«Turistgreier», pyramider, rare dyr og litt andre greier…

(Null overskriftsinnspirasjon, sorry!)

På tirsdag satt vi oss som mål å oppleve «turistgreier». Det vil eg i aller høyeste grad si at vi fikk til. Åshild vekka meg litt etter klokka 9 og meinte at eg hadde sovet nok (det hadde eg kanskje, så Åshild er tilgitt).  
Illustrasjonsbilete av ein av turistgreiene og ein turist som tar bilete av han. Om du tilfeldigvis veit kva han heiter, så legg gjerne igjen ein melding i kommentarfeltet.

Sist vi var i Mexico tok vi turen til dei verdensberømte pyramidene (som eg sjølvsakt ikkje hugser namnet på). Ein fantastisk tur til stillheten utanfor storbyen:

Ein aldri så liten «throwback» (siden det er så in for tiden) til ein fantastisk tur i 2013.

Også denne gongen har vi kjent på behovet for å komme oss vekk frå maset i storbyen. Siden pyramider var ein stor suksess sist gong tok vi sjangsen på ein ny pyramidetur. Denne gongen til ein mykje mindre pyramide i Tepoztlan (ifølge bussbiletten min).

Denne einslige pyramiden var ingeting samanlikna med pyramidene vi opplevde sist, men utsikten og turen opp var fin.

For å komme opp måtte vi gå eit godt stykke. Turen i seg sjølv minna veldig om ein litt lengre og meir eksotisk versjon av Stoltzekleiven i Bergen.

Planen med stillhet utanfor storbyen blei til tider forstyrra av ein mann som gikk tur med konkylien sin (!) og barbeinte hippier som spillte rar musikk. Heldigvis fikk vi litt av den etterlengta roen innimellom.

Etter ein passe lang og var fjelltur i høg luftfuktighet var det på tide med ein velfortjent middag. Då vi var i Mexico i 2013 blei eg av ein lokal anbefalt å prøve ein rett som heit «chile en nougada» dersom eg kom over den. Denne «innfødte» hadde store problemer med å forklare meg kva retten var, så spenninga var stor når dette kom på bordet:

Fargene i retten skal ifølge min gode venn wikipedia illustrere fargene i det meksikanske flagget. Siden menyen ikkje sa noko om kva retten inneholdt måtte eg prøve å gjette meg frem. Smaken fortalte meg at det eg hadde på bodet forran meg kunne være godt kryddra kjøttdeig og tropiske frukter blanda saman, pakka inn i blader med ein (kald) milkshake på toppen etterfulgt av granateple og eit grønt blad. Ifølge wikipedia hadde eg nesten rett. Det som kunne vært ein rar milkshake viste seg å være ein rar, kald, søt nøttesaus. Omnomnom! Har eg nevnt før at meksikanere har rare matvaner?

Den søte lille byen hadde og superfin, søt gatekunst som fikk meg til å lengte heim bittelitt (til Laffen og Lupus).

---

I går hadde vi atter ein dag på vakt. Vi hadde ein spesiell og innholdsrik dag som eg velger å ikkje skrive så mykje om. Det blir stadig tydligere kor store forskjellene er mellom ambulansetenesta i storbyen Mexico City og bittelille bygde-Noreg er på alle mulige måter. Inntrykka er mange, men eg kjenner at eg setter stor pris på denne utrolig lærerike opplevelsen!

---

I dag har det regna, så vi bestemte oss for å bruke dagen til noko fornuftig (les:shopping). Og siden eg ikkje lenger er ein klassisk fjortiz-blogger skal eg spare dykk for maset om kor sjuuuukt fornøgd eg er med nye joggesko! (Vedder ein tier på at mamma rister oppgitt på hodet no).

---

Dagens spørsmål (siden det bor ein liten fjortisblogger langt inni meg):
Veit du kva merkedag det er i Mexico 28.oktoer som får masse meksikanere til å bære med seg blomster og Jesus-statuer på metroen? Har du kjøpt deg nye joggesko i det siste?
Og veit du kva dette dyret heiter?

(Ps. Eg drassa med meg spreglreflekskameraet ein heil dag, for å komme til toppen av eit fjell å finne ut at det var tomt for straum. Derfor dårlege mobilbilder. Eg lover å ta meg saman!)

Den gongen eg drakk tequila i barnebursdag…

I går skulle vi på vakt, men så skjedde dette:

«Reservebil» er tydligvis eit begrep som ikkje eksisterer i Mexico. (Takk Gud o.l for google translate forresten.)

Dagen i forveien hadde vi blitt innvitert i «barnebursdag» av ei av dei som var på vakt. Helt uformelle greier som vi kunne stikke innom sjølv om vi jobba. Sjølv om planen om jobbing gikk i vasken var vi fremdeles innvitert i bursdag. Ein kan ikkje fylle 10 år utan skikkelig feiring! Vi la store planer om å gå på byen etter bursdagsfeiringa.

Vi møtte vår gode venn Oscar på metroen om ettermiddagen. Saman tok vi taxi til dit festen skulle være. Vi gikk innom ein kiosk på veien for å kjøpe med oss noko å drikke. I tilegg til eit par flasker med brus havner det nokon øl i handleposen. Vi skulle jo trass alt ut etterpå.

Vel fremme på festen ble vi møtt av kjente ansikter frå ambulansen og eit lydnivå på musikken som var ca 15 hakk over gjennomsnittet på eit typisk norsk utested. Det nesten folketomme lokalet var pynta med ballonger og eit par unger leika entusiastisk i hoppeslottet.

Festlokalet etter at det slutta å være folketomt: Antagligvis var det over 70 personer til stede. Fleire folk enn vi hadde i bryllupet vårt!

Etter ei stund kom det fleire folk. Maten kom på bordet. Det tok ikkje lang tid før dei første drikkevarene og kom på bordet:

Ein aldri så liten «drink» bestående av øl, chilli og lime.

Mens ungene dansa og hoppa i hoppeslottet drakk dei vaksne øl. Heilt normalt. «It’s Mexico» som Oscar sa så fint da eg forklarte han at dette ikkje var heilt etter boka i Noreg.

Og siden stemninga ikkje var god nok, gikk turen atter igjen til kiosken…

…for å kjøpe tequila! For det blir ikkje skikkelig barnebursdag utan tequila!

«Salut» og «skål» for ungen som fyller 10 år! Hurra!

Og med magen full av taco og tequila gikk dansen lett for dei fleste:

Eg lyger om eg sier at dette ikkje er ein av dei beste barnebursdagene eg har vært i. Festen varte akuratt så lenge at vi var for slitne til å gå på byen etterpå.

Som nordmann i Mexico opplever ein kulturkræsj stadig vekk. Eg liker å tru at ingenting overasker meg lenger, men denne måten å feire barnebursdag på må eg si at eg ikkje såg heilt for meg på forhånd. Eg fikk bl.a spørsmål om kva musikk vi høyrde på i norske barnebursdager og korleis vi dansa, og måtte nesten gi opp forklaringa mi, då minnene frå fisking av godeteposer og «spenn på boks» kom tilbake.

---

I dag har vært ein sånn dag der vi har gjort nesten ingenting. Vi har sovet lenge (eller hvertfall prøvd), hengt med Oscar og venene hans, shoppet masse litt, traska rundt «downtown» og opplevd Mexicos (og kanskje verdens) største bibliotek:

Som alt anna i Mexico var det kjempestort, kjemperart og ganske bråkete.

I morgon skal vi gjøre turistgreier. Hurra!

---

Dagens spørsmål (siden eg liker kommentarer) :
Kva er best i barnebursdag: Godteposer eller tequila? Salsadansing eller «spenn på boks»? Og kva turistgreier hadde du gjort i Mexico City, dersom du allerede hadde hatt gleden av å oppleve eit VELDIG stort bibliotek?

Déjà vu

Eg har fått veldig mange meldinger av folk på facebook og snapchat som lurer på korleis det går her. Uværet i Mexico er hovedoppslag sjølv i norske medier. Ein risikerer litt uvær når ein reiser på hausten. Værfenomenet som treffer Mexico nå er heldigvis (for oss) av den typen som avtar når orkanen treffer land. Mexico City ligger ca 2250 moh. og ca midt i landet. Med andre ord er vi ganske heldige (denne gangen).

Dere som kjenner meg eller har fulgt bloggen en stund veit i at vi ikkje var like heldige sist gang. Da vi kom til Mexico City og ambulansehospiteringa viste seg å bli utsatt nokon dager bestemte vi oss for å ta en langhelg i Acapulco. I løpet av helgen ble Mexico truffet av fleire orkaner. To tredjedeler av landet var ramma. Mange døde. Vegen mellom Acapulco og Mexico City raste saman. 3 dager ble til 10 dager!

Orkanen traff aldri Acapulco og vi slapp lett unna i forhold til mange andre. Vi satt innesperra på hotellet i 3 døgn mens vi opplevde det mest intense regnet nokon sinne. Når vi omsider «slapp ut» igjen var det største problemet vi hadde var at vannet på hotellet forsvant og at vi ble våte på beina når vi var ute og gikk. Mange av de 10 dagene hadde vi sol og koste oss på stranda, mens de amerikanske turistene stod i kø på flyplassen (som var den hardest ramma plassen i byen) med vann til brystet og venta på å bli evakuert. I avisen leste at folk rundt oss plyndret butikker i jakt etter mat og reint drikkevann.

Gleden var stor når veien åpna og vi omsider kom oss tilbake til Mexico City. Siden landet nå var i kriseberedskap ble ambulansehospiteringa igjen utsatt. Enden på visa ble at vi banka på ambulansestasjon-dører på egen hånd i håp om napp (som vi fikk på andre forsøk). Etter å ha fått litt kontakter kom vi oss omsider inn i Røde Kors, som den opprinnelige planen var. At landet var i kriseberedskap var tydelig. Foruten eit par oppdrag gikk mesteparten av denne dagen til å pakke kasser med nødhjelp og frakting og organisering av dette.

Etter det vi kan sjå på facebook og i media er landet igjen i kriseberedskap. Uværet treffer kysten hardt! Værmeldingene for Mexico City melder om meir regn no, enn kva som var meldt i utgangspunktet, men ellers ser det ut til at dette skal gå veldig fint! Igjen slipper vi unna med å bli våte. To tøffe, vanntette vestlendinger skal klare å takle dette!

I dag har vært ein fin dag. Vi har sovet lenge, vært på joggetur i parken og hatt en litt kortere ambulansevakt enn det vi har hatt før. Denne gangen på en ambulansestasjon med skilpadder (!!!)

De to vaktene vi har hatt til nå har det kun vært oss og sjåføren. Denne gangen var det stikk motsatt: Ikkje mindre enn 7 (!) ambulansepersonell bemannet ein ambulanse. Til sammenligning er dei fleste norske ambulanser registrert for 4-5 personer, men blir aldri bemannet av meir enn 2-3.

Vi hadde eit oppdrag. Ein pasient vi endte opp med å ikkje transportere. Aldri før har eg følt meg så overflødig som når vi stod 7 ambulansepersonell og ein politimann rundt ein pasient som var så frisk at hun ikkje trengte ambulanse likevel.

Etter fullført oppdrag smakte det godt med ein matbit. At vi hadde spist middag ein times tid i forveien var ingen hindring. Dette måltidet ble etterfulgt av enda en matstopp (kake) som igjen ble etterfulgt av kiosktur for å kjøpe brus og snop. Forsetter det i dette tempoet kan vi trille heim til Noreg!

Maten vi spiste var atter eit meksikansk fenomen (i motsettning til kakao som finnes eit par andre plasser). Karbohydrater (mais) smurt inn i fett (majones) rulla i meir fett (ost) med chilli på toppen. Absolutt ikkje det verste eg har spist (og absolutt ikkje det sunneste heller).

I morgon venter ein ny, lang dag. Dagen skal brukes til ambulansevakt og etterpå skal vi oppleve Mexico City «by night» saman med vår gode venn Oscar!

Hodet som er overfullt av meksikansk-spanske gloser kjem nok til å være enda fullere i morgon, men vi gleder oss likevel.

Buenos noches y hasta pronto!

Livstegn…

Dagene flyr av sted. Siden sist har vi hatt ein jobbedag og to fridager. På onsdag hadde vi fri. Dagen ble brukt til å blandt anna treffe igjen vår gode venn Oscar som vi ble godt kjent med sist.

Å drikke kakao er vist en meksikansk greie. Så da drakk vi kakao. Maten på bildet er og ein meksikansk greie: Noko kjempesøtt, rulla i sukker. Bestiller du ein kopp kakao får du med 4 slike. Relativt storspiste meg klarte ein og ein halv før eg var stappmett og småkvalm. Er det fremleis nokon som lurer på kvifor meksikanere er feite?

I går hadde vi atter ein jobbedag. Og igjen endte vi opp aleine. To jenter som snakker nesten «nada» spansk og ein sjåfør. Etter den første dagen la eg ut eit bilde på instagram der eg spiser eple i sjukekupeen på ambulansen og tuller med at det er det det farligste eg har gjort den dagen (spising saman med alle dei skumle bakteriene). Eg trekker det tilbake: Utrykkningskøyring i Mexico City slår det meste.

Mykje knapper og mykje lyd (og lys). I Noreg har vi ein blålysknapp og ein sireneknapp. Sireneknappen har heile to instillinger. På bildet ser du panelet som styrer blandt anna lys og lyd på ambulansen vi satt på med. Den grå delen er den som styrer sirenen. Om trafikken ikkje flytter seg er mulighetene mange!

Å sitte på med ein sjåfør som sitter med radioen i den eine hånda og den andre handa på siereneknappen er fasinerende. Og litt skremmende. Eit håndledd på rattet, mens vi suser rundt i høye hastigheter i ein by med ein tilsynelatende kaotisk trafikk.

I Noreg får alle ambulanseturer ein hastegrad. Vanlig, haster eller akutt. Det er på akutturene ein bruker blålys og sirener. I Mexico eksisterer ikkje hastegrader (etter det vi har fått med oss). Blålys blir stort sett altid brukt så lenge bilen køyrer og sirenene blir brukt så lenge ein skal ut til pasient eller har pasient i bilen. Vi hadde 3 oppdrag også denne dagen. Ei av turene var forflyttning av ein stabil pasient frå eit sjukehus til eit anna. I Noreg hadde denne turen fått «vanlig» hastegrad (altså noko som ikkje haster). Likevel gikk sirenene kontinuerlig.

I dag har vi hatt oss atter ein «velfortjent» fridag. Den er blitt brukt til det fridager skal brukes til: Spising, joggetur og shopping.

Vaska klær har vi og gjort. Sånn ser det ut:

Hostellivet azz…

#Ambulanseliv #MexicoCity

I Noreg er det relativt strenge krav for kven som kan bemanne ein ambulanse. Ambulansen skal være bemanna av (minst) to personer der ein person må ha fagbrev og ein person må ha «utrykkningslappen». Begge skal både kunne køyre bilen og kunne behandle pasienten. Ambulansesjåfør er eit utdødd begrep for lenge siden (eller, burde vært det!)

I Mexico lever tittelen «ambulansesjåfør» videre i beste vellgående. Krava til personellet på ambulansen ser ut til å være ikkje-eksisterende. Standarden på bil, personell og utstyr er svært varierende. Det fikk vi i aller høyeste grad se i går, når vi hadde vår første ambulansevakt. Vi ble tatt imot med åpne armer av ambulansesjåføren vi jobba med sist gang. Det ble tidlig klart at denne gangen var det bare oss og han. Ein ambulansesjåfør og to norske jenter som snakker relativt ubrukelig spansk. Frå å bare sitte og se pene ut og måle litt blodtrykk i ny og ne måtte vi plutselig prestere.

Ein vanlig ambulansedag i Mexico starter med bilvask. Innvendig og utvendig. Ting skal se pent ut! Før eg reiste til Mexico leita eg forgjeves etter skopuss. Det som vanligvis er tursko, skulle plutselig gjøre jobben som uniformsko. Med ein gang bilen var vaska og utstyret i bilen kontrollert gikk turen til ein av byens mange skopussevogner. For rundt 7 kroner fikk uniformsskoa eg kjøpte for 8 år siden ny look:

Med nypussa sko var vi klare for dagen, som viste seg å bli mykje lenger enn forventa.

Eg har fått spørsmål om ein ambulansetur i Mexico City er kortere enn ein ambulansetur i Noreg. Siden Noreg består av både by og bygd, og fjorder og fjell så kan ein ambulansetur ta både veldig kort og veldig lang tid. I Mexico City er mange av turene mykje lenger enn kva ein skulle tru. Blir du akutt sjuk/skada i Noreg blir du i dei fleste tilfeller frakta til nærmeste sjukehus. I Mexico City er det ikkje langt mellom sjukehusa, men i forskjell til Noreg blir ein ikkje nødvendigvis frakta til det nærmeste sjukehuset, men sjukehuset du/forsikringsselskapet betaler for at du skal komme til.

I løpet av ein 10 timers arbeidsdag rakk vi i går å køyre 3 turer utan nemneverdig pause imellom. Heldigvis var det lite drama i løpet av dagen, og vi slapp unna med «trøste og bære» og litt målinger av vitalia.

I dag har vi tatt oss ein velfortjent fridag. I morgon er det på’n igjen med meir jobbing.

Spennende dager 🙂

¡Adiós España! ¡Hola México!

Eg kan sjå på statistikken min at fleire enn vanlig sitter og venter på eit livstegn herifrå. Det er stas! Har hatt ei fantastisk uke i Malaga i Spania med fantastiske folk, men utan internett. Derfor har det vært litt stille frå denne kanten. Det er kanskje ikkje all verdens ein kan blogge om når ein er på sydenferie, men om målet var «vanlige» sydenferier har eg gifta meg inn i feil familie. Svigerfar inviterer dei innfødte på reinsdyr-middag og Olav Emil og Lars Peder stiller opp med klatreutstyr. Finfin ferie med andre ord!

Her er eit aldri så lite bildegaleri frå to ganske fantastiske (og ganske varme) dager med klatring:

This slideshow requires JavaScript.

Etter ei veke i Spania var det på tide å sette kursen mot Mexico. Første flyturen var 45 minutter frå Malaga til Madrid der eg hadde ein skikkelig dyp samtale med fyren ved siden av meg. Vi konkuderte med at eg var frå Noreg og han var fra Argentina, at 50 dager i Mexico/Cuba er leeenge og at Mexico er farlig. Eg konkluderte atter ein gang at spansken min ikkje er veldig god utan mykje kroppsspråk og ordbøker.

Frå Madrid til Mexico City, ein bitteliten flytur på bare 11 timer og 40 minutter hadde eg gleden av å ha ungen med det mest intense hylet i verda, i umiddelbar nærleik. Stor stas! Takket være ein trippel espresso, to reddbull, 4 kopper kaffe, ein dobbel cortado og ungen med den fantastiske stemmen klarte eg å gjennomføre turen utan søvn (som var målet).

Eg satt lenge på flyet og lurte på om eg skulle krysse av på om eg hadde noko «ulovlig» med meg. Mat er som alle veit, skumle greier! Eg lot krysset stå åpent. Då eg fikk igjen bagasjen med ein stor neongrønn «vihargåttigjennombagasjendin-lapp» fant eg ut at eg måtte legge meg paddeflat! «Ja, eg prøver å smugle taco og proteinpulver inn i Mexico! Dessutan har eg to bananer i håndbagasjen». Flyplassdama sendte meg videre, utan å lage noko drama og ønska meg fin ferie.

Få minutter seinere kjem neste utfordring. Foran ein av flyplassens mange minibanken kjem eg på noko eg hadde glemt. Regionssperra på bankkortet. Få følelser slår #denfølelsen. Heldigvis ordna alt seg, takket være ein snill meksikaner og ein smarttelefon.

Følelsen av å sette seg på metroen, aleine etter to år er nesten ubeskrivelig. Ingenting har forandret seg. Siste stykket frå metroen til hostellet tok eg taxi. Det var ein artig opplevelse å kjenne seg så mykje igjen at eg måtte stoppe taxisjåføren når han nesten kjørte for langt.

Etter eit døgn i storbyen åleine kom Åshild i går kveld. Godt å endelig få selskap igjen. Dagen i dag har vi brukt på å spise lunsj på stamstedet vårt frå forrige tur (han hugsa navna våre!) og prøve å treffe igjen ein venn frå sist gang, som vi dessverre ikkje fant igjen i virrvarret av folk.

I morgon gleder vi oss til å ta på oss uniformen og treffe igjen denne gjengen:

Det blir stas, det!