Tankespinn og ei lita reise i tida på åremålsdagen

Alle cellene i kroppen har forskjellig levetid og det sies at i løpet av ein 7 års periode er alle cellene bytta ut. Eg prøvde å ta ein faktasjekk med kvinneguiden for å sjå om det faktisk stemmer, men eg blei bare forvirra. Kvinneguiden har ofte den effekten på folk. Uansett, om vi antar at dette stemmer kan vi si at: kroppen eg har i dag er ikkje den same kroppen eg hadde for 7 år siden. Fasinerande sant?

Eg har eit litt ambivalent forhold til bursdagar. Eg elskar å ete kake og feire dagen med folk eg er glad i (i prioritert rekkefølgje… Neida… les: Joda!). Samtidig er bursdagen ei påminning om at eg blir eit år eldre. Eg kjenner den premature midtlivskrisa snike seg innpå med eit kaldt guffs og eg begynner å lure på kva eg eigentleg driv med. Kva vil eg eigentleg med livet mitt? Er eg nøgd med ting slik dei er no eller vil eg noko meir? Kvar er eg om til dømes 7 år? Eller 10 år? Eller kanskje 15 år?

For 15 år siden fikk eg ei skuleoppgåve. Eg skulle beskrive meg sjølv! Når eg leser teksten eg skreiv for 15 år siden gir det meining at alle cellene i kroppen min er bytta ut minst to ganger, for det er ikkje mykje likheter. Eg er ikkje den same personen som eg var for 15 år siden!

Eg gøymer meg bak epletreet. Det er eigentleg ikkje så dumt: 13 år gamle meg fant nemleg ut at kort hår var ein god ide. 13 år gamle meg tok feil! Dei kalla meg «gutten» og eg lovde meg sjølv å aldri klippe håret kort igjen! (Og om det skulle være nokon tvil, eg er «han» til høgre).

«Litt om meg!
Jeg ble født 31.0ktober på Haugesund sjukehus (for 13 år siden.) Jeg bor i XXX veien sammen med moren, faren og broren min på 10 år.

Broren min!
Broren min (Øystein) ble født på Haugesund sjukehus i 1991. Han er god i fotball og kan til tider være veldig plagsom, Han liker å leke med lego, spille fotball, spille data, teikne, sykle og være med venner»

Lina Kristine for 15 år siden skreiv bokmål. Nynorsk i 7.klasse endte stort sett med grining. Sjølv om ho var flink på skulen kunne ho åpenbart ikkje særskrivingsreglene. Øystein 15 år etter liker fremleis å leike med lego, men er heldigvis ikkje like plagsom; og langt mindre voldelig!

«Dette liker eg!
På fritiden min liker eg å spille håndball (på SK Nord), svømme/bade, høre på musikk (pop og 80 talls musikk mye mer) ha ferie/reise, spille data (GTA2 og The sims) og mye mye mer»

Eg rødmer når eg tenker på musikksmaken min for 15 år siden. Eg rødmer av orddelinga! Eg rødmer når eg tenker på kor vanvittig dårlig eg var i handball. Sånn skikkeleg dårleg liksom…

«Dette har jeg lyst til.
Å vinne håndball sesongen!
Vinne i lotto (20 mill)
Prøve hanglider
Flytte til Amerika og studere
Bli berømt popstjerne.
Bli millionær
Få betre kondis.
Osv osv osv.»

Så satt eg her då, med min sjukt gode kondis og konkluderer med at 13 år gamle Lina Kristine hadde rista skuffa på hodet om ho hadde sett meg no! Eg håper Lina Kristine, 15 år frå no av ikkje skuffer like mykje. Kanskje på tide med ein ny «bucketlist»?

28 år gamle Lina Kristine smiler og rister også på hodet. Oppgitt over alle de tullete ideane til 13 år gamle Lina Kristine. Popstjerne og millionær? Pøh! Det finnes viktigare ting her i livet. Lupus for eksempel. Han er søt! Og Laffen da (men han fikk ikkje bli med på bildet). Dessutan har eg jo gifta meg med ein mann med store ambisjonar om å bli akkurat passe rik. Og om vi ikkje blir rike på penger så har vi mykje anna fint.

Eg har ikkje baka noko kake ennå, derfor feirer eg bursdagen med ein aldri så liten egotripp. Her er ei aldri så lita bildekavalkade. Eg hadde ein stor plan om å ta eit bilete frå kvart år til no, men siden familien min ikkje er så flinke å skrive årstall på ting så er det litt upresist til tider. Men whatever… Det er bare bursdag ein gang i året!

27 år med galskap:

Det er forresten ikkje berre eg som har bursdag i dag. Bloggen er 4 år! Hurra! Tusen takk til alle som leser all galskapen og takk for alle gode tilbakemeldingar. Dere er best!

O jul med din vrede

Ein vakker haustdag i byrjinga av oktober (nærare bestemt den 6.) tok eg turen innom den lokale bunnpris-butikken. Sola skinner og eg anar fred og inga fare. Idyllen blei med eit brutt då eg blei vitne til at dei avduka eit ti-tals paller med julevarer. Eg hadde mest lyst å hyle, skrike og kanskje leggje meg ned på golvet og gråte litt, men sidan eg var på jobb og skulle være både voksen og profesjonell på ei og same stund blei det til at eg tok meg saman og sendte dei eit fortvila, trist blikk…

Butikkdama gav meg eit forvirra blikk attende. «Hæ? Jul er jo det beste i verda! Likar du det ikkje«-blikket lissom…

Usikker på om ho eigentleg vil ha eit svar forteller eg ho at «Det er jo altfor tidlig!»

«Men handelsstanden har jo bestemt at vi får lov å begynne å selje julevarer 1.oktober. Dessutan er det faktisk i oktober vi selger FLEST julevarer!» Ho såg på meg med entusiasme og dollartekn i augene. Sjølv kjente eg at trangen til å legge seg i fosterstilling på golvet, i djup sorg over den tapte jula vaks seg sterkare og sterkare for kvart sekund…

Eg betalar for varene mine og går. Når eg kjem attende nokre dager seinare har dei fått og eit stort skilt med skrifta «G O D   J U L» over julevarene. «God 11.oktober for helvette».

Eg kan til naud forstå folks trong til å ete kakemenn og julebrus, men kvifor i alle dagar må denne prosessen starte allereie 1.oktober? Kvifor kan vi ikkje vente til 1.søndag i advent eller 1.desember? Blenda av sukkeret i julebrusen ser vi ikkje at handelstanden lurer oss til å kjøpe enda meir juledritt. Så mykje juledritt at vi er lei av jula allereie før den har starta.

Eg er både skilsmissebarn og turnusarbeidar, så det manglar ikkje på grunnar til å hate jula, men likevel står handelsstanden øvst på pallen for alt som øydeleggjar jula. Når eg har diskutert dette med folk er det mange som hevder at det er «sånn det er å bli vaksen» og at ein mister «julemagien» ein opplever som born.

Til trass for at eg er blitt vaksen (grøss) har ikkje jula forandra seg så mykje: Eg tilbringar framleis tida med folk eg er glad i og spiser fantastisk god mat. Den største forskjellen frå born til vaksen er maset, stresset og presset om å kjøpe meir og meir, og begynne tidlegare og tidlegare for kvart år.

Det er fleire år sidan eg fekk kallenamnet «Grinchen». Du veit, han søte lille fyren som hater jula. Eg klarer ikkje å si at eg hater jula, men eg kan med handa på hjartet si at eg hater den jula handelstanden vil at eg skal ha. Eg hater den jula handelstanden bestemmer at eg skal sjå i butikkane første veka i oktober. Eg hater at eg ikkje kan gå på ikea og kjøpe meg nytt dolokk utan at syntetiske juletrær lyser imot meg og minner meg på at det er jul om to uker mindre enn eit kvart år. Eg hater at fokuset ligger på å kjøpe ting ein ikkje treng, framfor å bruke tida med folk ein er glad i. Er det rart julemagien forsvinner?

---

14. oktober er atter ein solfyllt dag i vakre Bergen. Dagen blir brukt til å sanke fjelltoppar denne milde haustdagen. På toppen av eit av disse flotte fjella blei vi møtt av synet av eit julepynta tre. Siden eg har fri og ikkje bryr meg om å være verken vaksen eller seriøs nytta eg høve til å ta årets julekort. Det er herved posta på bloggen no, med ynskje om ein fin førjulstid til alle mine lesere:

Kjære familie, venner, kjenningar og blogglesere (ingen nemnt, ingen glømt).
Eg ønskjer med det dette deg og dine ein fin og fredelg førjulstid.
Eg er glad i dykk (kanskje ikkje alle, men veldig veldig mange).
Med venleg helsing
Lina Kristine
P.s: Beklager det triste andletet og refleksen i langfingrane, men eg klarer ikkje å kontrollere kroppen min når eg poserar med eit juletre i oktober. Beklagar også at min betre halvdel ikkje er med på bilete, men han var sikkert opptatt med å bake julekaker og pakke inn presangar som den perfekte mannen han er.

Og sist men ikkje minst:

Kjære Handelstanden
Ærlig talt: Slutt med det! Bare, slutt!!!
Med ein noko uvenleg helsing
Grinchen

---

Sånn helt seriøst: Er det ingen andre som ser galskapen i dette? Eg det ingen andre som kjenner refleksen i langfingeren og trongen til å legge seg ned og hyle? Kvar skal det ende?