Skulle bare klippe håret litt – Du gjettar ALDRI kva som skjedde…

Sponset innlegg (Woho!)

Det er 3. søndag i advent (allereie! Kvar blei tida av?) og det er atter ein gang på tide med eit aldri så liten innlegg i Lammelårtankers desemberutfordring. Utfordringa i dag er å arrangere ein «giveaway» som det så fint heiter og fortelje kvifor eg har valgt det eg har valgt.

Men før eg begynner vil eg dele ei historie frå oppveksten min. Ei historie om frykt og fobiar.

Då eg var yngre (slutten av barneskulen) var det to ting eg var skikkelig redd for. Det eg var mest redd for var sprøyter. Kvar gong eg av ein eller annan grunn måtte ta ein blodprøve eller sprøyte var eit mareritt. På eit tidspunkt var det så ille at eg slo ned helsesøstera som prøvde å lure i meg ei sprøyte før eg var klar. «Du kan jo ikkje slå ned ei helsesøster» seier kanskje du, men jo, det kan eg faktisk. For det er ikkje greitt å stikke folk med sprøyter mot deres vilje. Sånn gjør man bare ikkje. Om folk skal stikke meg i dag, forteljer eg alltid denne historia først, i håp om at dei skal ta fobien min på alvor. Eg ler mens eg forteller den, men samtidig gjør det litt vondt. Eg har klart å bli blodgivar (og ikkje minst botox-mottakar), men eg er overtydd om at det er sånne ting som gjør at det har tatt meg over 10 år å komme meg gjennom sprøyteskrekkhelvete. Om eg skal sjå positivt på det i ettertid er eg sikker på at det har gjort meg til ein betre og meir sympatisk sprøytesetter.

Den andre tingen eg var ganske redd for har eg vært inne på ein gang tidlegare, då eg posta dette bildet i eit tidligere innlegg:

Nei, det er ikkje eple eg er redd for…

Eg er litt usikker på når dette bildet ble tatt, men eg tipper ca 1999. Då eg gikk i 6.klasse på borneskulen hadde alle dei kule, populære kidza (eg var ikkje ein av dei) ei frisyre som muligens kan beskrivas som ein bob som var kortare bak enn forran. Håret var glatt forran, men bak blei det rufsa til med hårvoks slik at det såg ut som ein hadde pulesveis på den bakerste halvdelen av hodet.
(Kven i alle dager er det som kjem på alle dei syke motene?)

Eg var overtydd om at viss eg fikk den same, kule sveisen som alle dei kule folka så ville eg bli minst like kul (og ikkje minst populær). Frisøren vi brukte hang ikkje like mykje med på dei sjuke hårtrendane (noko eg i ettertid har full forståelse for) og sjølv om eg forklarte så godt ein 12-åring klarer, endte eg opp med superkort hår. Eg trur ikkje eg overdriver om eg sier at eg grein nesten eit døgn i strekk! Det var krise! Betre blei det ikkje når eg kom på skulen og fikk kallenavnet «gutten» av ein av gutane i klassen over meg. Eg trudde eg var stempla for livet, men heldigvis vokser håret ut igjen…

Etter disse tragiske hendingane seier det seg sjølv at eg fikk litt «trust issues» både når det kom til helsesøstre og frisører. Av den grunn har aldri vært ein av dei som har nytta tilbodet om gratis helsestasjon for ungdom veldig mykje, og eg har ein teori om at den stygge hårsveisen har vært med på å forebygge at eg ikkje endte opp med bloggen «Lina Kristine – 13 år og åleinemor». Det var hvertfall ikkje helsesørstera som gjorde den jobben. Skjebnen ass…

Hadde ikkje dette gjort seg i introen til unge mødre? (Eg forstår ikkje kvifor eg ikkje var ein av dei «kule», eg var jo dødskul!!!)

Sprøyteskrekken måtte eg (dessverre) jobbe med, men det tok lang tid før eg satt meg i frisørstolen igjen. Før eg gifta meg i 2010 trur eg ikkje eg var til frisøren meir enn eit par ganger. (Eg innser no at Olav Emil antaglegvis ikkje ville gifta seg med meg om han hadde sett førre bilete litt før…)

Etter eit tiår som min eigen frisør med papirsaks og billeg hårfarge frå H&M ramla heldigvis Cecilie inn i livet mitt. Cecilie var lærling og trengte nokon å øve seg på. Tilfeldighetene ville ha det til at eg hadde tom lommebok og metervis med slitt hår ho kunne øve seg på. Dessutan var det på tide å begynne å jobbe med frisørskrekken…

Folk har forskjellig forhold til hår: Nokon bryr seg. Andre bryr seg ikkje. Eg bryr meg ikkje så veldig mykje, men eg er, av naturlege årsaker redd for å bli maltraktert når eg går til frisøren. Det har trass alt skjedd før…

Det eg vil frem til er at sjølv om du er ein sånn som ikkje bryr deg, så fortjener du å ha ei Cecilie i livet ditt. Nokon som er redd for å klippe for mykje (!), nokon som høyrer på kva du vil, nokon som tørr å si «Kva i alle dager er det du har gjort med håret ditt» eller som har baller nok til å si «NEI» når du får innfall som «kanskje det hadde vært kjekt med dreads igjen». Dessutan er det veldig praktisk at nokon «blir kjent» med håret ditt om du har sånn rart hår som meg, som plutselig bestemmer seg for å bli grønt mellom kvart frisørbesøk.

Det har gått fleire år siden Cecilie og eg traff kvarandre for første gang. På åra som har gått har ho ikkje bare blitt ein av dei flinkaste frisørane i verda og starta eigen salong;
Cecilie har rett og slett kurrert frisørskrekken min!

Det går jo ikkje ann å være redd for søte Cecilie…

…Og så var det denne giveaway’en da, som var det eg eigentleg skulle skrive om i dag. Oppgåva var å gi bort noko og skrive kvifor ein har valgt det ein har valgt. I dag gir eg bort ein aldri så lita pakke med superpraktiske hårprodukter frå bedhead i reisestørrelse, sponsa av CT Hårstudio, frisørsalongen til verdas beste Cecilie! Om du bur i Hordaland får du og med eit par gavekort som du kan bruke på behandling i januar og februar. (Om vinnaren ikkje bur i Hordaland tar eg meg fridommen til å trekke ein eigen vinner av gavekorta, slik at nokon som kan bruke dei kan få gleden av dei).

Eg har lenge drømt om å poste eit sponsa innlegg og i mine auger er dette eit veldig viktig skritt på vegen mot å bli ein ekte toppblogger. Lammelårtanker skreiv nylig eit (veldig fint) innlegg der ho antyder at sponsa giveaway’er er teit (veldig fritt tolka!) men eg trur at dette er vegen å gå om eg skal bli den neste Sophie Elise! Bloggstrategien min er nemeleg å skrive om ting eg liker og ting eg synes er viktig, gjøre masse rosablogg-greier som gjør at eg plutseleg er kjendis for så å forsette å være fornuftig og skrive om viktige ting slik at ein redder verda med å nå ut til alle som bare sitter og leser rosablogger mens dei heller burde redde verda… Prosessen med å redde verda starter altså med at eg skriver dette sponsa innlegget om kor flink frisøren min er og kor snill ho er som vil gi dykk ein aldri så liten førjulsgåve…

Så kva må du gjøre om du har lyst å bli den heldige som kanskje får ein aldri så liten førjulshelsing i posten? Vi gjør det enkelt:

Legg igjen ein kommentar (eller 10) i kommentarfeltet. Du kan fortelje meg om du gleder deg til jul. Du kan be om sprøyte- eller frisørskrekktips. Du kan fortelje meg kva du vil at eg skal blogge om når eg er ferdig med denne desemberutfordringa. Du kan fortelje meg at eg ikkje er den eineste som sliter med grønt hår… Eller du kan bare si hei… Og forresten: Eg lurer på om eg har nokon døve lesere. Er du døv?
Du kan legge inn så mange kommentarar du gidder. Ein kommentar er eit «lodd». Det viktigste er at du legger igjen mailadressa di, sånn at eg får tak i deg om du er den heldige vinneren. (Det er bare eg som kan sjå adressa, og eg har ikkje tenkt å selje den til nigerianske svindlere).

Eg trekker ein heldig vinner neste fredag, så slå deg laus i kommentarfeltet før det.

 

Julegåvehelvete

Som nokon av dykk kanskje fikk med dykk førre søndag er er med på desemberutfordringa til bloggen lammelårtanker. Førre søndag skreiv eg om kor provosert eg blir av folk som ikkje hjelper folk som treng det. Denne søndagen går oppgåva ut på å dele eit julegåvetips til ein fireåring, ein tiåring, ein fjortenåring og til ein sekstiåring.

Så om du ikkje er ferdig med julegåvene enda, fortvil ikkje:

#denkjensla når du endeleg har fått fyr på adventsstaken og kan setje deg på bordet og ete risboller. Omnomnom! (Obs: Bilete er ikkje frå i år.)

For tida holder eg på med sortere meg gjennom alt eg eig. Sjølv om eg så vidt har starta er konklusjonen for lengst klar: Eg eig for mykje ting.

Ei av grunnane til at eg eig mykje ting er at eg likar ting (eller likte), så sånn sett tar eg denne utfordringa på strak arm. Eg er og veldig glad i å gi gåver. Problema oppstår når alle gåvene skal knyttes opp mot ei høgtid og gies samstundes. Det er då stresset oppstår… Du veit, det stresset som gjør at folk får hjartestans på bussen på veg til julehandelen eller svimer av i kassa på kiwi.

Tilbake til utfordringa: alle fireåringer, tiåringer, fjortenåringer og sekstiåringer er ikkje like, så tenk over kven du skal gi gåva til. Ikkje stol blindt på meg! Sjølv er eg tilhengar av å gi ting eg blir glad for, og du og eg er nødvendigvis ikkje like, så det kan hende tiåringen din rister oppgitt på hodet om du går for mine tips.

28 år gamle Lina Kristine leser forresten i gamle dagbøker for tida og fant akkurat ut at ti år gamle Lina Kristine begynte å planlegge julegåvene allereie i begynnelsen av oktober og ønska seg ei bok om teiknspråk i håp om å kunne snakke i skoletimane utan å forstyrre undervisninga. Siden ingen andre i klassen kunne teiknspråk eller hadde noko ønske om å lære det er det kanskje like greitt at 10 år gamle Lina Kristine aldri fikk oppfylt ønsket sitt. Poenget mitt er at nokon ganger må du stole på at du er smartare enn personen du skal gi gåva.

Illustrasjonsbilete av at broren min har fått ei gåve. Ut ifrå bilete kan ein anta at den som har gitt han gåva er smartare enn han: han har trass alt på seg grøn fløyelsshorts med strømpebukse under på julafta. Kven i alle dager, med vettet i behold tar på seg noko sånn?! Ein kan og ut ifrå ansiktsuttrykket anta at pakken inneheld Lego og at litlebror har gjetta seg frem til dette.   

Sjølv ønsker eg meg minst mulig ting i år: Med andre ord ting som kan spises og opplevingar er fint. Og ting eg treng! Men siden verda er eit materialistisk sted kjem her nokon materialistiske julegåve tips, så håper eg at folk eigentleg driter i det og heller går for tenester, opplevingar og ting som kan etast. Lenge leve verda og miljøet.
(Siden regjeringa ikkje gidder å redde verda så må jo vi andre gjøre det).

Og om nokon stusser over tipsa; eg er spelegal! Så veit du det! Dessutan er spel ei fin blanding av materialisme og opplevingar (og det er noko sjølv far kan finne når han er ute og krisehandler en halvtime før stengetid på litle julafta):

Til ein fireåring:
Ifølge produsenten er poophat passande for familier med born frå 5 år og oppover. Sjølv trur eg at produsenten undervurderer borna: ein 3-4 åring bør ikkje ha store problemer med å spille dette spillet med litt veiledning frå ein vaksen (det er ca like krevende som å gå på do: Er du vaksen er det lett. Er du 4 år kan det hende du treng litt hjelp). Heile spelet går ut på å lære seg rekkefølgen på «do-prossessen». Først gå på do, bæsje, trekke ned og vaske hendene! Den delen av meg som jobber i helsevesenet og digger hygiene elskar dette spelet. Den andre delen av meg ble litt fort lei. Likevel superpraktisk spel for born og vaksne som treng å lære om personleg hygiene. Sånn sett kan dette og være eit godt julegåvetips til ALLE som ikkje vasker hendene etter de har vært på do.
Taperen av spillet er forresten den som har flest bæsjer på hodet. Og bæsj på hodet er alltid gøy!

---

Pit: Det skal nevnes at min erfaring med born er relativt begrensa og eg har store problemer med å se for meg kor smart ein fireåring no til dags egentleg er. Uansett: Dette spelet i kombinasjon med folk som klarar å la ein fireåring vinne må være noko av det gøyeste i heile verden for denne fireåringen. Du lærer enkel telling (å telle frå ein til sju), litt taktikk og forhandling (det er kanskje der den gjennomsnittlige fireåring kommer litt til kort om han ikkje får litt hjelp på vegen) og sist men ikkje minst: Du har ei klokke som sier PLING skikkelig høyt når spillet er over. Gi fireåringen gleden av å vinne/trykke på klokka så er eg sikker på at du har ein lykkelig fireåring som vil spele pit igjen og igjen og igjen! Dette er forøvrig eit spel som passer fint for resten av familien og!

---

 

Til ein tiåring:

Ligretto kan kanskje kallas ein klassikar etter kvart, men det er kanskje ikkje alle som kjenner til dette fantastiske spillet likevel. Spillet går enkelt og greitt ut på å bygge opp bunker i forskjellige fargar frå talla 1 til 10 raskast mulig. Alle spelerane speler samtidig og det kan fort bli kaotisk. Hadde det ikkje vært for at eg er ein svært dårleg taper og stort sett taper i dette spelet hadde det heilt klart vært nesten på toppen av lista mi. Spelet passer for heile familien.
Bortsett frå at ligretto er eit superunderholdene spel ein kan spele i mange timar utan å gå lei er ein annan fordel at spelet kun består av ei bunke med kort (120 stk for å være presis). Det er med andre ord lett å putte i tursekken eller kanskje i baggen når du skal på ferie utan at det tar verken plass eller vekt. Det liker vi, for kva ellers skal ein gjøre på ferie?
(Som du ser på bildet: Spillet finnes i tre farger. Ein boks holder til 4 spillere. Du kan bygge på spelet ved å kjøpe ein boks i ein annan farge. Har du alle boksene kan du med andre ord spele opp til 12 spillere).

---

 

For tiåringen som ikkje liker at ting går så fort heile tida anbefaler eg Bohnanza. I spelet er du ein bønnebonde som skal produsere bønner og tene mest mulig penger med begrensa resursar. Spillet er ein salig blanding av flaks, uflaks, forhandling og planlegging. Spillet passer for heile familien inkludert tiåringar og vegetarianarar!

Når du blir lei «vanlig» bohnanza finnes det fleire tileggspakkar som du kan kjøpe for å gjøre spillet vanskelegare/annleis).

---

 

Til fjortenåringen:

I ein perfekt verden hadde ikkje Ticket to ride trengt nokon nærare introduksjon, men eg har ei lita mistanke om at det faktisk finnes folk der ute som enda ikkje har oppdaga dette fantastiske spelet. Ticket to ride er ein serie av forskjellige brettspel som går ut på at du skal byggje toglinjer gjennom byer og land i mål om å komme frå ein by til ein annan. Kvar du skal  finn du ut ved å trekke oppdragskort. Dette er eit spill som passer for hele familien gjerne inkludert tiåringen.
Spelet oppleves som underholdene og det er ikkje til slippe unna at ein får litt geografikunnskaper på kjøpet.
Som nevnt finnes det fleire spel. Europa og USA er hovudspela. I tilegg kan ein kjøpe tileggspakker med nye spelebrett (bl.a Afrika, Asia, Nederland, India osv.) og ein kan kjøpe fleire spelekort til USA og Europa slik at ein får muligheten til å legge til nye ruter. Alle disse mulighetene gjør TTR til eit spel ein kan ta frem igjen og spille time etter time utan å gå lei.

---

Dominion er eit av mine favorittspill nokon sinne. Det er eit strategispill der målet er å tene pengar for å kjøpe poeng. Ikkje overraskande er vinnaren den som sitter igjen med flest poeng (altså i dei fleste tilfeller meg). Spillet inneheld mange kort med forskjellige «handlingar» som ein kan bruke kortet til. I løpet av eit spill bruker ein ti av disse korta. Det gjør at spillet forandrar seg frå gong til gong. Strategien som gjør at du vinner i det eine spillet kan være heilt feil i eit anna spill. Også her har ein muligheit til å kjøpe tilleggspakkar slik at ein ALDRI går lei. Det finnes minst 8 tilleggspakkar så muligheitene for kortkombinasjoner er nærmast uendelege! Spelet passer for alle som elskar strategispel (eller endå ikkje har oppdaga at dei elskar strategispel).

(Eg innser at ord ikkje kan beskrive kor fantastisk dominion er, så eg vonar du gir det ein sjanse eller 10 til trass for min elendige forklaring.)

---

 

Til sekstiåringen:

Til sekstiåringen hadde eg eigentleg tenkt å foreslå noko så uoriginalt som scrabble, men sidan alle veit at sekstiåringar no til dags er konstant på reisefot nyttar eg heller høvet til å foreslå ordspelet bananagrams. Spelet går ut på å fortast mogleg lage ord av bostaver du trekker frå ei bunke. Spelet kan minne litt om scrabble, men utan spelebrett. Alle som speler, speler samstundes og sjølv om målet er å bli fortest ferdig treng det ikkje å gå så veldig fort. Her er nemleg kvalitet viktigare enn kvantitet. Spillet passer for dei fleste, men folk som ikkje er gode i rettskriving er (dessverre) dømt til å tape.
Om dette er noko for deg eller ein sekstiåring du kjenner så ta deg ein tur i den lokale bokhandelen og sjå etter ei tøybanan i praktisk reisestorleik.

---

 

Til å være såpass spill-entusiast som eg er har eg eigentleg aldri fått heilt dreisen på risk. (Dominion er jo 1000 ganger betre!) Likevel ser eg for meg at det kanskje er stor stas for 60 år gamle Lina Kristine. For dei som ikkje kjenner risk så er det strategivarianten av monopol. Ikkje misforstå: det er ingenting i risk som minner om monopol, men spillet tar ein eeeevighet. Dessutan: Når det fyst går i dass så går det verkeleg i dass! Det går liksom ikkje ann å tape litt i risk, slik som ein kan i ein del andre spel. På ei anna side: Om du først vinner så har du trass alt verdsherredømme! Målet med spillet er nemleg verdsherredømme, noko eg ser for meg passer fint for ein sekstiåring. Er ikkje dei fleste statsleiare i sekstiårsalderen?

---

Kva er favorittspillet ditt? Kva ønskjer du deg til jul? Og kva ville du kjøpt til ein fireåring, tiåring, fjortenåring og sekstiåring? Har du tenkt å ha på deg grøn fløyelsshorts denne jula?