Egilsstaðir – Raufarhöfn – Akureyri

Dei som leste førre blogginnlegg veit allereie at eg starta dagen i dag i Egilsstaðir på nord-austkysten på Island. Dagen starta med hotellfrukost, kaffi og blogginnlegg. (Openbart ikkje nok kaffi, for eg presterte å lage verdens lengste setning. Note to self: Hugs å rette på det på eit eller anna tidspunkt.)

Då eg kom til Egilsstaðir var det bekmørkt, med unntak av den nesten fulle månen og nordlyset. Hotellet viste seg å ha fantastisk beliggenhet i eit område eg gjerne skulle hatt tid til å utforske meir.

Før avreise traff eg han her. Han spurte fint om eg kunne kaste litt pinne til han, og vi blei gode venner. Det var nesten litt trist å reise frå Egilsstaðir.

Då eg starta dagen var været «vanleg» grått og overskya før det klarna opp. På ei av dei mange viddene tideleg på turen møtte eg på dette vær-skillet og tenkte «Kult. Dette må eg prøve å få tatt nokon bra bileter av. Dei svarte skyene såg i byrjinga ut til å være langt vekke, så eg tenkte ikkje noko meir over det, før den blåe himmelen over meg plutseleg var historie.

Litt grått vær har aldri stoppa ein vestlending, eller joda, stadig vekk… Men ikkje i dag. Til trass for det smådårlege været tok eg omvegen om Raufarhöfn i håp om å nå Hraunhafnartangi som er det nordlegaste punktet på Island. Eg kom meg ikkje heilt nord (det måtte eg gjort til fots), men eg har vært så langt nord på Island som eg tenker at det var forsvarleg å være i været det plutseleg var. Litt flaks var det og, for no treng eg ikkje å lære meg å si «Hraunhafnartangi».

Omvegen var ikkje forgjeves. Sjølv om det var mykje vidder og litt «monotont» landskap i periodar, så var det definitivt verdt turen rundt når ein fant plasser som dette.

…Og så traff eg omsider på det eg trudde var yndlingsskiltet mitt: «Slutt på asfalt» Eg anar ikkje kor mange mil eg har unnagjort på grusveg i dag, og sjølv om det er overlevbart er det ikkje så fint, eksotisk og behageleg som eg hugsa: Sist vi var på Island var vinteren 2009 og sidan vi reiste på vinterstid var alt av «potholes» fylt med snø (ja, eg kjem heim frå ferie og er ein sånn irriterande person som snakkar English når ho ikkje kjem på det norske ordet for noko). Sidan eg køyrer leigebil med sommardekk krysser eg alt eg har for mest mogleg fråvær av snø og is, men holete grusveg er ikkje det beste å køyre på i mange titalls mil.

(Atter ein fordel med Island er at det stort sett bare er sauer som ser deg, når du tar kleine selfies… Og det må ein jo, når ein er på tur åleine.)

Eg håper dama på turistinformasjonen i Reykjavik leser bloggen min og føler seg dum! Ikkje bare ser det ut til at eg klarer ringvegen på 3 døgn, men eg klarer det med relativt store omvegar.

Eg har køyrd over 500 km i dag. Dei siste kilometrene blei eg (og metrologane) overraska av snøver. Det har vært ein lang dag med mykje bilkøyring og lite anna og eg er hinsides sliten, men det er definitivt verdt det. Eg skulle sjølvsagt ynskje eg hadde hatt nok tid til å sett alle dei fine plassane på vegen i dagslys, men sjølv om eg kanskje går glipp av noko når eg er så gal at eg hopper på ein «Iceland ring road in 3 days» så får eg definitivt med meg mykje meir enn alle som sitter i Reykjavik og ser på vêrmeldinga mens dei skjelver i ullstillongsane.

Eg blir trist når eg tenker på alle turistane som bruker ferien på å stå i dokø på handlesenteret i Vik istadenfor å oppleve Island. Altså verkeleg – oppleve – Island!

No er eg i Akureyri som ser ut som ein stor og fin by. Google-maps har ikkje fått med seg ei einvegskøyrd gate og ei anna gate er gravd vekk, så på grunn av navigasjonsproblemer, natteliv og rånere har ikkje eg og Akureyri det beste forholdet heilt ennå. Men eg krysser fingrene for litt søvn i natt og at Akureyri viser seg å være ein fin by den lille tida eg er her i morgon.

Eg har forøvrig bestilt «Romantisk dobbeltrom». Det har mange opptil fleire fordeler:
1. Eg kan spise pizza i den eine siden av senga og sove i den andre.
2. Siden det er dobbelseng og to dyner, så kan eg «spoone» dyna og putene eg ikkje bruker. Det er kanskje ikkje veldig romantisk, men det er ein veldig fin måte å sove på.

Eg avsluttar med litt bil-porno dedikert til Olav Emil som liker den slags.

Og for ein gongs skuld slenger eg med eit «dagens spørsmål» til dei som gidder å bruke kommentarfeltet:

Kva i alle dagar er poenget med råning? Sånn seriøst liksom? Og er det verkeleg så gøy å gå i gatene og skrike høgt om natta?

Mållaus (og på reisefot igjen).

Ein gong for det som kjennes ut som veldig mange år sidan starta eg det som begynte som ein reiseblogg. Kor vellykka det var kan vel diskuterast.

Folk påstår at eg er flink å skrive og at dei liker å lese det eg skriv, men eg trur eg begynner å bli gammal, og bloggen er ikkje lenger det den ein gong var meint som, og lever definitivt ikkje opp til namnet sitt som betyr «leik og moro». Mens eg før kunne sitte oppe i timevis å skrive når eg var på tur, frister det no meir å legge seg tidleg (eller å drikke øl og legge seg akkurat passe seint) . Dessutan har livet definitivt flest kvardagar, og dei er dessverre ikkje mykje å skryte av for tida.

«Det er ikkje mykje kvalitet utan kvantitet» påpeika Olav Emil ein gong vi diskuterte bloggvanene mine, og der har eg definitivt mykje å gå på. No har eg vært nesten 6 dagar i det eg meiner er eit av verdas flottaste land, utan ein einaste oppdatering.

(Eg tar det som ein sjølvfølge at alle forstår at eg er på Island når eg seier at eg er i eit av verdas vakraste land.)

For litt over ei veke sidan posta eg det vanskelegaste og mest personlege blogginnlegget eg nokon sinne har skrevet. Eit par dagar seinare satt eg på flyet til Island…

Den siste tida har vært ekstremt vanskeleg, og for første gong på lenge kjennes det ut som eg endeleg gjer noko rett; Både når eg omsider kan være open om alt vi skal igjennom og når eg «flyktar» til Island.

Det har vært altfor mange negative kjensler den siste tida. Eg har vært frustrert, livredd, sinna og bitter.  Å formulere det førre blogginnlegget utan at alle dei kjenslene skulle overskygge bodskapet var ekstremt vanskeleg.

Eg er framleis redd for prosessen vi skal inn i og alt det bringer med seg. Eg er bitter for at livet ikkje blei som eg ville og følgde tidsplanen eg såg for meg. Eg har i periodar vært sint og frustrert på folk og ting rundt meg, som konstant minner meg på at eg ikkje er der eg vil være i livet.

I tillegg til det finaste kommentarfeltet eg nokon sinne har lest har innboksen min blitt fylt opp med kjærleik, lykkeønskingar og tøffe, personlege historier. Eg er ekstremt audmjuk og takksam for alle som har tatt seg tid til å sende meg meldingar og delt kva dei sjølv har vært igjennom. Det betyr så mykje at eg ikkje klarer å setje ord på det!

Sjølv om eg veit at folk ikkje meiner det vondt når dei ber meg ta graviditetstestar når eg er sjuk, stiller dumme spørsmål når eg ikkje drikker og forteljar meg at den biologiske klokka tikkar, har det vært ekstremt vanskeleg å oversjå slike kommentarar samstundes som ein går igjennom ein så lang og vanskeleg prosess som vi er i.  Eg føler meg omsider litt meir klar til å forholde meg til folk og tinga dei nokon gonger seier og gjer som sårar meg. Det gjer godt.

Eg har fått mange meldingar frå folk som forteljar at dei føler på dei same forventningane som meg og får dei same kommentarane som eg har fått. Eg har sjølv ønska å vente med å være open om dette fram til eg hadde ein konkret tidsplan å forholde meg til. Mange blir aldri klare for å være opne om det dei går igjennom, og eg håper det er noko folk kan bli flinkare til å hugse på. Familieplanlegging er ein privatsak, og det er ikkje alle som ynskjer å fortelje naboen eller kollegaen om spontanaborten dei hadde for nokon veker siden, når det blir slengt ut ein kommentar om at «er det ikkje på tide å produsere ein baby snart?»

Det var dagens moralpreik. Uansett: Tusen millionar takk for alle fine meldingar!
Faith in humanity restored!

Tilbake til Island!

På måndag satte eg meg på flyet til Island med eit av dei finaste og tøffaste menneskjene eg kjenner. Vi har hatt nokon fantastiske dagar i Reykjavik og køyrd den berømte «Golden circle» som eg trur må få eit eiga innlegg, med bilder frå mesterfotografen som eg var heldig å ha med meg på turen.

I går morges reiste Serina vidare til London på konsert, mens eg starta tidenes road trip.

Om du googler «Iceland roundtrip in 3 days» (eller bytter tre-tallet ut med 4,5 eller 7 for den del) er alle internettforumene klare på at turen eg no har lagt ut på er galskap. Amerikaneren som kom inn på turistinformasjonen i Reykjavik blei fraråda å ta turen til trass for at ho hadde 9 dagar på seg. Det var openbart at dei syntes eg var ein uvitande idiot som i det heile tatt tenkte tanken, med bare 4 døgn igjen før flyet gikk.

Heldigvis tok eg valet å ikkje høyre på turistinformasjonen i Reykjavik, men heller høyre på ein meir fornuftig islending (Takk Stefan!) og satte kursen østover med mål om å køyre den islandske ringvegen, sjølv med begrensa tid til rådigheit.

Sjølvsagt skulle eg gjerne tatt den same turen med 3 veker istadenfor 3 dagar, for så flott er faktisk Island, men eg er overtydd om at dette er ein av dei beste måtane å sjå Island, med den korte tida eg har (når eg tar med i regnestykket at eg elsker å køyre bil og at eg har vært på Island før).

Turen starta på morgonen i grått og trist vær, og etter eit par hundre kilometer i endelaust månelandskap og regn og lavt skydekke lurte eg på om eg hadde tatt rett avgjersle. Då gråværet gikk over blei det openbart at eg har tatt rett val. Vindstyrken i går var oppimot orkan nokon stader, men utsikten var fantastisk.
Dessutan er det god underhaldning å sjå asiatiske turistar som krøller seg saman og dytter kvarandre framover i forsøk på å ikkje blåse bort. Island er sikkert ingen spøk for dei som ikkje har opplevd skikkeleg vær før.

Etter altfor mange timar i bilen (og litt utanfor) kom eg omsider fram til Egilsstaðir akkurat for seint til å ta inn på eit av dei mange gjestehusa, som stengte ca ein time tidlegare. Istadenfor natt-tur til Akureyri  tok eg valet å bruke ein solid slant med pengar på skikkeleg hotell. Etter ei god natts søvn i den beste senga på lenge tenker eg at det ikkje var så dumt.

Eg trur eg har gått glipp av mykje fint, når eg måtte køyre det som kanskje er den finaste delen av turen etter at det var blitt mørkt, men då eg køyrde ned mot Egilsstaðir og nordlyset openbarte seg blei det fort gløymd.

Eg skulle sjølvsagt ønske at eg hadde med meg skikkeleg kamera på turen, men når mobilen min klarer å ta dette bildet, så tenker eg at eg omsider kan skryte på meg å ha opplevd nordlyset (på ekte, og ikkje bare sånn «vestlandsnordlys»).

No går turen vidare frå Egilsstaðir mot Akureyri. Kor langt eg skal i dag har eg ennå ikkje bestemt meg for, men det blir definitivt ikkje 733 km.

Eg har for lengst gitt opp å love nye blogginnlegg: livet og dagsformen er for uforutsigbart til det, men eg håper på overskudd til eit nytt blogginnlegg frå resten av reiseruta.

Fred og kjærleik ❤

Drømmegraviditeten

Spoiler alert: Eg er ikkje gravid! Hvertfall ikkje ennå. Så spar deg for gratulasjonane.

Er det ikkje rart korleis livet ofte tar heilt andre vegar enn den du hadde tenkt? Og er det ikkje rart korleis vi forandrar oss på vegen mot det vi trudde var målet?

Då eg var tenåring såg eg for meg eit liv som evig singel.

Eg kjente meg annleis. Ikkje nødvendigvis på ein dårleg måte. Berre annleis liksom. Eg var meg sjølv. Eg viste ikkje kva eg ville med livet, men eg såg for meg at kva enn eg skulle, så skulle eg gjere det åleine.

Gutter og menn var stort sett noko dritt og kjærleiken var daud. Dessutan var det så mykje anna som var viktigare i livet. Redde verda til dømes.

Litt i seinaste laget fann eg omsider ut kva eg ville bli her i livet. Valet eg tok sendte meg til Os der eg måtte bu på hybel eit år. Då året var omme var planane om å være evig singel gått i vasken; Eg fann ein rar, skjeggete, langhåra fyr som plutseleg blei kjærasten min. Eigentleg var vi bare venner, men i eit svakt augeblik bestemte eg meg for å hoppe i det og gi kjærleiken ein sjanse til trass for dei 12 mila som var mellom oss i starten.

Folk som kjenner oss veit at valet vi tok ikkje var så dumt. Det har trass alt gått ganske bra. Vi gjorde sånn som kjærester ofte gjer; Kjøpte oss eit hus, gifta oss og skaffa oss ein søt liten kvalp.

Midt oppi alt dette begynte eg å bli sjuk og atter ein gong tok livet ein vending eg ikkje såg for meg; denne gongen i feil retning. Eg har ingen sjukdom som tar livet av meg, men ein sjukdom som steler livskvalitet, timar, dagar og år av livet mitt. Det er ikkje til å legge skjul på at det er svært vanskeleg å leve med at livet, med alt det potensialet eg ein gong såg, ikkje lenger blei som eg ville.

Årene etter at vi gifta oss har for meg vært ein berg- og dalbane med oppturar og nedturar og prøving og feiling med medisinar. Det har vært mykje frustrasjon når ting ikkje har gått bra, men desto meir glede på gode dagar og når ting har gått rette vegen. Dei siste åra har eg omsider fått god hjelp av medisinar som har heldt meg frisk i lengre periodar, utan alvorlege biverknadar.

På eit eller anna tidspunkt begynte biologien og draumen om meir enn bare hundekvalpar å melde sitt inntog. Spørsmåla hadde allereie vært der lenge; for ein kan vel ikkje forvente noko anna når ein giftar seg og kjøper hus så tideleg som vi gjorde det:
«Kva tid kjem ungane?»

For når passer det eigentleg å planlegge familieauka? Når ein er gift? Når ein har hus? Når kvalpen er blitt stor nok? Når ein har stasjonsvogn? Når ein har fast 100% stilling? Når ein studerer? Når ein har bygga nytt hus med 4 soverom? Når ein er ferdig å studere? Når ein er frisk nok?
Mange seier at ein aldri føler seg klar for å bli foreldre. Eg har ikkje tall på kor mange gonger eg har tenkt inni meg at dei tar feil.

Allereie som nygift 21 åring begynte spørsmåla å komme og ein draum oppstod i det fjerne. Joda, born må vi ha, men først fast jobb og arbeidserfaring. Men innan eg er 30: Definitivt!

Livet mitt blei ikkje som eg såg for meg og familieplanlegging er ikkje det som står øvst på lista når ein ligg på eit mørkt rom og vrir seg i smerte. I alle disse åra der eg har hatt meir enn nok med meg sjølv har eg vært vitne til at fleirtalet av dei eg kjenner på min eigen alder får born. På gode dagar har eg våga å drømme…

Eg såg for meg fleire born. 2 kanskje. Eller 3? Helst litt tette sånn at dei kan leika i lag. Og helst født sånn på året at det passer perfekt med barnehageopptaket, for det er vist viktig har eg lest. Og den første skal definitivt være født før eg er 30!

Eg har og sett for meg draumegraviditeten. Ha sex. Bli gravid. Ikkje bli sjuk. Ikkje ha masse plager. Ikkje si noko til nokon før det er gått minst 12 veker. Ikkje være ein sånn person som poster kvar einaste lille graviditetsdetalj på internettet. Bare ha det bra, være gravid og stråle (sånn som alle gravide gjør). As simple as that!

På eit eller anna tidspunkt for veldig lenge sidan gikk vi tom for unnskyldningar: Vi hadde hus, bilar, økonomi og kvarandre. Helsa var brukbar. Kva meir treng ein?

Atter ein gong har livet tatt ei uventa vending som 21 år gamle, nygifte Lina Kristine ikkje hadde sett for seg. Ikkje alle kan ha sex og bli gravide viste det seg. Ikkje alle kan sjå på kalenderen og telle månadane fram mot barnehageopptaket… Etter mange legebesøk, mange prøver og enda meir frustrasjon er det omsider eit faktum: Vi har gått frå planlagt ufrivillig barnlause til å «bare» være ufrivillig barnlause.

Eg får aldri draumegraviditeten min. Kanskje får eg ikkje draumebabyen heller? Og tanken på å produsere meir enn ein baby er meir enn nok til å gi meg angstanfall!

I sommar fikk eg mine siste botox-sprøyter. I løpet av hausten, ei stund etter den kroniske migrenen melder sin ankomst igjen skal vi og legane på Haukeland prøve å lage ein baby.

Når eg forteller folk dette pleier dei å lyse opp, på same måte som eg ser for meg at dei hadde gjort om eg hadde fortalt at eg var gravid: «Næmmen, så kjekt! Hurra!»

Det er ikkje kjekt! Det er faktisk heilt jævlig! Kun dei som har gått i våre sko veit kor mange tårer, kor mykje frustrasjon, kor mykje skyldfølelse og skam, kor mykje venting, kor mykje plikt-sex, kor mykje tissing på pinnar og kor mykje krangling og diskusjonar det ligg bak dette. For ikkje å snakke om alle legebesøka, blodprøvane, sædprøvane, dei gynekologiske undersøkingane, alle pengane det kostar og det endelause umoglege byråkratiet som sjølv ikkje legane forstår seg på. Og mange har kanskje hatt ein lengre veg enn oss med spontanabortar og andre kjipe ting langs vegen. For frå eit medisinsk perspektiv er vi i det minste heldige som er relativt friske. Sa eg frisk? Eg meinte frisk som at det ut ifrå eit medisinsk perspektiv er håp om at vi ein dag kan bli foreldre. Men før dette skjer kjem er til å bli veldig sjuk og veldig dårleg. Det gruar eg meg til!

Det blir utan tvil ein spennande haust og vinter, men realisten i meg er klar for at det blir veldig, veldig vanskeleg. Vanskelegare enn det har vært nokon sinne. Vanskelig har det vært lenge, men det er ikkje så mange som har vist om det. Ikkje fordi eg er flau eller noko, det har rett og slett bare vært for vanskelig å snakke om. Fram til no…

Det har tatt lang tid å venne seg til at vår (eventuelle) baby ikkje kjem til å bli til på same måte som babyer flest. Det har tatt enda lengre tid å klare å snakke om det. Å forholde seg til kva andre tenker, meiner og sier om situasjonen vi står i klarer eg framleis ikkje.

Men takket være andre som er opne om at dei er i same situasjon som oss har det blitt lettare og lettare. Det gir håp. Ikkje nødvendigvis håp om at vi ein dag får realisert draumen om ein familie som inkluderer egne, biologiske born, men eit håp om at det går bra til slutt uansett utfall og ein vissheit om at vi trass alt ikkje er åleine oppi situasjonen. Rundt ein av sju par defineres som ufrivillig barnlause i Noreg. Det betyr at du definitivt kjenner nokon med denne diagnosen eller merkelappen (med mindre du bur under ein stein langt ute i skogen). Det er ikkje sikkert dei som har denne merkelappen forteljar deg det, men dei er der likevel. Derfor vil eg avslutte dette dritkjipe innlegget med ein liten bøn:

– Kjenner du nokon i eit langvarig, fast forhold som tilsynelatande har alt på stell, men ingen baby på vei: Ikkje spør dei kva tid babyen kjem. Det er ikkje din sak.

-Kjenner du nokon med ein diagnose (som til dømes endometriose eller migrene) der du har høyrt rykter om at tanten til broren til kusina til barnevakten til naboen din ble betre av å få born: La det ligge! Personen du kjenner har definitivt høyrd det før, og om det er hald i teorien så vær så snill å stol på at legen til vedkommande har kontroll på dette. Sjølv om det for nokon diagnosar kan hjelpe så er det ikkje sikkert at vedkommande vil få, kan få eller er klar for å få born. Og for alt du veit kan det hende at dei prøver så godt dei kan.
Å heile tida få beskjed om at ein blir frisk om ein blir gravid er sårt. Både fordi det ikkje alltid stemmer og fordi ein ikkje alltid får det som ein vil.

– Kjenner du nokon med eit born som er 3, 5 eller kanskje 10 år gammalt, men ingen nummer to i sikte: Ikkje mas om kva tid nummer to kjem, bare fordi du treng noko å småprate om. Diskuter heller været, politikk eller ditt synspunkt på ananas på pizza og les deg opp på «sekundær infertilitet».

-Høyrer du at ei kvinne i fertil alder er sjuk, kvalm eller har lite energi: Ikkje spør om ho er gravid (med mindre det er du er legen hennar eller er den som kan ha gjort ho gravid). Dei fleste kvinner i fertil alder er klar over kva symptoma på graviditet er og treng ikkje ein mann til å spørje om det er på tide med ein graviditetstest (Jepp, det er definitivt menn som er mest ivrig på å oppfordre ein til å teste seg for graviditet).

-Treng du noko å prate om når du blir kjent med nye folk: Spør gjerne om kva dei jobbar med, om dei har familie og om dei likar hamburgaren sin best med eller utan sylteagurk. Ikkje fortel dei at det er på tide å produsere avkom fordi dei fyller 30, er gift og bygger hus med 4 soverom. Det blir fort klein stemning når ein må fortelje om eit ikkje-fungerande underliv før ein har blitt kjent med nokon.

-Høyrer du rykter om at nokon du kjenner er gravide? Dei forteller deg nok om det når tida er inne. Vær tolmodig! Om du ikkje høyrer noko er det enten fordi at
A: Ho er ikkje gravid.
B: Ho er gravid men føler det er for tideleg å fortelje om det.
Uansett kva av alternativa det er så setter du kvinna i ein ubehageleg situasjon. Spesielt om ho er i same situasjon som meg.

-Er du på fest med ei kvinne som ikkje drikk alkohol? La ho drikke colaen sin i fred. Entan ho er gravid, køyrer, er sjuk eller bare ikkje har lyst å drikke er ho (eller han) på fest for å kose seg, ikkje for å bli utsatt for drikkepress eller å svare på potensielt private spørsmål.

---

Eg har lenge tenkt at dette er noko eg vil være open om. Likevel må eg innrømme at det sitter langt inne å dele dette på internett. Eg har mange dårlege dagar for tida og sjølv om eg ynskjer å være open om prosessen vi no går igjennom er det mange ting som er vanskeleg å prate om: Det er ikkje alt eg vil dele og det er ikkje alt eg vil dele med alle. Og på dårlege dagar orkar eg ikkje å forhalde meg til dette i det heile tatt. 

Eg er forberedt på at eg vil få spørsmål og kommentarar om dette, no når eg har valt å skrive om det. Eg håper folk har forståing for at dette er noko eg vel å prate om når det passar for meg. Det er ein ekstremt sakte prosess vi skal igjennom og vi har framleis månadar med venting framfor oss, så for alle som skulle ønske seg hyppige oppdateringar i framtida, så skjer det veldig lite frå den eine veka til den neste: Og om det skjer noko så får folk vite om det når vi kjenner at tida er inne. 

Om nokon lurar på noko eller ynskjer å dele erfaringar så tar eg gjerne imot meldingar. Eg ynskjer ikkje at folk kjem med råd: Det får legane ta seg av! 

Til slutt vil eg sende verdens største takk til alle som har støtta oss sålangt i prosessen og som har heldt ut med meg til trass for at humøret ikkje alltid har vært på topp det siste året. Takken går både til dei som for nokon månadar sidan fekk vite kva vi skal igjennom og til dei som får vite dette for første gang no.
Det har vært godt å ha folk å prate med som veit om dette og det har vært godt å ha venner som ikkje har vist noko, som har fungert som ein «fristad» der eg i periodar har kunne gløymd problema mine og snakka om alt anna enn dette. 
Uansett om du er i den eine eller andre kategorien, så er eg evig takknemleg for alle dei fine folka eg har i livet mitt!

Fred og kjærleik ❤