When shit hits the fan…

Heilt sidan eg blei gravid har eg vært klar på at eg ikkje ville ha gratulasjonar før veke 12. Ei forsvarsmekanisme som viste seg å være ganske fornuftig. Dei fleste har respektert ønsket mitt, og sjølv etter uke 12 har folk vært redde for å gratulere meg. Det har merkeleg nok vært ganske godt, då eg så langt ikkje har klart å boble over av glede. Nokon har forståing for dette mens andre ser ut til å forvente at eg skal være 100 gonger lykkelegare enn alle «normale» gravide, fordi vegen vår kanskje var 100 gonger lengre enn mange andre sin.

Eg hadde store planer om å skrive eit blogginnlegg når eg passerte veke 12. Å spreie litt glede og hauste litt gratulasjonar. Sånn gjekk det ikkje.

Det lille snevet eg hadde av den berømte graviditetsgløden dei få timane eg var våken i første trimester blei raskt erstatta av enda meir søvn, bittelitt meir kroppslege plager og eit snev av svangerskapsdepresjon. Vegen hit har vært lang og den har satt sine spor.

Sjølv om eg har hatt mange tunge dagar den siste tida har eg og hatt mange fine dagar. På fredag for snart ei veke sidan var eg med på klimastreiken i Oslo saman med 20 000 andre engasjerte menneske. Det er lenge sidan sist eg kjente på så mykje framtidshåp.

…Og mens eg stod der omgitt av flotte, engasjerte ungdommar kjente eg det eg er overtydd om var det første, heilt tydelege sparket. Eg tenkte på den kommande miljøagenten i magen og kor klisjé-aktig det var at det første, heilt tydelege livsteiknet skulle komme i sånne omgivnader. Var «parasitten» i magen like sur på Erna og regjeringa som meg?

Sidan eg ikkje akkurat har bobla over av glede og vært litt avvisande når det kjem til gratulasjonar og den slags ser mange ut til å anta at eg har vært redd for å miste barnet i magen. Etter at vi var på ultralyd i uke 7 og såg eit bankande hjarte i den chashewnøtt-formede kroppen har eg ikkje kjent på eit snev av redsel. Likevel har det vært mange tankar, bekymringar og spørsmål.

Vil vi vite kjønnet på barnet? Tenk om det blir ein gut. Det er umogleg å finne fine gutenamn som ikkje er på topp 10 lista. Spiser eg nok? Får eg i meg det eg treng, når 95% av kostholdet består av glutenfri mozarella pizza og kosttilskot? Kor lenge skal eg prøve å holde ut i jobb? Tenk om vi får ein kolikkunge! Er det verkeleg så krise at eg ikkje er flink nok til dei hersens knipeøvelsane? Trener eg nok? Eller trener eg for mye? Kjem eg til å få til å amme? Brystbetennelse høyres kjipt ut! Kvifor skal klede til nyfødt på død og liv deles opp i blått og rosa, jente eller gut? Tenk om ungen får like skeive tenner som Olav Emil? Kan ein verkeleg tisse SÅ mykje utan å ha svangerskapsdiabetes? Kjem babyen til å døy av kreft fordi eg ikkje orkar å vaske druene mine? Kva synes vi eigentleg om tredelinga av permisjonen? Kva rettigheiter har vi når far er både student, sjølvstendig næringsdrivande og timeansatt? Skal vi føde på KK som eg har trua på når det kjem til fødsler, men ikkje fullt så mykje når det kjem til barsel, eller er det betre og koselegare å føde på Voss, som ikkje har den same kompetansen på alle områder når det kjem til fødsler, men ei muligens ei veldig mykje betre barselavdeling? Kvifor er det greitt å ta på magen til gravide folk ein normalt aldri ville tatt på, utan å spørje? Kor mykje lakris kan eg eigentleg ete utan at ungen blir dum?

Den fredagen foran stortinget kjennes fjern no. Alle tankane, bekymringane og spørsmåla som har tatt så stor plass dei siste vekene kjennes plutseleg som bagatellar.

På måndag var vi på det som blei alt anna enn den «ordinære ultralyden» som vi fekk innkalling til. Babyen i magen er sjuk. Alvorleg sjuk. Tankane om permisjon, foreldrepenger, blått og rosa, knipeøvelsar og barseltida er erstatta av mørkare tankar og vanskelege spørsmål.

Korleis ser framtida vår ut no? Kjem vi til å miste barnet eller må vi forberede oss på å ta imot ein nyfødt som i løpet av kort tid etter fødselen vil være full av tubar, slangar, kanylar og ledningar? Er vi i stand til å følgje opp eit alvorleg sjukt born? Har vi det som trengs? Er det noko eg kunne gjort annleis? Korleis vil liva våre bli? Er eg ikkje tom for tårer snart? Vil vi nokon gong ha det bra igjen?

I løpet av kort tid skal vi igjennom fleire undersøkingar og møte fleire leger. Vi har ingen endeleg diagnose ennå, men enn så lenge mistenker dei mellomgolvsbrokk, ein diagnose som er «plagsam» når det oppstår hos ein vaksen, men er svært alvorleg hos eit foster eller ein nyfødt.

Uansett kva dei nye prøvene viser er det ikkje tvil om at babyen i er svært sjuk. På grunn av eit hull i mellomgolvet er tarmar og mogleg deler av levera plassert i brystkassen og tar opp plassen lungene trenger for å utvikle seg. Og vi veit jo alle kor viktige lungene våre er…

Eg skulle ønske at eg aldri trengte å skrive dette innlegget, men eg vil at folk skal vite kva vi går igjennom no.
Kvifor vi kanskje ikkje svarer på melding eller telefon…
Kvifor vi ikkje smiler lengre og svarer at «det går fint» når du lurar på korleis vi har det…
Kvifor eg begynner å grine om du skulle finne på å kommentere størrelsen på magen min, eller endå verre: ta på den…

Vi setter pris på alle som tenker på oss, kryssar fingra for oss og sender oss fine meldingar sjølv om det kanskje går ei stund før vi klarer å svare eller å snakke om kva vi går igjennom no. Vi har verdens beste, finaste heiagjeng og det er vi utruleg takksame for!

Det kjem sjølvsagt ei ny oppdatering når vi veit kva som skjer, men vi håper atter ein gang at folk har forståing for at det skjer i det tempoet som passer oss best.