17.04.19: Oskar

Onsdag 17.april 2019 kom litle Oskar stille til verda på Kvinneklinikken på Haukeland sjukehus. Mor gråt sine tapre tårer då den perfekte, livlause babykroppen blei lagt til  brystet hennar.

For bortsett frå at han har arva nasen til Olav Emil var han verkeleg perfekt. Ein stor, liten, perfekt gut. Han såg heilt ferdig ut.

Likevel var ikkje ting som dei skulle vere.
Det skulle vere ein nydeleg solskinsdag. Ikkje 17.april, men 26.august.
Du skulle vere ein «gyllen halvmeter». Ikkje 30 cm.
Du skulle vere ein eller annan plass mellom 2,5 og 4,5kg. Ikkje 615 gram.
Du skulle komme til verda, fylle lungene dine med luft og skrike av full hals.
Istadenfor kom du til verda med eit plask etterfølgt av stillheit og mors utrøystelege gråt då ho fekk sjå deg for fyste gong.
Du skulle vere frisk og «levedyktig».
Du skulle vere med oss heim frå sjukehuset…

Sjølv om dette er ei stor tragedie er vi som foreldre flest utruleg stolte over den nydelege guten vår. Og kjærleiken vi kjenner på kan ikkje skildrast med ord.

Dette er definitivt noko av det tøffaste vi nokon sinne har opplevd. Eg trur ikkje andre enn dei som har gått i våre sko kan førestille seg smerten, fortvilelsen og saknet vi kjenner på no. Eg klarar det ikkje sjølv ein gong…

Likevel har det vore masse fint i all elendigheita. Vi har klart å halde saman og støtte kvarandre gjennom den største utfordringa vi nokon sinne (forhåpentlegvis) må gå igjennom. Familien har stilt opp og stått klare døgnet rundt medan vi har venta på det som var ein mykje lengre og hardare fødsel enn eg trur nokon hadde sett føre seg. Og etter kvart einaste vaktskifte på KK (som det vart ein del av) har det dukka opp fantastiske jordmødre som har gjort absolutt alt dei kan for at vi skulle ha det så bra som mogleg både før og etter fødsel.

No er vi heime att etter 4 lange dagar på sjukehus. Eg skal gjennom den berømte barseltida, med alt det inneberer, men utan baby. Og etter kvart kjem kvardagen attende. Det er tungt, men eg håper og trur at folk er tolmodige og forstår at dette kan ta tid.

Takk til alle som har stilt opp for oss den siste månaden, både av familie og venner. Takk til dei som vitja oss på sjukehuset (dei få som fekk lov). Takk til alle som har sendt oss meldinger, både familie, venner, kjende og ukjende. Eg har ikkje fått svart alle, men setter likevel utruleg stor pris på kvar einaste melding. Takk til alle dei tøffe damene der ute som har vald å dele erfaringene sine med meg. Takk til alle som har tenkt på oss, kryssa fingrar og folda nevar for oss. Takk til dei som har fylt opp alle vasane våre med blomar. Og ikkje minst takk til jordmødrene på KK (om nokon av dykk skulle lese dette) for at dykk klarte å gjere den kjipaste opplevinga nokon sinne så bra som mogleg.
Takk!

Frå vondt til verre

For litt over tre veker sidan såg vi på barnevogn.
For litt over to veker sidan blei liva våre snudd på hovudet.

Ord kan nesten ikkje beskrive kor ufatteleg vanskelege dei siste 17 døgna har vært, frå vi møtte opp på det som skulle vere ei rutineundersøking til vi kort tid seinare fekk nyheitene om at barnet i magen kanskje ikkje hadde det så bra.

På den første ultralydundersøkinga (i uke 18+3) vart det oppdaga at fosteret nærast mangla mellomgolv på høgre side, noko som gjer at organa i magen kjem opp i brystet og tar plassen lungene trenger for å utvikle seg. I vårt tilfelle hadde tarmar og lever kommen opp i brysthola. I tillegg var både magen og brystet fylt av væske som ikkje skulle vere der, utan at dei ville seie noko i første omgang om kvifor det var sånn og om det kom til å bli eit problem.

Etter dette har vi hatt fleire undersøkinger utført av fleire legar. Vi har og hatt møte med barnelege for å høyre kva framtidsutsikter barnet hadde om det overlevde ein eventuell operasjon.

Det gjekk 7 dagar mellom dei siste to undersøkingene. I løpet av dei 7 dagane har tilstanden til fosteret blitt betydeleg verre. Væskeansamlinga i kroppen har auka masse, og trass i at fostervassprøva kom tilbake normal, så er det ekstremt lite sannsynleg at fosteret skal overleve fram til termin. Og om barnet hadde blitt født levande hadde det mest openberre utfallet vore å la «naturen gå sin gang».

No har vi pakka vekk det vi har fått av gåver og nyvaska babyklede og i løpet av kort tid skal vi i møte med abortnemnda og få godkjend at svangerskapet blir avslutta utan at eg treng å gå i fleire månadar og kjenne etter kva tid sparkinga blir svakare og livet ebbar ut. Dette er utan tvil noko av det vanskelegaste vi har gått igjennom og det kjennest utruleg urettferdig at det skulle ende som dette.

Vi set utruleg pris på alle meldingene og støtte vi har fått frå familie, venner og kjende. Legane på Haukeland har og vore fantastiske og gjort alt dei kan for at vi skulle få nok informasjon til å føle oss trygge, og for at vi skulle gjere det som kjennest «mest rett» i denne tragiske situasjonen. Det ser mørkt ut no, men vi håpar og trur at livet går vidare etter kvart.

Når ting er som dei er har eg for min del få betenkelegheiter med å avslutte eit svangerskap som uansett ikkje kjem til å ende godt. Abort (spesielt så seint som dette) er eit betent tema, og det gjer veldig godt å vite at vi har folk rundt oss som støttar oss i det vi må gjennom.

Sjølv om dette endar med at eg må møte i ei nemnd, signere papir og til slutt ta medisinar som set i gong fødselen håper eg at folk rundt oss ser at dette er så mykje meir enn eit val vi har teke. I løpet av den neste veka vil vi miste vårt sårt etterlengta, ufødte barn – og det opplevast ikkje som eit val; berre ei stor sorg og tragedie.

Igjen: Takk til alle som er der for oss i denne vanskelege tida. Det blir satt utruleg stor pris på, sjølv om vi kanskje ikkje klarar å gje utrykk for det akkurat no.