I morgon er 1.april. Ein dag som er elska av mange. Tenk å ha ein dag der ein kan tulle med nesten kva som helst og sleppe unna med det. Som barn var 1.april ein av favorittdagane mine.
Så kom vaksenlivet… Eg likar å bruke metaforen «som eit slag i trynet», men det kom meir gradvis. I løpet av livet har 1.april gått frå å vere ein dag eg elskar til å vere ein dag eg ikkje bryr meg om, for så å bli ein dag eg nesten hatar.
Fjorårets «aprilspøk» frå meg. Kva hadde vel livet vert utan sarkasme?
Eg hugsar 1.april i fjor som om det var i går. Sjølv om det var kaldt skein sola. Eg hata det! Ei veke i forkant hadde vi vert på det dei kallar «ordinær ultralyd» som for oss vart alt anna enn «ordinært». Det etterlengta barnet i magen var alvorleg sjukt og vi viste at han kanskje ikkje kom til å overleve.
For oss stoppa livet opp. Vi levde i eit vakuum. Folk eg snakka med ba meg om å gå ut og nyte sola. Ja, sola er viktig for vestlendingar, men er det ein ting eg har lært meg her i livet, så er det at det ikkje er lett å nyte sola med eit etterlengta, elska, døande barn i magen.
Vi trassa likevel sorga og kom oss ut av huset. Eg hugsar ikkje detaljane, men eg er 99% sikker på at det var solbriller, kleenex og sobril involvert. Eg var svolten og kvalm, og med null energi tok vi turen ut av huset i håp om å finne ferdigmat. Dama i kassen på resturanten spurte minst fem ganger om vi verkeleg var heilt sikre på at vi ville sitte på uteserveringa i nesten minusgrader og drikke milkshake. Eg var på nippet til å fortelje ho at «Babyen min holder på å døy. La meg ete maten min åleine, utan høy musikk og glade menneskjer». Heldigvis klarte eg å bite tenna saman og halde kjeft.
Livet mitt på dette tidspunktet bestod stort sett av å ligge på sofaen og grine mens eg skrolla gjennom sosiale medier. Sjølv om livet mitt hadde blitt satt på vent den 25.mars klokka 10.30 på eit rom på kvinneklinikken, var det openbart at alle andre sine liv var som før. Som alle andre år på 1.april var nyhendestraumen min full av venner som posta klipp- og lim-tekster om graviditeter, ultralydbilete dei hadde funne på bilete-søk på google og statusar om babyar som var på veg til å verte født. «April, april».
Nei, eg er ikkje «perfekt» sjølv heller. På julafta for 4 år sidan posta eg bilete av «food-babyen» min på facebook. For alle som tok seg tid til å lese teksten på biletet var det openbart at eg ikkje var gravid, men ikkje overraskande dukka det opp opptil fleire gratulasjonar i kommentarfeltet. På dette tidspunktet hadde vi allereie prøvd å verte gravide ein stund, så i mitt hovud var dette greitt. Var ikkje dette sjølvironi?
Sjølvironi funkar kanskje ikkje heilt når ingen andre enn deg sjølv veit at du er sjølvironisk. Eg vart til og med irritert på kommentarar om at eg burde verte gravid snart og kraftige hint om at den biologiske klokka tikka…
I dag gjer det vondt å sjå på biletet. Sanninga er at biletet til venstre er eit av dei finaste «magebileta» eg har. Og eit av dei få der eg ikkje griner… Og eg var ikkje ein gong gravid. Det var berre ein spøk.
Biletet til høgre treng vel inga skildring.
I år er atter eit spesielt år.
I fjor hadde verda stoppa opp – berre for oss. I år har verda stoppa opp for dei fleste. Det er nok mange som kjenner det som om livet er satt på vent på grunn av covid-19.
Det siste året har eg verte kjent med mykje nye menneskjer. Nokon av dei er gravide, nokon av dei prøver alt dei kan å verte gravide, nokon holder på med IVF, nokon av dei har mista barn og nokon har hatt så mange spontanabortar at eg får ilt av å tenke på det…
Felles for mange av desse er at ein ofte kjenner på manglande forståing frå folk «utanfor». Kommentarar om å «gå ut og nyt sola» er eit godt døme på det. Mange av oss kjenner nok at ting som vanlegvis er tungt, er litt ekstra tungt i år.
Store deler av helsevesenet har stoppa opp på ubestemt tid og mange lever i usikkerheit. Nokon lurer på om dei må føde åleine utan partner til stede på fødestua, mens andre får beskjed midt i eit IVF-forsøk at dei må slutte på medisinar og at alt er utsett på ubestemt tid… Dei som står i starten av ein utredningsprosess går kanskje frå å måtte vente i eit år, til å vente uendeleg mykje lenger. Og for mange tikker faktisk klokka så raskt at ein ser for seg at draumane går i 1000 knas.
Det er kanskje vanskeleg å forstå verkelegheita vår, når du sitter der i karantene og prøver å overleve ein pandemi som kanskje inneberer både heimekontor og heimeskule. Kanskje 1.april ein ein god anledning til litt etterlengta humor i kvardagen?
Før du tuller om at fødselen er i gang eller poster ultralydbilete frå google håper eg du sender ein tanke til dei av oss som kanskje ikkje har det så bra på 1.april. Ein tanke til oss som ikkje klarer å sjå humoren i ultralydbilete eller falske «YAY, eg er gravid»-postar.
For sanninga er (som eg har sagt så mange gonger før) at det er mange av oss. Vi er mange som har mista barn, vært igjennom IVF-forsøk og tissa på utallege graviditetstestar, som kjenner at det vrenger seg i magen når det poppar opp atter eit innlegg frå ei 5-barnsmor at «Oups, gravid igjen»…
«April april…»
Om du er ein av dei som har lest dette innlegget og tenker at eg teit og krenka og at eg ikkje burde ha internett – Kanskje du har rett… Men det er mange av oss, og ikkje alle snakkar om det. Kanskje er det besteveninna di som har hatt 5 traumatiske spontanabortar heime på badegolvet som ho ikkje orkar å prate med deg om.
Eg fekk nok av 1.april i fjor, så år tar eg meg fri frå sosiale medier. Det blir digg.
Eg ønsker alle ein fin 1.april. Og om du skal lure nokon håper eg at du er original nok til å ikkje poste eit ultralydbilete som er posta av hundrevis før deg.
Leik og morskap 