Roadtrippin»

Fredag morgon var planen å køyre frå Puebla til pyramidene/Teotihuacan for så å køyre videre til Mexico City på ettermiddagen. Vår trofaste venn google-maps ville ha oss raskeste vei til målet, men vi ville det som vanleg anderledes.

Då vi køyrde frå Acapulco til Puebla tidligere i veka vart vi med ein gong fasinert av dei høye, mektige fjella (som Olav Emil har klart å lære seg å uttale). Popocatépetl og Iztaccíhuatl er det 2. og 3. høyeste fjella i Mexico og er 5452 og  5286 meter over havet. På eit eller anna tidspunkt oppdaga vi at det fantes ein vei mellom disse høye fjella. Denne veien ville vi køyre på. Og kva passa vel betre enn å ta det på veien til pyramidene?

Funfact: Popocatépetl betyr «røykfjellet».

Vi starta dagen tidelig, men kasta vekk dyrebar tid på eit misslykka forsøk på å hente ut konsterbiletter. Veistandarden over fjellet viste seg å være av den litt dårlege sorten (noko som egentlig ikkje kom som ei bombe) og vi bestemte oss tidlig for å utsette pyramideturen til ein annan dag.

Sjåføren er godt fornøgd med utfordringene.

Ikkje langt frå toppen finner ein turistplass der vi har ein av dei beste matpausene på lenge (hvertfall for min del, som har levd på «Cuba-dietten» i 3 uker).

Når vi begynner nedstigninga mot Mexico City har vi begge merka høyden på kroppen. Ifølge wikipedia har vi vært ca 3400 meter over havet. Heldigvis med god hjelp av bilen. All ære til folk som tar beina fatt og bestiger fjelltopper på 4-5000 meter!

Då vi kom på Mexico City-sida av fjellet blei vi møtt av tjukk tåke.

Tilbake i Mexico City får vi omsider tak i etterlengta kosertbiletter og sjekker inn på eit betre hotell: Altså eit hotell med kjøleskap, varmt vann i dusjen, brei nok seng og så mykje lydisolering at ein kan sove utan øyrepropper. Lykke!

---

No er vi kommet til natt til mandag i Mexico-tid, men bloggen er bare kommet til fredag kveld. Siden det er lurt å være vaken og opplagt når ein er på tur sier eg:

Forsettelse følger…

«Let’s go get lost
Let’s go get lost»

 

Road trip, taco-traumer og Pearl Jam…

Vi er nok dei flinkaste i verda til å gjøre ingenting! I forrige innlegg skreiv eg at vi ikkje hadde «rukket så mykje anna i dag enn å køyre bil og spise, noko som egentleg ikkje er så verst når ein er på ferie…» noko som egentlig beskriver også dei siste dagene ganske godt.

Den opprinnelige planen (i den grad det kan kalles ein plan) var å reise frå Acapulco til Oaxaca. Hukommelsen min sa at turen frå Mexico City til Acapulco var eit par timer; det viste seg å være ein liten dagstur. Oaxaca som så ut som eit lite steinkast på kartet var minst like langt, og dermed gikk turen til Puebla istadenfor.

Puebla (som og er ein delstat) viste seg å være ein relativt stor by.

Så kva har vi egentleg gjort utanom å spise og sove? Veldig lite!  I går våkna vi opp utan mål for dagen, og ein time seinere var det eineste målet vi hadde å reise på ferjetur (siden vi eeeelsker ferjer over alt på jord, og ikkje kan få nok!)

Den lille ferjeturen kosta ca 7 norske kroner og tok ca like mange minutter. Heilt på høyde med Duesund-Masfjordnes, som er yndlingsferjestrekkningen min (fordi den bare tar 7 minutter og har over gjennomsnittet trivelige ferjemannskap).

Etter den lille ferjeturen køyrde vi til vi fant ein liten fjelltopp (den laveste i ein mils omkrets) og besteg den.

Siden fjellet var relativt lavt var det ikkje mykje utsikt å skryte av, men vi fant kaktus! Det er ikkje kvar dag vestlendinger treffer på kaktus på fjelltopper.

…og sommerfugler!

Med unntak av soving og bilkøyring har vi og laga mat:

Mexican taco Noruega-style!

Er det noko vi nordmenn kan, så er det å lage taco! Er det noko meksikanerene kan, så er det å lage ferske tortilla-lefser! Kombinasjonen av Olav Emils taco-skills og meksikanske råvarer viste seg å ikkje være så aller værst. I motsettning til forrige tur kjem eg (forhåpentligvis) heim utan taco-traumer denne gangen.

I morgon reiser vi videre. Veien går frå Puebla, via ein kul omveg mellom to vulkaner til Teotihuacan der vi skal på pyramidetur. På kvelden går turen videre til Mexico City, der vi har lagt litt meir planer dei neste dagene.

Eit av høgdepunkta (for min del) blir nok Pearl Jam konsert på laurdag som eg omsider har fått tak i biletter til. Konserten hadde ein heil haug med biletter før den plutselig var utsolgt, før den plutselig hadde nokon biletter igjen (som eg ikkje kjøpte) før den atter en gang ble utsolgt… Og i kveld var det plutselig masse ledig igjen. Sjebnen vil vist at eg skal på konsert, så nå er bilettene omsider i boks (om eg bare klarer å hente dei).

Eg kan ikkje hugse sist eg gleda meg så mykje til noko…

No skal eg pakke sekken! Innan eg er ferdig med det er det for lengst leggetid i Mexico…

Fred og kjærleik…

Tilbake til sivilisasjonen…

Etter nesten 3 uker på en «øde» øy, i ein kommuniststat er eg tilbake til det som kanskje kan kalles sivilisasjonen i Mexico. Min antagligvis trofaste følger, mamma, feiga ut etter litt over 2 uker utan livstegn og ringte meg. Ellers har kontakten med omverdenen vært heller begrensa med unntak av eit par sms og bittelitt tid på nett. Så her er omsider eit aldri så lite livstegn…

Kvar gong det har skjedd noko (eller ikkje skjedd noko, som var meir vanleg) har Åshild sakt «Eg gleder meg til å se kva som står i blogginnlegget etter turen».  Sannheten er at eg er minst like spent sjølv. For kva i alle dager skal eg skrive om Cuba?

«Var det ein bra tur?»
«Jada, vi hadde det fint»
«Kva gjorde dere da?»
«Nei, altså… Eh… Veit ikkje…»

Eg sitter igjen med ein superambivalent følelse til heile Cuba og er eigentleg nesten tom for ord. Aldri før har eg brukt så mykje tid på ein plass utan å klare å bestemme meg for kva eg egentlig synes.

Åshild og alle andre skal få glede seg til «Cuba-innlegget» ei stund til. Eg jobber med eit lite (Les: langt!) innlegg om turen, om Cuba og om alt anna som bør stå i eit sånn innlegg, men det kjem muligens til å ta litt lengre tid enn kva eg vil bruke når eg har ferie.

No er eg omsider tilbake til Mexico. Etter ein del komplikasjoner  og litt leiting fant eg denne fine fyren på flyplassen:

Den observante leser (evt. bare Åshild) legger kanskje merke til at eg har klart å lure han med meg til Acapulco. Heldigvis var vi heldigere med været denne gangen enn sist.

Meksikanerenes svar på syden.

Det er ikkje bare været vi har vært heldige med. Takket være elendige spansk-kunnskaper hos oss og elendige engelsk-kunnskaper hos politiet klarte vi å «snike oss unna» en bot etter at ein stakkars einsleg politimann påsto at Olav Emil køyrde på raudt lys.  Olav Emil er antagligvis den eineste i heile Mexico som ikkje køyrer på raudt  lys, så karmaen seira heldigvis til slutt.

I dag har vi reist videre til ein by (og stat) som heiter Puebla. Vi har ikkje rukket så mykje anna i dag enn å køyre bil og spise, noko som egentleg ikkje er så verst når ein er på ferie…

Har du sakna meg mens eg har vært vekke? Kva vil du lese om Cuba? Kva synes du om at Sophie Elise vant prisen «årets kjendisblogger»? Synes du eg burde vinne ein pris? Kva er best av Petter Stordalen og bacon?

Meir turistgreier, bursdag, jobbing og ingenting…

Torsdag: Vi hadde egentlig tenkt å jobbe men endte (delvis ufrivillig) atter ein dag opp som turister. Vi tok metroen til byens sossestrøk (der det viste seg at vi var veldig mye sist), gikk en liten tur, hang litt i kirka (og nøt stillheten) før vi tok metroen downtown. Besøkte det som antagligvis er Mexico Citys høyeste byggning (Torre Latino America) for å sjå på utsikten.

Eg trur aldri eg heilt kjem til å forstå kor sinnsjukt stor by Mexico City eigentleg er. Uansett kvar vi snur oss er det bebyggelse. Byen er omgitt av fjell, og oppover fjellsidene kryper bebyggelsen.

Solnedgang i Mexico City.

---

Fredag: Vi stod opp «tidlig» og tok metroen til ei av ambulansestasjonene vi har jobba på for å ta farvel. Kalender med bilder frå vakre Noreg blei tatt godt imot. I retur fikk vi ein solid bunke med meksikanske ambulansejakkemerker og eit par antikke pins. Tidenes beste souvenirer frå ein fin «ferie».

Etterpå gikk turen videre til neste ambulansestasjon der vi hadde vår siste vakt. Vi satt i ca to og ein halv time og venta på at ambulansen skulle komme tilbake frå oppdrag slik at vi kunne begynne. Heldigvis fikk vi litt å gjøre på når vi først kom oss igang.

Random illustrasjonsbilete av oss og ein raud knapp.

Som i alle andre storbyer (og småbyer for den del) er fredagen prega av fyll og fanteri. Sjølv om vi bare hadde vakt frå 15-21 var folk godt igang med drikkinga. Alle dei tre oppdraga vi hadde var prega av ungdom som hadde fått altfor mykje å drikke.

Som eg har nevnt tidligere er utrykkningskøyring i Mexico City spennende. Nokon ganger litt for spennende. På det siste oppdraget vi hadde vurderte eg å sende melding til Olav Emil (I kategorien: «Eg er gla i deg… Bare sånn at du veit det, i tilfelle eg døyr no), og på vei heim frå det samme oppdraget satt eg og angra på at eg ikkje hadde gjort det.

#Denfølelsen når ambulansen ikkje har bilbelter.

Eg er veldig glad for alt vi har fått oppleve, men eg kjenner at eg er glad for at eg er ferdig med å «henge og slenge» bak i ein ambulanse, utan bilbelter (hverken til oss eller pasienten) i sinnsjuke hastigheter i sinnsjuk trafikk. Eg er glad for at eg jobber i eit land der det er kultur for å gi beskjed når køyringa ikkje føles trygg/behagelig.

---

Laurdag: Tidenes lengste bursdagsfeiring (målt i timer). Når eg la meg fredag kveld var allerede melingene begynnt å tikke inn på facebook. Desverre hadde vi altfor god tid til å sitte på facebook; Hostellet hadde nemmelig bestemmt seg for å bli ein nattkubb! Vi sov ikkje mykje den natta, så laurdagen hadde tidenes treigeste start. Formen var elendig og litt utpå ettermiddagen klarte eg å dra meg opp av senga og tok ein liten aleine-tur i parken.

Fikk litt kvalitetstid med disse her på sjølvaste bursdagen. Bittelitt heimlengsel! (Og som dykk ser snakker og og Åshild masse saman på messenger: for det å være saman 24/7 er sjølvsakt ikkje nok)

Planen for kvelden var å gå ut med kjenntfolk, men etter å ha stått 45 minutter på metrostoppet gav vi opp, og tok metroen downtown for å sjå på livet. Og liv var det; «Dia de muertos»/de dødes dag/halloween er ein stor merkedag i Mexico, og byen minna mykje om ein supergrotesk versjon av 17.mai i Oslo (altså med blod, gørr og alkohol istadenfor bunad, pølser og is).

---

I dag har vi hatt atter ein spennende dag. Først gikk vi ut og spiste lunsj og etterpå gikk vi ut og spiste middag. Vi kan dette med å bruke tiden godt.

No er sekken pakka, og så klar som den kan bli for å reise til Cuba. Krysser armer og bein for at det ikkje blir altfor mykje overvekt på bagasjen. I løpet av kvelden har eg konkludert med at eg antagligvis er tidenes dårligste backpacker.

Og med det takker eg for meg… Eg høyrer rykter om at det er dårleg med internett på Cuba, så det kan bli lenge til neste oppdatering herfrå (i verste fall 3 uker).

PS 1: Eg prioriterer bittelitt søvn fremfor å laste opp bilder. Om nokon vil sjå meir så ligg det på instagram (eller i den venstre kolonna på bloggen. Om du klikker på bileta, så kan du sjå dei stort, sjølv om du ikkje har instagram). Om Cuba plutselig har internett er det godt mulig det kjem livstegn på instagram fremfor bloggen.

PS 2: Den dagen alle bar Jesus med seg på metroen var St.Judas sin dag, «Judas is the new Jesus» i Mexico, så antagligvis var det Judas som ble bært rundt på metroen. Så vet dere det, i tilfelle nokon fremleis lurte på det etter forrige innlegg.

PS 3: Dyret vi såg ved pyramiden er enten ein «nesebjørn» eller ein «coati» (eg aner ikkje kva forskjellen er; dei ser heilt like ut når eg googlar dei). Så veit dykk det og…

«Turistgreier», pyramider, rare dyr og litt andre greier…

(Null overskriftsinnspirasjon, sorry!)

På tirsdag satt vi oss som mål å oppleve «turistgreier». Det vil eg i aller høyeste grad si at vi fikk til. Åshild vekka meg litt etter klokka 9 og meinte at eg hadde sovet nok (det hadde eg kanskje, så Åshild er tilgitt).  
Illustrasjonsbilete av ein av turistgreiene og ein turist som tar bilete av han. Om du tilfeldigvis veit kva han heiter, så legg gjerne igjen ein melding i kommentarfeltet.

Sist vi var i Mexico tok vi turen til dei verdensberømte pyramidene (som eg sjølvsakt ikkje hugser namnet på). Ein fantastisk tur til stillheten utanfor storbyen:

Ein aldri så liten «throwback» (siden det er så in for tiden) til ein fantastisk tur i 2013.

Også denne gongen har vi kjent på behovet for å komme oss vekk frå maset i storbyen. Siden pyramider var ein stor suksess sist gong tok vi sjangsen på ein ny pyramidetur. Denne gongen til ein mykje mindre pyramide i Tepoztlan (ifølge bussbiletten min).

Denne einslige pyramiden var ingeting samanlikna med pyramidene vi opplevde sist, men utsikten og turen opp var fin.

For å komme opp måtte vi gå eit godt stykke. Turen i seg sjølv minna veldig om ein litt lengre og meir eksotisk versjon av Stoltzekleiven i Bergen.

Planen med stillhet utanfor storbyen blei til tider forstyrra av ein mann som gikk tur med konkylien sin (!) og barbeinte hippier som spillte rar musikk. Heldigvis fikk vi litt av den etterlengta roen innimellom.

Etter ein passe lang og var fjelltur i høg luftfuktighet var det på tide med ein velfortjent middag. Då vi var i Mexico i 2013 blei eg av ein lokal anbefalt å prøve ein rett som heit «chile en nougada» dersom eg kom over den. Denne «innfødte» hadde store problemer med å forklare meg kva retten var, så spenninga var stor når dette kom på bordet:

Fargene i retten skal ifølge min gode venn wikipedia illustrere fargene i det meksikanske flagget. Siden menyen ikkje sa noko om kva retten inneholdt måtte eg prøve å gjette meg frem. Smaken fortalte meg at det eg hadde på bodet forran meg kunne være godt kryddra kjøttdeig og tropiske frukter blanda saman, pakka inn i blader med ein (kald) milkshake på toppen etterfulgt av granateple og eit grønt blad. Ifølge wikipedia hadde eg nesten rett. Det som kunne vært ein rar milkshake viste seg å være ein rar, kald, søt nøttesaus. Omnomnom! Har eg nevnt før at meksikanere har rare matvaner?

Den søte lille byen hadde og superfin, søt gatekunst som fikk meg til å lengte heim bittelitt (til Laffen og Lupus).

---

I går hadde vi atter ein dag på vakt. Vi hadde ein spesiell og innholdsrik dag som eg velger å ikkje skrive så mykje om. Det blir stadig tydligere kor store forskjellene er mellom ambulansetenesta i storbyen Mexico City og bittelille bygde-Noreg er på alle mulige måter. Inntrykka er mange, men eg kjenner at eg setter stor pris på denne utrolig lærerike opplevelsen!

---

I dag har det regna, så vi bestemte oss for å bruke dagen til noko fornuftig (les:shopping). Og siden eg ikkje lenger er ein klassisk fjortiz-blogger skal eg spare dykk for maset om kor sjuuuukt fornøgd eg er med nye joggesko! (Vedder ein tier på at mamma rister oppgitt på hodet no).

---

Dagens spørsmål (siden det bor ein liten fjortisblogger langt inni meg):
Veit du kva merkedag det er i Mexico 28.oktoer som får masse meksikanere til å bære med seg blomster og Jesus-statuer på metroen? Har du kjøpt deg nye joggesko i det siste?
Og veit du kva dette dyret heiter?

(Ps. Eg drassa med meg spreglreflekskameraet ein heil dag, for å komme til toppen av eit fjell å finne ut at det var tomt for straum. Derfor dårlege mobilbilder. Eg lover å ta meg saman!)

Den gongen eg drakk tequila i barnebursdag…

I går skulle vi på vakt, men så skjedde dette:

«Reservebil» er tydligvis eit begrep som ikkje eksisterer i Mexico. (Takk Gud o.l for google translate forresten.)

Dagen i forveien hadde vi blitt innvitert i «barnebursdag» av ei av dei som var på vakt. Helt uformelle greier som vi kunne stikke innom sjølv om vi jobba. Sjølv om planen om jobbing gikk i vasken var vi fremdeles innvitert i bursdag. Ein kan ikkje fylle 10 år utan skikkelig feiring! Vi la store planer om å gå på byen etter bursdagsfeiringa.

Vi møtte vår gode venn Oscar på metroen om ettermiddagen. Saman tok vi taxi til dit festen skulle være. Vi gikk innom ein kiosk på veien for å kjøpe med oss noko å drikke. I tilegg til eit par flasker med brus havner det nokon øl i handleposen. Vi skulle jo trass alt ut etterpå.

Vel fremme på festen ble vi møtt av kjente ansikter frå ambulansen og eit lydnivå på musikken som var ca 15 hakk over gjennomsnittet på eit typisk norsk utested. Det nesten folketomme lokalet var pynta med ballonger og eit par unger leika entusiastisk i hoppeslottet.

Festlokalet etter at det slutta å være folketomt: Antagligvis var det over 70 personer til stede. Fleire folk enn vi hadde i bryllupet vårt!

Etter ei stund kom det fleire folk. Maten kom på bordet. Det tok ikkje lang tid før dei første drikkevarene og kom på bordet:

Ein aldri så liten «drink» bestående av øl, chilli og lime.

Mens ungene dansa og hoppa i hoppeslottet drakk dei vaksne øl. Heilt normalt. «It’s Mexico» som Oscar sa så fint da eg forklarte han at dette ikkje var heilt etter boka i Noreg.

Og siden stemninga ikkje var god nok, gikk turen atter igjen til kiosken…

…for å kjøpe tequila! For det blir ikkje skikkelig barnebursdag utan tequila!

«Salut» og «skål» for ungen som fyller 10 år! Hurra!

Og med magen full av taco og tequila gikk dansen lett for dei fleste:

Eg lyger om eg sier at dette ikkje er ein av dei beste barnebursdagene eg har vært i. Festen varte akuratt så lenge at vi var for slitne til å gå på byen etterpå.

Som nordmann i Mexico opplever ein kulturkræsj stadig vekk. Eg liker å tru at ingenting overasker meg lenger, men denne måten å feire barnebursdag på må eg si at eg ikkje såg heilt for meg på forhånd. Eg fikk bl.a spørsmål om kva musikk vi høyrde på i norske barnebursdager og korleis vi dansa, og måtte nesten gi opp forklaringa mi, då minnene frå fisking av godeteposer og «spenn på boks» kom tilbake.

---

I dag har vært ein sånn dag der vi har gjort nesten ingenting. Vi har sovet lenge (eller hvertfall prøvd), hengt med Oscar og venene hans, shoppet masse litt, traska rundt «downtown» og opplevd Mexicos (og kanskje verdens) største bibliotek:

Som alt anna i Mexico var det kjempestort, kjemperart og ganske bråkete.

I morgon skal vi gjøre turistgreier. Hurra!

---

Dagens spørsmål (siden eg liker kommentarer) :
Kva er best i barnebursdag: Godteposer eller tequila? Salsadansing eller «spenn på boks»? Og kva turistgreier hadde du gjort i Mexico City, dersom du allerede hadde hatt gleden av å oppleve eit VELDIG stort bibliotek?

Déjà vu

Eg har fått veldig mange meldinger av folk på facebook og snapchat som lurer på korleis det går her. Uværet i Mexico er hovedoppslag sjølv i norske medier. Ein risikerer litt uvær når ein reiser på hausten. Værfenomenet som treffer Mexico nå er heldigvis (for oss) av den typen som avtar når orkanen treffer land. Mexico City ligger ca 2250 moh. og ca midt i landet. Med andre ord er vi ganske heldige (denne gangen).

Dere som kjenner meg eller har fulgt bloggen en stund veit i at vi ikkje var like heldige sist gang. Da vi kom til Mexico City og ambulansehospiteringa viste seg å bli utsatt nokon dager bestemte vi oss for å ta en langhelg i Acapulco. I løpet av helgen ble Mexico truffet av fleire orkaner. To tredjedeler av landet var ramma. Mange døde. Vegen mellom Acapulco og Mexico City raste saman. 3 dager ble til 10 dager!

Orkanen traff aldri Acapulco og vi slapp lett unna i forhold til mange andre. Vi satt innesperra på hotellet i 3 døgn mens vi opplevde det mest intense regnet nokon sinne. Når vi omsider «slapp ut» igjen var det største problemet vi hadde var at vannet på hotellet forsvant og at vi ble våte på beina når vi var ute og gikk. Mange av de 10 dagene hadde vi sol og koste oss på stranda, mens de amerikanske turistene stod i kø på flyplassen (som var den hardest ramma plassen i byen) med vann til brystet og venta på å bli evakuert. I avisen leste at folk rundt oss plyndret butikker i jakt etter mat og reint drikkevann.

Gleden var stor når veien åpna og vi omsider kom oss tilbake til Mexico City. Siden landet nå var i kriseberedskap ble ambulansehospiteringa igjen utsatt. Enden på visa ble at vi banka på ambulansestasjon-dører på egen hånd i håp om napp (som vi fikk på andre forsøk). Etter å ha fått litt kontakter kom vi oss omsider inn i Røde Kors, som den opprinnelige planen var. At landet var i kriseberedskap var tydelig. Foruten eit par oppdrag gikk mesteparten av denne dagen til å pakke kasser med nødhjelp og frakting og organisering av dette.

Etter det vi kan sjå på facebook og i media er landet igjen i kriseberedskap. Uværet treffer kysten hardt! Værmeldingene for Mexico City melder om meir regn no, enn kva som var meldt i utgangspunktet, men ellers ser det ut til at dette skal gå veldig fint! Igjen slipper vi unna med å bli våte. To tøffe, vanntette vestlendinger skal klare å takle dette!

I dag har vært ein fin dag. Vi har sovet lenge, vært på joggetur i parken og hatt en litt kortere ambulansevakt enn det vi har hatt før. Denne gangen på en ambulansestasjon med skilpadder (!!!)

De to vaktene vi har hatt til nå har det kun vært oss og sjåføren. Denne gangen var det stikk motsatt: Ikkje mindre enn 7 (!) ambulansepersonell bemannet ein ambulanse. Til sammenligning er dei fleste norske ambulanser registrert for 4-5 personer, men blir aldri bemannet av meir enn 2-3.

Vi hadde eit oppdrag. Ein pasient vi endte opp med å ikkje transportere. Aldri før har eg følt meg så overflødig som når vi stod 7 ambulansepersonell og ein politimann rundt ein pasient som var så frisk at hun ikkje trengte ambulanse likevel.

Etter fullført oppdrag smakte det godt med ein matbit. At vi hadde spist middag ein times tid i forveien var ingen hindring. Dette måltidet ble etterfulgt av enda en matstopp (kake) som igjen ble etterfulgt av kiosktur for å kjøpe brus og snop. Forsetter det i dette tempoet kan vi trille heim til Noreg!

Maten vi spiste var atter eit meksikansk fenomen (i motsettning til kakao som finnes eit par andre plasser). Karbohydrater (mais) smurt inn i fett (majones) rulla i meir fett (ost) med chilli på toppen. Absolutt ikkje det verste eg har spist (og absolutt ikkje det sunneste heller).

I morgon venter ein ny, lang dag. Dagen skal brukes til ambulansevakt og etterpå skal vi oppleve Mexico City «by night» saman med vår gode venn Oscar!

Hodet som er overfullt av meksikansk-spanske gloser kjem nok til å være enda fullere i morgon, men vi gleder oss likevel.

Buenos noches y hasta pronto!

Livstegn…

Dagene flyr av sted. Siden sist har vi hatt ein jobbedag og to fridager. På onsdag hadde vi fri. Dagen ble brukt til å blandt anna treffe igjen vår gode venn Oscar som vi ble godt kjent med sist.

Å drikke kakao er vist en meksikansk greie. Så da drakk vi kakao. Maten på bildet er og ein meksikansk greie: Noko kjempesøtt, rulla i sukker. Bestiller du ein kopp kakao får du med 4 slike. Relativt storspiste meg klarte ein og ein halv før eg var stappmett og småkvalm. Er det fremleis nokon som lurer på kvifor meksikanere er feite?

I går hadde vi atter ein jobbedag. Og igjen endte vi opp aleine. To jenter som snakker nesten «nada» spansk og ein sjåfør. Etter den første dagen la eg ut eit bilde på instagram der eg spiser eple i sjukekupeen på ambulansen og tuller med at det er det det farligste eg har gjort den dagen (spising saman med alle dei skumle bakteriene). Eg trekker det tilbake: Utrykkningskøyring i Mexico City slår det meste.

Mykje knapper og mykje lyd (og lys). I Noreg har vi ein blålysknapp og ein sireneknapp. Sireneknappen har heile to instillinger. På bildet ser du panelet som styrer blandt anna lys og lyd på ambulansen vi satt på med. Den grå delen er den som styrer sirenen. Om trafikken ikkje flytter seg er mulighetene mange!

Å sitte på med ein sjåfør som sitter med radioen i den eine hånda og den andre handa på siereneknappen er fasinerende. Og litt skremmende. Eit håndledd på rattet, mens vi suser rundt i høye hastigheter i ein by med ein tilsynelatende kaotisk trafikk.

I Noreg får alle ambulanseturer ein hastegrad. Vanlig, haster eller akutt. Det er på akutturene ein bruker blålys og sirener. I Mexico eksisterer ikkje hastegrader (etter det vi har fått med oss). Blålys blir stort sett altid brukt så lenge bilen køyrer og sirenene blir brukt så lenge ein skal ut til pasient eller har pasient i bilen. Vi hadde 3 oppdrag også denne dagen. Ei av turene var forflyttning av ein stabil pasient frå eit sjukehus til eit anna. I Noreg hadde denne turen fått «vanlig» hastegrad (altså noko som ikkje haster). Likevel gikk sirenene kontinuerlig.

I dag har vi hatt oss atter ein «velfortjent» fridag. Den er blitt brukt til det fridager skal brukes til: Spising, joggetur og shopping.

Vaska klær har vi og gjort. Sånn ser det ut:

Hostellivet azz…

#Ambulanseliv #MexicoCity

I Noreg er det relativt strenge krav for kven som kan bemanne ein ambulanse. Ambulansen skal være bemanna av (minst) to personer der ein person må ha fagbrev og ein person må ha «utrykkningslappen». Begge skal både kunne køyre bilen og kunne behandle pasienten. Ambulansesjåfør er eit utdødd begrep for lenge siden (eller, burde vært det!)

I Mexico lever tittelen «ambulansesjåfør» videre i beste vellgående. Krava til personellet på ambulansen ser ut til å være ikkje-eksisterende. Standarden på bil, personell og utstyr er svært varierende. Det fikk vi i aller høyeste grad se i går, når vi hadde vår første ambulansevakt. Vi ble tatt imot med åpne armer av ambulansesjåføren vi jobba med sist gang. Det ble tidlig klart at denne gangen var det bare oss og han. Ein ambulansesjåfør og to norske jenter som snakker relativt ubrukelig spansk. Frå å bare sitte og se pene ut og måle litt blodtrykk i ny og ne måtte vi plutselig prestere.

Ein vanlig ambulansedag i Mexico starter med bilvask. Innvendig og utvendig. Ting skal se pent ut! Før eg reiste til Mexico leita eg forgjeves etter skopuss. Det som vanligvis er tursko, skulle plutselig gjøre jobben som uniformsko. Med ein gang bilen var vaska og utstyret i bilen kontrollert gikk turen til ein av byens mange skopussevogner. For rundt 7 kroner fikk uniformsskoa eg kjøpte for 8 år siden ny look:

Med nypussa sko var vi klare for dagen, som viste seg å bli mykje lenger enn forventa.

Eg har fått spørsmål om ein ambulansetur i Mexico City er kortere enn ein ambulansetur i Noreg. Siden Noreg består av både by og bygd, og fjorder og fjell så kan ein ambulansetur ta både veldig kort og veldig lang tid. I Mexico City er mange av turene mykje lenger enn kva ein skulle tru. Blir du akutt sjuk/skada i Noreg blir du i dei fleste tilfeller frakta til nærmeste sjukehus. I Mexico City er det ikkje langt mellom sjukehusa, men i forskjell til Noreg blir ein ikkje nødvendigvis frakta til det nærmeste sjukehuset, men sjukehuset du/forsikringsselskapet betaler for at du skal komme til.

I løpet av ein 10 timers arbeidsdag rakk vi i går å køyre 3 turer utan nemneverdig pause imellom. Heldigvis var det lite drama i løpet av dagen, og vi slapp unna med «trøste og bære» og litt målinger av vitalia.

I dag har vi tatt oss ein velfortjent fridag. I morgon er det på’n igjen med meir jobbing.

Spennende dager 🙂

¡Adiós España! ¡Hola México!

Eg kan sjå på statistikken min at fleire enn vanlig sitter og venter på eit livstegn herifrå. Det er stas! Har hatt ei fantastisk uke i Malaga i Spania med fantastiske folk, men utan internett. Derfor har det vært litt stille frå denne kanten. Det er kanskje ikkje all verdens ein kan blogge om når ein er på sydenferie, men om målet var «vanlige» sydenferier har eg gifta meg inn i feil familie. Svigerfar inviterer dei innfødte på reinsdyr-middag og Olav Emil og Lars Peder stiller opp med klatreutstyr. Finfin ferie med andre ord!

Her er eit aldri så lite bildegaleri frå to ganske fantastiske (og ganske varme) dager med klatring:

This slideshow requires JavaScript.

Etter ei veke i Spania var det på tide å sette kursen mot Mexico. Første flyturen var 45 minutter frå Malaga til Madrid der eg hadde ein skikkelig dyp samtale med fyren ved siden av meg. Vi konkuderte med at eg var frå Noreg og han var fra Argentina, at 50 dager i Mexico/Cuba er leeenge og at Mexico er farlig. Eg konkluderte atter ein gang at spansken min ikkje er veldig god utan mykje kroppsspråk og ordbøker.

Frå Madrid til Mexico City, ein bitteliten flytur på bare 11 timer og 40 minutter hadde eg gleden av å ha ungen med det mest intense hylet i verda, i umiddelbar nærleik. Stor stas! Takket være ein trippel espresso, to reddbull, 4 kopper kaffe, ein dobbel cortado og ungen med den fantastiske stemmen klarte eg å gjennomføre turen utan søvn (som var målet).

Eg satt lenge på flyet og lurte på om eg skulle krysse av på om eg hadde noko «ulovlig» med meg. Mat er som alle veit, skumle greier! Eg lot krysset stå åpent. Då eg fikk igjen bagasjen med ein stor neongrønn «vihargåttigjennombagasjendin-lapp» fant eg ut at eg måtte legge meg paddeflat! «Ja, eg prøver å smugle taco og proteinpulver inn i Mexico! Dessutan har eg to bananer i håndbagasjen». Flyplassdama sendte meg videre, utan å lage noko drama og ønska meg fin ferie.

Få minutter seinere kjem neste utfordring. Foran ein av flyplassens mange minibanken kjem eg på noko eg hadde glemt. Regionssperra på bankkortet. Få følelser slår #denfølelsen. Heldigvis ordna alt seg, takket være ein snill meksikaner og ein smarttelefon.

Følelsen av å sette seg på metroen, aleine etter to år er nesten ubeskrivelig. Ingenting har forandret seg. Siste stykket frå metroen til hostellet tok eg taxi. Det var ein artig opplevelse å kjenne seg så mykje igjen at eg måtte stoppe taxisjåføren når han nesten kjørte for langt.

Etter eit døgn i storbyen åleine kom Åshild i går kveld. Godt å endelig få selskap igjen. Dagen i dag har vi brukt på å spise lunsj på stamstedet vårt frå forrige tur (han hugsa navna våre!) og prøve å treffe igjen ein venn frå sist gang, som vi dessverre ikkje fant igjen i virrvarret av folk.

I morgon gleder vi oss til å ta på oss uniformen og treffe igjen denne gjengen:

Det blir stas, det!