10 Tips for ein aktiv (laste)bilferie

For ca 3 måneder siden, på eit hotellrom ein eller annan plass mellom her og Ukraina begynte eg å skrive på dette blogginnlegget. Då eg reiste til Ukraina var selvfølgelig håpet å komme heim med #bikinikroppen2015 (er det ikkje derfor vi alle reiser til Ukraina på lastebiltur?)

I anledning at mannen og svigerfar har reist til Ukraina igjen nå (dei luringane) tenker eg at dette er eit særdeles passande tidspunkt å poste «10 tips til ein aktiv lastebilferie». Om dei følger alle tipsa er det ikkje umulig at dei kjem heim med 6-pack og kvilepuls på 32!

Det har vært eit par saker i media i det siste om fagfolk som er kritiske til bloggere utan god nok utdannelse som gir råd om trening og kosthold. Ein av «ekspertene» meinte at ein ikkje burde gi konkrete råd, men heller si «Dette funker for meg»…

Eg kom ikkje heim med #bikinikroppen2015 (og det er kanskje like greit når ein er på jobb 24/7/nesten365) så konklusjonen er at tipsene under her ikkje funka for meg. Så om du ikkje vil prøve tipsene mine, så kan du jo gjøre det motsatte. Kanskje du ender opp med #sommerkroppen2016 og #bikinifitness2017?!

Denne kom eg over hos min gode venn «google» då eg søkte etter eit obligatorisk «motivasjonsbilete» (for alle treningsblogger har det!). Oh, the irony lizzm…

---

1. «If you fail to plan, you plan to fail»

Mens enkelte ikkje ein gang klarer å hugse passet sitt når dei skal på lastebiltur ut av EU (*kremthostolavemilhosthosthark*) er det andre som hugser alt. Treningstøy for eksempel!

Med baggen full av treningstøy er det stor risiko for at kjem heim med baggen full av reine klær, men uten baggen full av treningstøy er det stor risiko for at du har atter ein unnskyldning til å ikkje trene!

Bare eit lite bevis på at treningstøyet mitt blei brukt!

2. Ta med deg svigermor!
Har du ei svigermor? Ta ho med på lastebiltur. Sjangsen er relativt stor for at svigermora di ikkje veit kva bulgarsk utfall og dips er. Er ho like kul som svigermora mi kan du bruke ventetiden på den ukrainske tollstasjonen til å lære svigermora di dips, samtidig som du får litt gratis trening på kjøpet!

Illustrasjonsbilete av svigermor som er superfornøyd og superkul i superlastebilen!

3. If you didn’t document it, it didn’t happend.

Skritteller er ein fin måte å måle fysisk aktivitet. Eg anbefaler veiene (utafor motorveiene) i Polen, Slovakia og Tjekkia. Der får ein ekstra mykje skritt på relativt få kilometer med køyretur. Ganske praktisk å kunne «gå» over 15 000 skritt når alt ein gjør er å bevege seg ut av lastebilen for å gå på do og for å spise.

Det teller så lenge det er dokumentert, sant?

4. Drikk nok vann

Nå trur du sikkert at eg kjem med den klassiske talen om kor viktig det er å holde seg hydrert osv. Neida, drit i det.

Poenget her er kort og godt: Det som går inn må og komme ut som bringer meg videre til neste punkt…
Illustrasjonsbilete av Vodka/водка som visstnok betyr vann.

5.Tren når du kan!

Du ser eit skittent toalett. Eg ser ein fantastisk mulighet for litt statisk beintrening!
(…Og som nevnt i forrige post: Drikk mykje vann, og du vil få denne fantastiske muligheten OFTE!)

Atter eit motivasjonsbilete: «Legday is everyday» og alt er lov, sjølv om eg fraråder falling på skittne dogulv! (Trykk på bilete for å komme til sida eg stjal det frå).

6. «Oppkarbing» er viktig!
Pek på masse tilfeldige ting på ein meny med russiske bokstaver, og vips så har du ein heil haug med karbohydrater (dette bilete er frå den eine gangen eg var så heldig at noko av karbohydratene kom i form av grønnsaker).

Eg har lest at karbohydrater er viktig før trening. Eller var det etter trening? Ev valgte hvertfall å være på den sikre sida: Ei uke med karbohydrater, joggetur på ca 5 km, og så nokon dager til med karbohydrater. Det funka ikkje 100%, så neste gang vurderer eg å trappe litt ned på karbogydratene og litt opp på treningsmengden (men det er sjølvsagt viktig å ikkje bli overtrent!)

7. Finn ein olympisk løpebane!

...for dei er jo overalt!

8. Meld fra om kvar du går:
«Eg går til venstre» sa eg til Olav Emil før eg forsvant frå den relativt shabby delen av byen til den delen som såg litt meir ok ut. Joggeturen gikk blandt anna på skogsveien og på ein sti der eg løp slalom mellom tomme spritflasker og slitne, forlatte klesplagg frå byens løse fugler. Lurer på om Olav Emil hadde klart å gjette seg frem til kvar han skulle leite om eg hadde forsvunnet her…

9. Dropp prokrastineringa!

Neida. Dette er ikkje eit punkt som står der bare fordi eg er stolt over at eg kan eit så vanskelig, avansert ord. Viste du at prokrastinering betyr utsettelsesadferd? Appropo utsettelsesadferd, her er eit bilete av meg som tar selfies istedenfor å trene:

Funfact: Ca. 90% av selfiesene mine blir tatt i prokrastinerede tilstand!

10. Slå en god gammeldags floke!…Gjerne med ein glad polakk!

---

Og siden Olav Emil etterlyste dagens spørsmål for to innlegg siden får han viljen sin denne gangen:

Har du ei kul svigermor? Har du trukket vodka i det siste? Liker du å ta knebøy over skittne toalett? Når ramla du sist på eit skittent badegulv? Slo du deg? Har du vært bevistløs? Veit du kor lenge du var bevistløs? Husker du kva som skjedde før du ramla? På ein skala frå ein til ti, der ein er ingenting og ti er det verste du kan tenke deg, kor vondt har du akkurat nå? Har du nokon allergier? Har du vært på sjukehus i utlandet dei siste 12 månedene? 

#jobbmodus #jaeggledermegtilågåavvakt

Tyskland – Danmark – Heima!

Nokon har kanskje fått med meg at eg har tatt ein ørliten pause frå facebook (tru det dei som kan!) I den anledning lova eg å bruke litt av all den nye fritida mi på eit blogginnlegg eller to. Og allerde på dag ein sitter eg med innspirasjon til ca tusen nye blogginnlegg. Kanskje det er dette som skal til for å sparke gang topp-blogger karrieren.

For ei lita veke sidan var det den dagen i året der vi samles rundt gigantiske bål, for å sørge over at vi allerde er midt i sommaren og at det snart nærner seg snø, slaps, piggdekk og vinterdepresjon igjen! Sjølv feira vi dagen i eit mini-familie besøk med eit minibål. Olav Emil sa så fint om bloggen min at eg er flink å blogge når eg reiser, men «skriver aldri det siste innlegget på turen, og glemmer bloggen når ho kjem heim». Takk, kjære!

---

Her har du det forbaska sisteinnlegget, som alle har venta på (nei, vi døde ikkje i Polen sjølv om det har vært stille ei god stund: Her er resten av turen vår fortalt i bilder:

Siste delen av turen var eg relativt dårlig. Såpass dårlig at eg har fortrengt veldig mykje! Hukommelsen kjem delvis tilbake når eg ser bildene igjen. Dette er heilt klart turens ultimate høydepunkt! Med hjelp av denne og min (den gang da) gode følgesvenn Afipran (som betyr «kvalmestillende medisin» for de som ikkje har felleskatalogen i hodet) ble dagen 100000 ganger betre, sjølv om vi spiste småkjip middag på ein superkjip plass i Tyskland.

Dette er ein av grunnen til at dette blogginnlegget ikkje har kommet før. Autobahn er faktisk ikkje så veldig spennende!

…Men heldigvis er mannen min fin, sjølv når han ser skeptisk ut!

Siden det i skrivende stund er litt seint kjem eg ikkje på kva ord som er det motsatte av ordet «høgdepunkt» men dette var hvertfall det motsatte av turens høgdepunkt. Då vi overnatta i Danmark på vegen heim drakk eg akuratt så mykje øl at eg måtte på do opptil fleire ganger. Og på truckstop i Danmark er det dårlig med damedo. Eg måtte gjøre mitt fornøde i nærvære av dette pissoaret, og eg følte meg nesten litt krenka! Pissoarer er sjuuuuukt ekle!

…Og her er den snille båten som køyrde oss heim igjen til vakre Noreg!

Fornøyd nå, Olav Emil? (Og alle andre som har mast… Maria? Øystein? Mamma?)

---

Siden eg er så superinspirert at eg ikkje veit kvar eg skal gjere av meg treng eg litt hjelp til å bestemme meg for kva eg skal skrive om videre. Så her er ei lita avstemming. Kom gjerne også med forslag i kommentarfeltet:

Livstegn frå Polen

På disse turene (eg er på min 2. men begynner allerede å føle meg litt småerfaren) er det lett å føle at ein suser frå land til land, nesten utan stopp. Nå begynner eg å føle at eg har vært litt for lenge i Polen. Etter at vi kryssa grensa frå Ukraina til Polen har de siste to dagene vært fulle av lastebilrelaterte ting. For Olav Emil sin del: Hardt arbeid, venting, fortolling av varer, telefoner og misforståelser. For min del: Venting og candy crush!

Flinke lastebil-mannen køyrer lastebil på dei utroligste steder. Her i Augustow (sånn ca) i Polen.

Det blir ikkje skikkelig lastebiltur utan snø og forsinkelser! Mannen er selvfølgelig skikkelig trist!

Heldigvis blir mannen fort blid igjen. Kanskje fordi han snart kan køyre videre til neste plass med enda fleire forsinkelser? Legg forresten merke til lastebildingsen som hadde laga eit skikkelig stort hull i bakken, fordi Polen er supergjørmete med masse sludd.

Heldigvis hadde den gjørmete plassen fine storker som kona kunne ta bilde av mens mannen og alle manne-mennene lasta bilen og banna på polsk. («Korva» eller noko sånn… Det betyr vist «svin» sjølv om det høyres meir ut som «pølse».)

Turen videre går til eit tettsted utanfor Lods (som egentlig skrives med rare polske bokstaver). Her klarer eg til alt hell å kvinne meg opp til en dobbel intervalltreningsøkt til tross for snøstormen ute (som heldigvis er over idet eg begynner). Joggeturen blir avslutta med at eg lærer at enkelte polakker ikkje er veldig service-innstilte (i motsettning til alle dei andre fantastiske polakkene vi har truffet til nå!) og eg rekker tilbake akuratt tidsnok til at toll-papirene er klare.

Som om dagen ikkje hadde gitt oss nok venting, er det selvfølgelig altidtreige, raude lys langs vegen. Ventetiden brukes til å lage rar kunst, som f.eks biletet over. Natta blir tilbragt i lastebilen (på truck-stop, ikkje ved det raude lyset).

Dagen i dag startet med enda meir venting. Ein lastebil kan vist aldri bli stor nok. Mannen er «pjusk i nesa» og kona lærer at migrene og lastebil på humpete veger er dårleg kombo. Snytepapiret i Polen gjør det heldigvis litt artigere å være småpjusk! (Sjølv om det er parfymert med lukta av offentleg toalett)

Flinke jobbe-mannen er klar for enda meir lasting av varer…

…mens kona leker fotograf.

Etter ønske frå kona ble det ein kort dag på vegen i dag. Bilen står parkert på truck-stop utanfor byen mens mannen og kona tok inn på hotell i Proznan som viste seg å være ein ganske fin by.

Nesten like fin som Bergen,bare med 96% sprit på matbutikken og 50 paracet til under 20 kroner.

Planen for laurdagen er å køyre gjennom heile Tyskland på grunn av køyreforbud for lastebiler på søndag. Å tilbringe eit heilt døgn på truck-stop i Tyskland frister liste, så vi krysser fingra for ein dag med masse køyring, lite venting og null «pjuskhet».

Begynnelsen på den lange reisen heim

Dagen etter vi leverte ambulansen var det på tiden å begynne på reisen heimover. Mens Olav Emil og Egil fyller drivstoff til traileren blir eg og svigermor stående utanfor barnehjemmet å vente.

Mens vi står der begyner dei lokale heltene å pakke medisinsk utstyr i bilen. Ambulansen var tom når vi leverte den (av praktiske årsaker) og nå skal ambulanseutstyr og medisinsk utstyr fordeles mellom sjukehuset, ambulansen og ein annan ambulanse som manglet litt utstyr. Før vi reiser hadde eg ein gjennomgang på korleis noko av utstyret skal brukes.

Lastebilen utanfor House of mercy. Klar til avreise.

Plassen vi overnattet var bare nokon få kilmeter frå grensa til Slovakia, så veien til tollen var kort. Vi brukte to timer og 53 minutter på å krysse grensa med tom bil. Litt bedre enn dei 10 timene då vi hadde vært i Korosten tidligere.

På vegen gjennom Slovakia begynner det å snø. Mannen smiler frå øyre til øyre og tar utfordringa på strak arm!

Snøstorm i Slovakia var ikkje akuratt det eg hadde sett for meg. Men så hadde eg heller ikkje så mykje forventninger…

Første natt på vegen heimover blir tilbragt på ein truck-stop ein eller annan random plass i Polen! (Den harry belysninga er kun for illustrasjonsbilete! Vi driver selvfølgelig ikkje med sånn tull!)

Onsdagen gikk i likhet med dette bilete ikkje heilt som planlagt. Dagen har blitt brukt til lasting, og i dag skal det lastes enda meir i dag før vi forsetter på den lange veien heim.
(Olav Emil tok dette bilete og hadde svart/kvit/raud funksjonen på med eit uhell. Eg synes det blei stilig likevel!)

Siden vi er på biltur har vi selvfølgelig eit par cder som skal spilles i hel. Så dagens musikktips: Den nye cden til Imagine Dragons er fantastisk, og den blir bedre og bedre dess fleire ganger du høyrer den!

Украина! (Dag 2)

Det er på tide med eit innlegg med dag nummer 2 i Ukraina, og eg garanterer at det er 100% fritt for april-spøker! Lover! (1.april er teit!)

(Anbefaler forresten alle å lese tilleggskommentaren frå Egil i kommentarfeltet)

---

Dagen starta tidelig med frokost på hotellet. Vi skulle til levere ambulansen på sjukehuset og hadde masse arbeid forran oss.
For å få ein ambulanse registrert på privatperson i Noreg må blålysa dekkes til og kobles frå. I dette tilfellet ble blålysa dekka til med «god», gammaldags elektriker-tape. Før ambulansen skulle leveres på sjukehuset måtte tapen fjernes, noko som var meir arbeid enn kva nokon av oss hadde sett for oss. Vi lærte på den harde måten at elektriker-tape ikkje er tingen! Eg trur eg brukte nærmere ein halvtime og X-antall kjemikalier for å bli kvitt limrestene på hendene! Bildet viser ekte HMS Ukraina-style! Det finnes ikkje grenser for kva ei ambulansebåre kan brukes til.

Dette bildet er så feil at eg nesten ikkje tørr å legge det ut på internett, men la gå: Når du fyller meir enn 30 liter diesel (som du lett gjør på ein stor ambulanse) på shell i Ukraina får du med ein gratis, iskald øl! (Litt seinere på turen finner nokon i reisefølget ut at man får ein liter vodka når man fyller full tank på lastebil på den samme stasjonen! Det høyrer med til historien at begge flaskene er pakka trygt ned i bagasjen og blir med heim som souvenirer og bevis på galskapen!)

Etter at ungdommen har jobba seg ferdig insisterer svigerfar på at han vil køyre ambulansen det siste stykket til sjukehuset. Det får han sjølvsagt lov til!

Vel fremme på sjukehuset blir vi møtt av synet av ein norsk volvo-ambulanse og denne ambulansen. De forteller oss at denne ambulansen ble tatt ut av drift fordi forbruket var ca 5 liter pr. mil. Når ein køyrer turer på fleire hundre kilometer ein veg blir den fort for dyr i drift for nokon som i utgangspunktet ikkje akuratt har for mykje penger.

Når vi kjem frem blir vi tatt imot av ein haug med folk: leger, sjefer og arbeidere. Det går ikkje lang tid før vi blir tatt med inn på kontoret til direktøren som serverer kaffi og nærmest holder ein tale om kor takknemmelig han er for gaven frå Noreg. Han går i detalj om kor etterlengta ambulansen er og kor vanskelige arbeidsforholda deres er i dag, når dei må frakte svært sjuke barn over lange distanser med dårlege biler og mangelfullt utstyr.

Vi får og ein konvolutt med bilete av ambulansearbeidere i Donetsk (nær grensa til Russland) der ein av dei er iført ambulanseuniform med logoen til Rogaland Fylkeskommune (som drev ambulansetjenesten nokon år før eg bleir lærling i Helse-Fonna). Det var ein spesiell opplevelse å sjå folk som gjør den samme jobben som meg, i dei samme klærne som meg men i eit krigsområde med svært begrensa resurser. Tidligere gikk ambulansepersonellet iført millitæruniformer, noko som gjorde dei til eit ettertrakta mål i krigen. Takket være ambulanseuniformer frå Noreg går disse arbeiderene forhåpentligvis ein litt tryggere «kvardag» i møte.

Etter møte på direktørkontoret får vi videre omvisning på sjukehuset og vi får sett utvalget av ambulanser (og lignende).

Dette er ambulansen som er i daglig drift ved sjukehuset i dag. Sjukehuset er eit barnesjukehus, og denne bilen blir normalt brukt til overflyttinger mellom sjukehset og eit større sjukehus i Kiev. Barna som blir flyttet på er ofte for sjuke til å bli behandla på det lokale sjukehuset, og blir transportert over svært lange avstander i ein bil i svært dårleg stand. Støtdemperene i denne bilen er vistnok så dårlege at barna må transporteres på eit voksens fang! Transport av svært sjuke barn er noko av det vanskligste ein gjør når ein jobbar i ambulansen (etter mi meining, og eg trur mange deler den!) Eg har store problemer med å sjå for meg ein kvardag der ein må gjøre ein så vanskelig jobb med så begrensa resurser!

Fremme i ambulansen. Atter eit bevis på at HMS ikkje står høyt på dagsordenen i Ukraina. Eg var inne i førerkupeen i fleire ambulanser, og ikkje ein var utan relgiøse symbol, noko eg forstår veldig godt! Skulle eg utført samme jobb som mine kollegaer i Ukraina og samtidig hatt det relativt bra med meg sjølv trur eg at eg måtte hatt litt bedre kontakt med høyere makter for å takle kvardagen!

Ved første øyekast ser ambulansen relativt normal ut i sjukekupeen, men eg kan love deg at dei ikkje har mykje utstyr til rådighet her.

Eit obligatorisk bilete. Det er ikkje umulig at nokon eg kjenner har gått i denne jakka før. (Om du som leser dette har levert frå deg den gamle uniformsjakka di, så synes eg du kan unne deg litt ekstra god samvittihet no. Ja, hjelpa kjem frem!)

Atter ein ambulanse må prøvesittes. Denne var så høy at eg måtte dyttes inn! Sikkerhetssele, airbag og nakkestøtte er luksus ein ikkje har tatt seg råd til her.

Medisinsk utstyr var det og sparsomt med! Det eineste eg fant i denne bilen (som i hovedsak blir brukt til å transportere leger) var eit slitent munnbind bak ein sliten spegl.

Sjukekupeen i denne bilen. Som nevnt er denne bilen i hovedsak ikkje brukt til pasienttransport, slik eg tolka det, men standarden mange steder er ikkje helt ulik denne (gjerne med ei madrass på golvet, og kanskje ein oksygenkolbe om ein er heldig).

Denne bilen var en gave frå Tyskland for 15 år siden. Bilen var i daglig drift frem til i fjor, og blir nå brukt som delebil. Ukrainerene er fantastisk flinke til å bruke dei få resursene dei har til det fulle.

Eit velkjent syn for mange. Ei gåve frå Noreg dei har fått tildigere.

Etter å ha sett på ambulansene blir vi tatt med inn på sjukehuset og kontoret til legen, som forteller om arbeidet dei gjør mens svigerfar-Egil dokumenterer!

Vedlikehold av byggningen er ei stor utfordring. Standarden er svært varierende.

Poliklinikken har fått ein ny maskott frå Noreg! Vi håper han liker sin nye heim og at han kan spre masse glede og kjærleik!

Legen viser frem eit bronkoskop (om eg ikkje hugser feil?) Nylig opplevde legen at utstyret ble øydelagt under ein opperasjon. Utstyret ble fikset senere og barnet ble opperert på nytt og overlevde. Det er heilt klar at disse legene har utfordringer som er mykje større enn kva vi har i Noreg (der vi bare kunne henta nytt utstyr når det gamle blir øydelagt). Svigerfar dokumenterer feilene og behovene så godt han kan.

På kontoret til legen: To bokser med ting han har plukket ut av lungene og luftvegene til barn! Her var det ein salig blanding av batterier (som er kjempefarlige å svelge), tegnestifter og mynter. Tidligere måtte disse pasientene sendes videre til andre sjukehus, men takket være meir utstyr kan legen nå gjøre mykje meir sjølv! Ingen tvil om at dette redder liv!

Nyoppussa opperasjonsstue! Legen fortalte at det før oppussinga stod vannbøtter i rommet når det regna, for å ta unna vannet som kom frå hull i taket! Standarden er altså heva eit par hakk.

Når noko er øydelagt så bruker ein det ein har og fikser det. I dette tilfellet med tape!

Trappene opp til opperasjonssalen. Sjukehusethar ikkje heis, så barna må bæres opp og ned trappene av sjukepleierene før og etter opperasjonene! Nettet som du ser på biletet er festa der for å fungere som eit sikkerhetsnett.

Så til ein av dei mest spesielle opplevelsene denne dagen. På sjukehuset har dei ein «baby-boks». Her kan mødre som av forskjellige årsaker ikkje ser seg i stand til å ta vare på babyen sin sjølv, legge babyen inn i boksen. Frå døra blir åpna tar det 4 minutter (som mora har på å komme seg vekk) før alarmen går og babyen blir plukka opp av ein sjukepleier.

Då vi var på sjukehuset hadde dei 10 foreldrelause barn inne. Vi fikk komme inn på rommet der dei låg (tok ikkje bilder av dette). Det var heilt tydelig at fleire av disse barna har hatt ein altfor hard start på livet. Nokon såg svært slitne og utmatta ut. Det var rett og slett vondt å sjå på. Nokon av ungene såg friske og «normale» ut. Det er spesiellt å tenke på kva situasjon disse foreldrene befinner seg i der dei er så desperate at dei ser på det som einaste mulighet å levere frå seg barnet sitt. Disse barna for forhåpentligvis eit betre liv enn kva foreldrene deres kunne tilbytt…

Babyboksen sett frå utsiden.

Ein plakat tatt i forbifarten av ein sjukehusvegg. Eg er ikkje god i ukrainsk men etter bildene (og tallene) å dømme har dei fremdeles ein lang veg å gå når det kjem til førstehjelpsundervisning! (Ikkje kast vekk tida på leite etter puls på hjertestans!)

Da omvisninga var over kom vi tilbake til ein ambulanse utan skilter, og siste rest med «arbeid» står for tur.

Det er ikkje kvar dag nokon putter ein anestesilege inn i bilen med meg og ber meg forklare han korleis ting fungerer. «Heldigvis» har svigerfar fått dokumentert kor fantastisk flott engelsken min er når eg snakker med øst-europeere!

…Og opplæring av sjåføren må og til. Siden eg ikkje er så stødig i ukrainsk fikk eg heldigvis tolk her. (Ja, i Ukraina har dei faktisk ekte ambulansesjåfører!)

Så var ambulansen overlevert. Den gule mappen med papirene til den gule bilen har skiftet hender og om nokon uker (med byråkrati) er forhåpentligvis ambulansen klar til daglig drift!

Tilbake på barnehjemmet igjen er folk i full gang med lossing av lastebilen. Klær og møbler sorteres og medisinsk utstyr frå ambulansen går midlertidig på lager.

---

Dagen etter dette reiste eg og Olav Emil videre til Slovakia og Polen. Svigermor og Svigerfar var så heldige at de fikk bli på plassen eit døgn lengre enn oss før dei reiste videre på ferie til Krakow. Det kjem fleire innlegg med bilder frå resten av turen, men her er mesteparten av det som har med ambulanse og sjukehus samla i eit innlegg.

Svigerfar var på sjukehuset dagen etter dette og, og forteller om sterke inntrykk og eit sjukehus med svært dårleg standard. Som eg skreiv i forrige innlegg (ca): Vi er så sinnsjukt heldige! Verda er urettferdig!

Etter denne dagen sitter eg igjen med 1000 inntrykk og tanker. Det er bare ein brøkdel som er blitt nevnt i dette innlegget, så om du lurer på noko eller det er noko meir du vil høyre meir om: Bruk veldig gjerne kommentarfeltet!

(Du er så anonym som du vil være når du poster. Det er kun eg som kan sjå mailadressa di når du skriv den inn)

Hei Украина! (Dag 1)

Forrige innlegg ble skrevet i Slovakia. Det føles som ein evighet siden! Ikkje fordi vi kjeder oss så mykje at tida går seint, men fordi vi har opplevd ekstremt mykje siden sist, og sitter igjen med mange inntrykk!

Grå og trist søndag morgon i Slovakia.Vi står opp tidlig for å komme oss av sted. Vegen til Ukraina er lang, og landegrenser må krysses. Siden vi skal ut av EU er dette en (for oss) litt uforutsigbar prosess, som kan ta lang tid.

Slovakia er eit land eg ikkje har hatt noko forhold til (og heller få forventninger). Eg sitter igjen med inntrykk av at det er eit flott land med masse flott natur. Deler av turen frå Slovakia til Ukraina gikk på motorvei med denne standaren. Hadde det ikkje vært for køyre- og kviletider og topphastighet på 90 km/t (på lastebilen) hadde vi vært fremme på null komma nix.

Ikkje alle veiene vi køyrde på var motorvei standard. Mykje av veiene vi køyrde på kunne minne om den norske standarden, og nokon plasser dårligere.

Eit lite stykke før grensa køyrer vi feil, men ender opp i ein liten landsby med ein spiseplass. Lokalbefolkninga er sjølvsakt nyskjerrige på køyretøyene vi tar med oss.

Og så håper eg språkkyndige Eivind kan fortelle oss kva som står på dette skiltet. Med litt vill gjetting tipper vi på «ulykkesstrekning», men ein veit jo aldri. Kanskje fallende biler er eit stort problem i Aust-Europa.

I løpet av køyreturen gjennom Slovakia får eg telefon heimefrå om at farmor er død. Dette var ikkje veldig uventa, men det er likevel spesiellt å få eit slik budskap når ein er så langt heimefrå og gjerne skulle vært der med familien.

Etter 4 timer i tollen kunne vi køyre over grensa. Kombinasjonen av narkohund og ambulanse var spennende, og kontrollen av passet mitt nesten meir spennende: Sist eg var i Ukraina glemte dei å stemple meg inn i landet; Eg blei kun stempla ut. Det er då dei store spørsmåla i livet dukker opp. «Er eg egentlig Ukrainsk statsborgar?» og «Skal eg døy no?» Biletet er frå då Olav Emil imponerande rygga inn porten til barneheimen til applaus frå tilskuerene, ein gjeng frå Noreg som var på besøk.

Første kveld i Ukraina ble feiret med middag og eit «Du veit du er i Aust-Europa»-øyeblikk: Vi bestillte to bittesmå glass med den lokale spesialiteten (vodka) og fikk, som bildet viser, to små glass og ein relativt stor karaffel!

I skrivende stund er vi kommet til kvelden på dag nummer to. I dag har vi levert frå oss ambulansen, fått omvisning i ambulanser og på sjukehus og spist ein bedre middag med dei lokale heltene. Etter ein lang dag sitter eg igjen med så mange og sterke inntyrkk at eg tenker at denne dagen krevet eit eget innlegg (eller fleire). Eg føler meg kjempepriviligert som får vokse opp i eit av verdas beste land, og ikkje minst privilegert fordi eg får sjå og oppleve alt dette! Vi har virkelig vunnet i lotto, heile gjengen.

PS. Om du kan lese dette utan google translate er du antagligvis privelegert du og! Hugs det!

Ut på tur…

Det er hull i min kalender, og min trailer har full tank
Eg ser ikkje bak meg lenger. Lever nå, og tenker fram
Kom kom kom an baby. Kom kom kom an!

Folket ville ha blogging, og blogging blir det! Skuffelsen over at eg ikkje blei toppblogger over natta, etter å ha vært på nyhetene og ytra mine synspunkter anngående ferjer (som er veldig in for tiden) har akuratt lagt seg! Men kven veit… Kanskje blir det toppblogger av meg ein gang, likevel…

Tiden flyr i godt selskap! Siden forrige innlegg (som for ein gangs skyld bare er to dager siden) har vi vært innom Danmark, Tyskland, Tjekkia og Slovakia. Vi tilbringer natten på hotell i Slovakia før vi krysser grensa til Ukraina i morgon!

Siden eg begynner å bli gammel og plutselig har behov for søvn gjør vi det på den enkle måten: Her er litt bilder frå turen så langt, så kjem det meir tekst etter hvert. Om nokon føler for å benytte seg av kommentarfeltet så slå dykk laus!

---

Ein ambulanse, ein svigerfar og ein lastebil som akuratt har køyrd i land i Danmark. Legg merke til svigermor i lastebilen som dokumenterer alt etter ordre frå svigerfar.

I full fart på motorvegen i Danmark.

Eg har (nesten) altid hata ordet «ambulansesjåfør», men denne ferien er det vel nettopp det eg er?! Eg klager ikkje!

To av tinga eg likar best i heile verda i skjønn forening: Ambulanse og vindmølle! På dette stoppestedet i Tyskland hadde eg turens første traumatiske toalett-opplevelse. Kanskje det kjem eit samleinnlegg om traumatiske toalettbesøk seinere?! (Neida, mamma!)

I Tjekkia må du spille trompet når du sit i rullestol! Eg har og oppdaga at det Tjekkiske språket er hakket vanskligere enn nynorsk!

Det er ikkje kvar dag eg kan si at eg er gift med ein mann som køyrer ambulanse, så dette må dokumenteres, Mangler bare uniformen!

Dieselfylling i Tjekkia.

Og litt «kveldskos» til ein svært etterlengta middag! Du veit du er i Øst-Europa når du bestiller øl og får 12%!

Og til slutt turens kanskje fineste bilde i anledning at eg er trøytt og har tenkt å sove nå:

Verdas finaste gjesp!

God natt frå Slovakia (og til Lars Peder: Ædabæda!)

Kvantitet

«Snille» Olav Emil påpekte så fint i kommentar etter forrige innlegg «Hugs at om kvantitet er heilt fråverande, blir det heller ingen kvalitet.»

Her har du kvantiteten din, din dust!

I dag har eg vært på nyhetene, så nå forventer eg å være toppblogger før eg våkner i morgon! Gleder meg til Norled/Fjord1/fjordled/nord1 finner ut at dei skal sponse meg med masse ferjeturer fordi eg har verdas kulaste blogg!

Dagens spørsmål: Såg du meg på nyhetene? Var eg kul? Er du og lei av ferjer som ikkje går? Har du vært på nyhetene før?

(Ps. No er vi omsider på veg til Ukraina! Hurra! Men siden dette innlegget handler om kvantitet og ikkje kvalitet kan eg skrive meir om det seinere.

…og til mamma: Vi lever enda! Har ikkje blitt spist opp av sultne lastebilsjåfører ennå)