10 Tips for ein aktiv (laste)bilferie

For ca 3 måneder siden, på eit hotellrom ein eller annan plass mellom her og Ukraina begynte eg å skrive på dette blogginnlegget. Då eg reiste til Ukraina var selvfølgelig håpet å komme heim med #bikinikroppen2015 (er det ikkje derfor vi alle reiser til Ukraina på lastebiltur?)

I anledning at mannen og svigerfar har reist til Ukraina igjen nå (dei luringane) tenker eg at dette er eit særdeles passande tidspunkt å poste «10 tips til ein aktiv lastebilferie». Om dei følger alle tipsa er det ikkje umulig at dei kjem heim med 6-pack og kvilepuls på 32!

Det har vært eit par saker i media i det siste om fagfolk som er kritiske til bloggere utan god nok utdannelse som gir råd om trening og kosthold. Ein av «ekspertene» meinte at ein ikkje burde gi konkrete råd, men heller si «Dette funker for meg»…

Eg kom ikkje heim med #bikinikroppen2015 (og det er kanskje like greit når ein er på jobb 24/7/nesten365) så konklusjonen er at tipsene under her ikkje funka for meg. Så om du ikkje vil prøve tipsene mine, så kan du jo gjøre det motsatte. Kanskje du ender opp med #sommerkroppen2016 og #bikinifitness2017?!

Denne kom eg over hos min gode venn «google» då eg søkte etter eit obligatorisk «motivasjonsbilete» (for alle treningsblogger har det!). Oh, the irony lizzm…

---

1. «If you fail to plan, you plan to fail»

Mens enkelte ikkje ein gang klarer å hugse passet sitt når dei skal på lastebiltur ut av EU (*kremthostolavemilhosthosthark*) er det andre som hugser alt. Treningstøy for eksempel!

Med baggen full av treningstøy er det stor risiko for at kjem heim med baggen full av reine klær, men uten baggen full av treningstøy er det stor risiko for at du har atter ein unnskyldning til å ikkje trene!

Bare eit lite bevis på at treningstøyet mitt blei brukt!

2. Ta med deg svigermor!
Har du ei svigermor? Ta ho med på lastebiltur. Sjangsen er relativt stor for at svigermora di ikkje veit kva bulgarsk utfall og dips er. Er ho like kul som svigermora mi kan du bruke ventetiden på den ukrainske tollstasjonen til å lære svigermora di dips, samtidig som du får litt gratis trening på kjøpet!

Illustrasjonsbilete av svigermor som er superfornøyd og superkul i superlastebilen!

3. If you didn’t document it, it didn’t happend.

Skritteller er ein fin måte å måle fysisk aktivitet. Eg anbefaler veiene (utafor motorveiene) i Polen, Slovakia og Tjekkia. Der får ein ekstra mykje skritt på relativt få kilometer med køyretur. Ganske praktisk å kunne «gå» over 15 000 skritt når alt ein gjør er å bevege seg ut av lastebilen for å gå på do og for å spise.

Det teller så lenge det er dokumentert, sant?

4. Drikk nok vann

Nå trur du sikkert at eg kjem med den klassiske talen om kor viktig det er å holde seg hydrert osv. Neida, drit i det.

Poenget her er kort og godt: Det som går inn må og komme ut som bringer meg videre til neste punkt…
Illustrasjonsbilete av Vodka/водка som visstnok betyr vann.

5.Tren når du kan!

Du ser eit skittent toalett. Eg ser ein fantastisk mulighet for litt statisk beintrening!
(…Og som nevnt i forrige post: Drikk mykje vann, og du vil få denne fantastiske muligheten OFTE!)

Atter eit motivasjonsbilete: «Legday is everyday» og alt er lov, sjølv om eg fraråder falling på skittne dogulv! (Trykk på bilete for å komme til sida eg stjal det frå).

6. «Oppkarbing» er viktig!
Pek på masse tilfeldige ting på ein meny med russiske bokstaver, og vips så har du ein heil haug med karbohydrater (dette bilete er frå den eine gangen eg var så heldig at noko av karbohydratene kom i form av grønnsaker).

Eg har lest at karbohydrater er viktig før trening. Eller var det etter trening? Ev valgte hvertfall å være på den sikre sida: Ei uke med karbohydrater, joggetur på ca 5 km, og så nokon dager til med karbohydrater. Det funka ikkje 100%, så neste gang vurderer eg å trappe litt ned på karbogydratene og litt opp på treningsmengden (men det er sjølvsagt viktig å ikkje bli overtrent!)

7. Finn ein olympisk løpebane!

...for dei er jo overalt!

8. Meld fra om kvar du går:
«Eg går til venstre» sa eg til Olav Emil før eg forsvant frå den relativt shabby delen av byen til den delen som såg litt meir ok ut. Joggeturen gikk blandt anna på skogsveien og på ein sti der eg løp slalom mellom tomme spritflasker og slitne, forlatte klesplagg frå byens løse fugler. Lurer på om Olav Emil hadde klart å gjette seg frem til kvar han skulle leite om eg hadde forsvunnet her…

9. Dropp prokrastineringa!

Neida. Dette er ikkje eit punkt som står der bare fordi eg er stolt over at eg kan eit så vanskelig, avansert ord. Viste du at prokrastinering betyr utsettelsesadferd? Appropo utsettelsesadferd, her er eit bilete av meg som tar selfies istedenfor å trene:

Funfact: Ca. 90% av selfiesene mine blir tatt i prokrastinerede tilstand!

10. Slå en god gammeldags floke!…Gjerne med ein glad polakk!

---

Og siden Olav Emil etterlyste dagens spørsmål for to innlegg siden får han viljen sin denne gangen:

Har du ei kul svigermor? Har du trukket vodka i det siste? Liker du å ta knebøy over skittne toalett? Når ramla du sist på eit skittent badegulv? Slo du deg? Har du vært bevistløs? Veit du kor lenge du var bevistløs? Husker du kva som skjedde før du ramla? På ein skala frå ein til ti, der ein er ingenting og ti er det verste du kan tenke deg, kor vondt har du akkurat nå? Har du nokon allergier? Har du vært på sjukehus i utlandet dei siste 12 månedene? 

#jobbmodus #jaeggledermegtilågåavvakt

«…so much faster than you could say disaster…»

Ein eller annan gong for veldig lenge siden slutta antennene mine å vokse. Du veit, dei antennene som forteller deg kva tid du skal være flau eller ikkje. Av og til hadde dei sikkert vært praktiske, men av og til er eg veldig glad for at dei er så korte som dei er.

29 kg + 36 kg = 65 kg. Å gå tur i skogen med 65 kg (fordelt på to individer med ulik oppfatning av kva som er spennende og ikkje) er ein ny opplevelse for meg. Dei første 200 meterne såg eg for meg at eg aldri kom til å nå fjelltoppen eg hadde som mål for turen, men etter hvert så løsna det. Litt etter litt blei alt betre og fjelltoppen virka plutselig ikkje så uoppnåeleg likevel.

Men, plutselig står den der!


65 kilo med pubertal, gal hund synes dette er noko av det artigste de har sett på lenge og i løpet av brøkdelen av eit sekund ligger matmor langflat og vondbroten foran fire forvirra ungdommer og ein liten hårdott.

Hadde antennene mine hatt rett lengde hadde eg sikkert gravd meg eit hull i bakken, men istedenfor fikk eg hjelp til å komme meg opp og videre. Klok av skade så klamra eg meg fast til eit tre då vi møtte på hund nr. 2. Og istedenfor å nyte utsikten på toppen fant eg ei grein å binde dei smårabiate hundane i mens eg studerte skadene mine og tenkte over kor flaut dette egentlig hadde vært om eg var ein person som brydde meg om denslags.

Ironisk nok finner spotify ut at det er eit passende tidspunkt å spele «Sometimes you can’t make it on your own» av U2 idet eg skal til å begynne på heimvegen. Takk for den, men sjølvinnsikten er det faktisk ingenting i veien med!

Litt skrubbsår, litt brannsår og det heftigste blåmerket på fleire år! Det er lenge til eg går tur aleine i skogen med 65 kg hund igjen.

This slideshow requires JavaScript.

Til slutt litt musikk, som eg egentlig hadde tenkt å poste i forrige innlegg. Denne er til Olav Emil som er på lastebiltur (sjølv om lastebilturen snart er ferdig):

Det er hull i min kalender, og min trailer har full tank
Eg ser ikkje bak meg lenger. Lever nå, og tenker fram
Kom kom kom an baby. Kom kom kom an
Eg skal regna på deg og ditt støv og din sand

Har du og blå bein? Våkner du og av at den eine foten kjem borti den andre når du søv om natta? Har du tryna i det siste?

Perspektiv

Dagens soundtrack:

Då eg starta denne bloggen for halvanna år sidan var planen å skrive om alle dei fine tinga her i livet. Reise, leik og morro! Desverre inneholder livet svært lite leik og morro for tida, så da får vi vel skrive litt om dei kjipe tingene og då…

Ikkje for å skryte, men eg ser på meg sjølv som ein ganske sympatisk, godhjerta person. Eg har ein jobb der er møter folk som har det vondt, og eg har til tider ganske vondt sjølv. «Det er alltid nokon som har det verre» er det mange som trøyster med. «Ja, det er vel det…». Kva er poenget? Skal ein liksom finne trøyst i at andre har det verre enn ein sjølv?

Når eg ligger i fosterstilling i eit mørkt rom med øynene tildekka, drøymar om øyreproppar og har smerter eg ikkje ein gang unner min verste fiende, skal eg liksom trøyste meg med at «Det er alltid nokon som har det verre!»? Kva er det poenget med det?

Då denne dukka opp i nyhendestraumen min på facebook tenkte eg sånn ca:
«FU MOFO’s! Dere veit da for svarte ¤%&?@¤% ikkje kva dere snakker om! Dustedrittfolk!»

I dag har vært ein hard men produktiv dag. For å gjøre ein lang og ganske uinteressant historie litt kortere; Etter å ha gått av vakt stod eg «plutselig» heime på trappa, med parkeringsbot, sjukemelding og ein pose meg nytt «knask» frå apotektet i neven og innsåg at «livet mitt er tross alt ikkje så ille…
…eg er i det minste ikkje ein hund med 5 sting under poten og ein lampeskjerm rundt halsen!»

«Det er alltid nokon som har det verre» Hunder med lampeskjerm rundt hovudet til dømes!

Plutseleg forstod eg #Denfølelsen !

Har du ein dårlig dag i dag? Har du lampeskjerm rundt hodet og 5 sting i poten? Eller har du fått parkeringsbot kanskje? Kommentarfeltet er til for å brukes!

 

 

To skritt frem og eit tilbake…

I går var eg og verdas finaste men mest utolmodige hund på den første skogsturen på eit par månedar. Eit lite augeblink byrja eg nesten å lure på om ting går framover.

I dag derimot har eg atter ein gang konstantert at døgning er for tøffe 9.klassinger og raringar. Eg er ikkje ein tøff 9.klassing lengre (desverre… Og heldigvis!)

Takk Gud (eller kven enn som burde takkas) for koffeinpiller, kaffi, sminke, solbriller og folk med høg underholdningsverdi!

(Og ikkje takk for måkene som bæsja på meg! Eg synes faktisk ikkje eg fortjente det i dag! Men takk til Cecilie som vaska meg!)

No er det natt! Har du hatt ein bra dag?

Åtgaum, kjærleik og svidde augebryn!

I dag har vært ein bra dag. Hipp hurra for fine folk som kjem på besøk sjølv om eg er litt sjuk og kjedelig for tida.

Bra folk som kjem på besøk fortjener ein suss! Spesiellt når dei kjem og disker opp med den beste lunsjen på lenge! (For vi kan vel ikkje leve på bare kaffi, luft og kjærleik?)


Bra folk som kjem på besøk fortjener ikkje hundehår i kaffien, men dei får det likevel!


Snille Laffen låner vekk grisen sin til Rex.

…og dette er takken!

Og frå det eine fine besøket til det neste. Dei hadde ikkje med seg mat, men siden dei hadde lampeolje skal eg vurdere å tilgje dei:
(Don’t try this at home)

«Love is in the air» *hjartehjarte*

…Og på eit eller anna tidspunkt blei eg eit halvt augebryn fattigere. Kanskje her?

…Eller var det her?

Du veit at det har vært ein bra dag når du har både blitt solbrent og svidd vekk eit halvt augebryn!

♥  Takk for åtgaumen og god natt  ♥

#Denfølelsen

#Denfølelsen når du lover heile verda (hvertfall den andelen som har internett) tidenes mest spanande innlegg, men ikkje får det til på over 3 måneder.

#Denfølelsen når meir enn ein person (som du ikkje er gift med) saknar deg på bloggen din.

#Denfølelsen når du innser at du skal til å poste nakenbilete frå snapchat på bloggen din for å få tilbake alle leserene du har mista på å være vekke i ein halv evighet. (Skal eg synke lavere nå må eg få meg falske negler, bytte ut Laffen i ein chihuahua og skrive om kva eg har i toalettveska mi!)

#Denfølelsen når du innser at på alle dei månedane du ikkje har publisert livet ditt på internett, ikkje har skjedd nokon verdens ting som er verdt å publisere! (Mulig eg tar feil. Benytt deg gjerne av kommentarfeltet om du kjem på noko fantastisk som har skjedd i livet mitt dei siste månedane)

Eg veit ikkje heilt om eg er tilbake eller ikkje, men fortvil ikkje. Serina (som er 26 år og 5 dager i skrivende stund) har lovd å skrive gjesteinnlegg om kjøttetende bakterier. Eller var det inskekter? Bra blir det hvertfall!

Insomnia

Nattas moralpreken: Ikkje ring til folk som sover ved siden av andre folk, midt på natta!

Ny dag og nye muligheter. Eg våkner opp som eit nytt menneske med økt forståelse for folk med seperate soverom. I mitt neste liv skal finne meg ein mann som har ein jobb som ikkje krever lyd på telefonen om natta!

Ps. Eg har bare eit par avsnitt igjen før verdas lengste innlegg om Mexico kjem. Om sjebnen er på mi side så blir det i løpet av helga. Takk for tolmodigheten…

Cruz Roja Mexicana

Siste hospiteringsvakt er over, og vi har hatt ei fantastisk vakt hos Cruz Roja Mexicana. Statistikk en i forrige innlegg ble «bare» utvida med en mindre trafikkulykke, men det har likevel vært eit spennende, lærerikt og ikkje minst anderledes døgn.

Nå skal siste dag i Mexico City nytes før det er avreise til LA i natt. Litt fint men likevel veldig trist…

 

«Skru på sirenen og gje meg varige mèn»

(Ein av grunnane til at det er umulig å sove ei heil natt i Mexico City utan øyreproppar! Funfact for folk som ikkje har peiling på sirener: I Noreg har dei fleste utrykkningskøyretøy to sirener som dei veksler mellom! I Mexico er talet uendeleg og dei har ein radio/megafon i tilegg!)

6 dagar med hospitering er gjennomført og statistikken sålangt ser sånn ut:

5 trafikkulykker (dei fleste mindre alvorlige)
2 tømminger av absess (!)
2 Idrettskader
1 mulig beinbrudd
1 overflytting frå sjukehus til sjukehus
1 psykiatri
1 skrubbsår
1 urinvegsinfeksjon
1 transport av sengeliggende pasient frå heim til bedrift for å skrive under på (ikke helserelaterte) papirer for så å køyre heim igjen.

Eg skal innrømme at eg forventa sjangsen for å treffe på pasienter med litt meir «spennende» tilstander var litt større i ein millionby enn i lille bygde-Noreg, men realiteten er vist ein heilt annan. Meksikanere har i det minste ein tendens til å få den minste lille ting til å virke spennende.

Til nå har vi hatt 3 dager i ein privat ambulanse og 2 dager i ein offentlig ambulanse. Ein relativt stor andel av pasientene ville aldri vært i nærleiken av ein ambulanse om dei befant seg i Noreg, men fordi det er penger i bildet får dei hjelp av ambulansen likevel (ofte i form av ibux, voltarolkrem og enorme mengder bandasje, også på ubetydlige skrubbsår).

Vi har og vært vitne til at pasienter som (etter vår meining) burde få hjelp/legetilsyn etter ulykke ikkje får det på grunn av kostnadene.

I morgon er 2.siste dag i Mexico City og siste dag med hospitering (for min del) og atter ein gang prøver vi oss på ein ny teneste. Kanskje i morgon er dagen vi får sjå dei tinga som preger avisforsidene og gjør Mexico City til verdas 2.farligste by?

 

«Gje meg ein ambulanse så eg kan forstå»

Det har vært stille frå denne kanten den siste uka. Det er hverken manglende internett, naturkatastrofer eller død og fordervelse som er skyld i bloggtørken, men mangel på spennende ting å dele.

Den siste uka har vi gått rundt som unger fanga i ein evig lille-julafta. Vi har vi venta og gleda oss og stadig vekk fått draumande knust! I rein desperasjon har vi brukt tida på bl.a:

-Springe om kapp med ekornene i parken. (Trening 2200 m.o.h er vist tyngre enn «vanlig» trening)
-Ta bilder av ekornene i parken.

-Oppdage god (les: Ikkje-meksikansk) og sunn mat (servert av ein fyr som i motsettning til nesten alle andre meksikanere såg god og sunn ut og som i tilegg kunne lage kaffe.)

-Lært at «kaffe» på spansk er «kaffe».
-Tatt Crossfit-jomfrudommen min!
-Hatt problemer med å gå 3 dager etterpå!
-Tatt bakholdsangrep på politiet. Dei såg overaska ut!

(Her er dei snikfotografert, så då ser dei sjølvsagt ikkje så overaska ut).
-Sikla på alla ambulansene i denne evig-store byen.

-Feira ting som har gått bra men så gikk det ikkje så bra likevel (men corona og sushi er hvertfall altid godt).

-Sett at røde kors i Mexico (i disse katastrofetider) har ganske mykje meir å gjøre enn til dømes i Noreg.

-Sovet!

Oppsummering: Bortsett frå spising, trening, shopping, gåing og soving har vekslet mellom håp om at ting ordner seg og irritasjon over at ting tar tid og stadig blir utsatt. (Og eg som synes at «african time» er teit! «Mexican time» er verre!)

Vi tok til slutt saken i egne hender, og i dag ordna ting seg omsider:

Rolig, men likevel spennende og lærerik arbeidsdag gjennomført i ein privat ambulansetjeneste i Mexico City. I morgon har vi ein ny og spanande arbeidsdag i vente!