«Skru på sirenen og gje meg varige mèn»

(Ein av grunnane til at det er umulig å sove ei heil natt i Mexico City utan øyreproppar! Funfact for folk som ikkje har peiling på sirener: I Noreg har dei fleste utrykkningskøyretøy to sirener som dei veksler mellom! I Mexico er talet uendeleg og dei har ein radio/megafon i tilegg!)

6 dagar med hospitering er gjennomført og statistikken sålangt ser sånn ut:

5 trafikkulykker (dei fleste mindre alvorlige)
2 tømminger av absess (!)
2 Idrettskader
1 mulig beinbrudd
1 overflytting frå sjukehus til sjukehus
1 psykiatri
1 skrubbsår
1 urinvegsinfeksjon
1 transport av sengeliggende pasient frå heim til bedrift for å skrive under på (ikke helserelaterte) papirer for så å køyre heim igjen.

Eg skal innrømme at eg forventa sjangsen for å treffe på pasienter med litt meir «spennende» tilstander var litt større i ein millionby enn i lille bygde-Noreg, men realiteten er vist ein heilt annan. Meksikanere har i det minste ein tendens til å få den minste lille ting til å virke spennende.

Til nå har vi hatt 3 dager i ein privat ambulanse og 2 dager i ein offentlig ambulanse. Ein relativt stor andel av pasientene ville aldri vært i nærleiken av ein ambulanse om dei befant seg i Noreg, men fordi det er penger i bildet får dei hjelp av ambulansen likevel (ofte i form av ibux, voltarolkrem og enorme mengder bandasje, også på ubetydlige skrubbsår).

Vi har og vært vitne til at pasienter som (etter vår meining) burde få hjelp/legetilsyn etter ulykke ikkje får det på grunn av kostnadene.

I morgon er 2.siste dag i Mexico City og siste dag med hospitering (for min del) og atter ein gang prøver vi oss på ein ny teneste. Kanskje i morgon er dagen vi får sjå dei tinga som preger avisforsidene og gjør Mexico City til verdas 2.farligste by?

 

«Gje meg ein ambulanse så eg kan forstå»

Det har vært stille frå denne kanten den siste uka. Det er hverken manglende internett, naturkatastrofer eller død og fordervelse som er skyld i bloggtørken, men mangel på spennende ting å dele.

Den siste uka har vi gått rundt som unger fanga i ein evig lille-julafta. Vi har vi venta og gleda oss og stadig vekk fått draumande knust! I rein desperasjon har vi brukt tida på bl.a:

-Springe om kapp med ekornene i parken. (Trening 2200 m.o.h er vist tyngre enn «vanlig» trening)
-Ta bilder av ekornene i parken.

-Oppdage god (les: Ikkje-meksikansk) og sunn mat (servert av ein fyr som i motsettning til nesten alle andre meksikanere såg god og sunn ut og som i tilegg kunne lage kaffe.)

-Lært at «kaffe» på spansk er «kaffe».
-Tatt Crossfit-jomfrudommen min!
-Hatt problemer med å gå 3 dager etterpå!
-Tatt bakholdsangrep på politiet. Dei såg overaska ut!

(Her er dei snikfotografert, så då ser dei sjølvsagt ikkje så overaska ut).
-Sikla på alla ambulansene i denne evig-store byen.

-Feira ting som har gått bra men så gikk det ikkje så bra likevel (men corona og sushi er hvertfall altid godt).

-Sett at røde kors i Mexico (i disse katastrofetider) har ganske mykje meir å gjøre enn til dømes i Noreg.

-Sovet!

Oppsummering: Bortsett frå spising, trening, shopping, gåing og soving har vekslet mellom håp om at ting ordner seg og irritasjon over at ting tar tid og stadig blir utsatt. (Og eg som synes at «african time» er teit! «Mexican time» er verre!)

Vi tok til slutt saken i egne hender, og i dag ordna ting seg omsider:

Rolig, men likevel spennende og lærerik arbeidsdag gjennomført i ein privat ambulansetjeneste i Mexico City. I morgon har vi ein ny og spanande arbeidsdag i vente!

MEXICO CITY!

 

Ein oppdatering til alle som ikkje følger med på facebook: Etter ein dag på reise (og 7 frivillige + 6 ufrivillige døgn fanga i ferieparadis/drapshovedstad) er vi omsider tilbake i Mexico City. Bussturen tok litt over to timer meir enn vanlig men gikk overaskende greit. Nå håper vi at værgudene er på vår side, så vi slipper fleire rare, uventa utfordringer.

(Ein heil haug med bilder er lasta opp, så det kjem nok eit bildeinnlegg snart, sånn at folk kan se at vi ikkje har hatt det så ille som det blir fremstillt på nyhetene).

Hei Maputo!

I dag…
…har vi stått opp superubermongotidlig (4.30!!!) for å se på dyrene i Afrika og alt de har å gjøre.

…har vi reist frå Krugerparken i Sør-Afrika til Maputo i Mosambik.

..har vi fått atter eit stempel og eit superfint klistremerke (med bilde) i passene våre.
…har vi oppdaga at trafikken i Maputo er sjuk! Supersjuk!
…har vi atter ein gang bestillt tilfeldig mat frå ein meny vi ikkje forstod noko av, fordi vi ikkje kunne språket med likevel fått brukbar mat (denne gangen uten dill og sylteagurk).

…har vi sett havet (og en ferje) for første gang på lenge.

…har vi snakka med Laffen på skype.

…har Olav Emil blitt kalt for «Jesus Christ» av tilfeldige på gata.
…har vi ligget på ryggen i bassenget heilt aleine og sett på stjernene (alle ca 15 om ein legger godviljen til).

De siste tre dagene (siden forrige oppdatering)…
…har vi vært i Krugerparken i Sør-Afrika.

…har vi sett ein heil haug med spennende dyr.

…har vi spist ein heil haug med spennende dyr!

…har kona blitt sobrennt på venstrearmen, og mannen på høyrearmen.
…har vi fått nytt yndlingsspill.

Vi savner…
…Laffen!
…Norsk internett!

Og vi avslutter med atter eit av livets store spørsmål (dette er kanskje eit av dei aller største):
Korleis i alle dager klarer ein å få eit slikt solskille? Forslag mottaes med stor takk! (Ikkje fordi eg har lyst på eit sånn skille, men fordi eg nesten ikkje får sove fordi eg funerer sånn på at det går ann).