I ein ambulanse i Mexico… (Del 2)

Dette er innlegg nummer to om ambulansehospiteringa i Mexico City. Om du ikkje har lest innlegg nr. 1 kan du lese det her.

---

Vi er komen til dag nummer tre med hospitering og har fått beskjed om å møte opp ekstra tideleg. Vi har fått i oppdrag å stå i beredskap på ein «stor konferanse» på eit hotell. For å gjøre ein lang historie og tidenes lengste dag veldig kort: Vi stod over 12 timer i ein garasje og den eineste pasienten vi traff i løpet av dagen var ei dame som sannsynligvis hadde ein urinvegsinfeksjon! (Som alle veit er jo urinvegsinfeksjonar svært dramatiske greier…NOT!). Pasienten fekk to ibux og det var det… Vi fikk hvertfall skrevet eit par postkort den dagen.

God tid til ein liten «fotselfie».

Etter tre dager i ein privat ambulansetjeneste der det vanligste spørsmålet som ble stilt var «Har du forsikringspapirer?» (Istadenfor til dømes: «Korleis har du det?», «Kvar har du vondt?» osv) innsåg vår kjære meksikanske kollega at vi ikkje var komen rundt halve jorda for å sjå dei dele ut ibux til folk med urinvegsinfeksjon. «Eg har vener i eit anna selskap. Der skjer det litt meir spanande ting! Der kan dykk sjå blod!» Det var kanskje ikkje akkurat det han sa (eller kanskje det var det! Eg kan jo egentlig ikkje spansk) men på dag nr. fire går vi frå den private ambulansetjenesten til ein halvprivat ambulansetjeneste/sivilforsvar-isj greie.

Viste du at det kvart år skjer over 4 millionar trafikkulukker i Mexico? Dag nummer fire er hvertfall dagen vi skal få være med på fire av disse (og vi får endelig sett litt bittelitt blod)! Vi blir satt av på eit busstopp der vi skal møte ambulanse nummer to. Med blålys og sirener er det såvidt vi klarer å hive oss inn i den allerede ganske fulle ambulansen før turen går til den første trafikkulukka.

Eg er glad eg vanligvis jobber på ein plass som er litt lettere å uttale enn «Azcapotzalco».

Når vi kjem frem til ulukkesstaden er det første vi tenker at «dette har gått bra». Ein av ambulansefolka blir sittande lenge med ein av pasientane og lytter med stetoskop utanpå genseren hennar. Det viser seg seinare at kvinna er gravid i 1.trimester.
(For alle uerfarne: Å lytte med stetoskop er i seg selv en ganske vanskelig oppgave i eit stille rom. Når ein i tillegg prøver å høyre eit foster i trafikkstøy med fleire lag med kler oppå: Umogleg!). Kvinna fremstår som uskadd og men blir køyrd til sjukehus for kontroll.

Etter denne trafikkulykken går alt slag i slag og før vi veit ordet av det har vi vært med på fire trafikkulykker etter kvarandre. Ein motorsyklist som blei påkøyrd av ein bilist med diabetes (her får eg endeleg sjå blod når eg får beskjed om å måle blodsukker!), en front mot front ulykke og en politimann på motorsykkel som velta. Felles for alle ulykkene var at ingen av pasientene fremsto alvorlig skada, men vi lærte fort kor feil det meksikanske systemet virka: Pasienten som var minst skada (av alle pasientene i disse fire ulykkene) blei transportert til sjukehus. Ein av pasientane, ei 14 år gammal jente som potensielt kunne hatt alvorlege skader blei ikkje transportert til sjukehus i ambulanse fordi foreldra hennar ikkje hadde råd til å betale for ambulansen. Prisen på ein ambulanse i Mexico er avhengig av kven som henter deg. Er det ein privat ambulanse koster det fort ein formue, men om Røde Kors kjem er det gratis. Behandlinga er sjølvsagt deretter. Mangelen på system gjør og at ein aldri veit kven som kjem og henter deg, kva behandling du får og kva det vil koste.

Så var det på tide med lunsj då:

Du trodde kanskje du viste kva taco er? Du tar feil! Dette er taco!

Tacoen du finner på ein gjennomsnittlig norsk ambulansestasjon ein laurdags kveld kan definitivt ikkje sammenlignes med tacoen en gjennomsnittling meksikansk ambulansearbeider spiser til lunsj ein fredags formiddag. Kva som var oppi gryta, lurer du kanskje på? Eg lurar heller på kva som ikkje var oppi gryta. Toros tacokrydder var iallefall ikkje til stede, men kva gjør vel det når ein har sukker, tarmer og innvoller ein kan kose seg med.

Etter 4 trafikkulykker på rappen og tidenes ekleste lunsj (som vi heldigvis slapp å spise fordi Åshild er vegeterianer! ❤ ) får vi beskjed om å køyre til metroen der nokon har fått bruddskader. Etter å ha «lest» litt for mykje meksikanske aviser (altså sett på svært detaljerte, groteske bileter) ser eg for meg ein lik klistra ut over jernbaneskinnene i ekte Mexico-stil!

Når vi kjem fram til staden sit ei dame med hoven ankel på fortauskanten. Det viser seg i løpet av alle hospiteringsdagene at det å ha illt i foten er svært vanleg i Mexico. Den alvorlege tilstanden (ja, du leser ironien mellom linjene her) krever ofte ambulanse og avansert behandling i form av smertestillende/betennelsesdempende krem og store mengder bandasje. Denne turen er utan unntak. Etter å ha blitt smurt inn og bandasjert blir dama frakta til lege for kontroll.

Etter dette får vi melding om at vi skal på eit «spesialoppdrag». Pasienten er ein kjenning av ambulansefolka og stemmninga blir god når ambulansen kjem frem og attpåtil har med seg blodne jenter.

Mannen har ein absess under kneet. Du veit, ein sånn svææær klump full av betennelse og gugge. Heldig som eg er får beskjed om at eg skal presse ut faenskapet. Mannen snakker dårleg engelsk og eg prøver å forklare at heime i Noreg er dette ei sjukepleiaroppgåve. Dei gir seg ikkje. Jobben skal gjøres!

Eg tar på meg hansker. Alle bileta frå absessfilmane på youtube passerer i revy. Eg blir kvalm og uvel (trykking på linken er på eige ansvar). Eg legger ein kompress over absessen og presser mens eg ser for meg folka på youtube som får denne kvite, illeluktande gugga spruta i anletet.

Eg presser som ein helt, men til ingen nytte. Meksikanerene ler av meg og kaller meg pingle (nei, eg aner egentlig ikkje kva dei faktisk sa, men eg ser for meg at det var noko i den duren.) Til slutt gir dei opp og ein av mannfolka overtar. Det er sjølvsagt ikkje lett å presse ut ein absess utan hull i, så etter eit tappert forsøk finner han ut at han må grave eit lite hull. Istadenfor å lage dette hullet med ein skalpell (som eg tror er normal prosedyre) så graver han seg heller eit lite hull med fingerneglen sin. Og eg som trodde at det ikkje kunne bli kvalmare enn meksikansk taco!

(Vi kaster sjølvsakt ikkje bort tida! Mens dette sjer får Åshild eit aldri så lite lynkurs i bandasjering fordi sonen til denne mannen tilfeldigvis og hadde litt illt i foten).

Etter litt pirking så renner pusset i strie straumar! Imens pågår den vanlege diskusjonen om kva vi har sett av turistattraksjonar i Mexico og kva vi skal sjå av turistatraksjonar i Mexico. Dei lurer og på korleis vi har det i Noreg og ikkje minst kva vi drikker i Norge. Og då er det sjølvsagt ikkje «vann og melk» dei vil høyre om, men dei alkoholholdige tinga. «Har dykk smakt rompope?» spør pasienten. «Nei» svarer vi som sant er. Det som skjer videre kan dere prøve å gjette dere til…

Sa nokon kulturkræsj?

Etter ein lang dag med mykje inntrykk og arbeidsoppgaver som var litt meir enn å bare dele ut piller er vi godt nøgde, og ser frem til fleire arbeidsdager i ein litt travlere teneste enn det vi var i først.

---

I morgon er ein ny og spanande dag (ein av dei mest spanande etter mi meining).

Forsetjing følgjer…

I ein ambulanse i Mexico… (Del 1)

Den som venter på noko godt ventar av og til forgjeves. Men ikkje denne gongen! Her kjem endeleg blogginnlegga om ambulansehospiteringa i Mexico City som eg veit mange har venta på!

Her er oppsummeringa av 7 lange dagar og eit døgn med hospitering i ein av verdas største og farlegaste byar (og litt av den lange vegen for å kome dit). Inntrykka er sjølvsagt mange, så for at dette ikkje skal bli verdas lengste blogginnlegg så deler eg det opp i tre eller fire delar. Det blir posta eit innlegg kvar kveld klokka 19.00, så då har dykk noko å sjå fram til dei neste dagane.

Og om nokon har spørsmål eller innspel, så slå dykk laus i kommentarfeltet! Eg skal svare så godt eg kan!

---

Førsteinntrykket av meksikansk redningsteneste fikk vi allereie i Acapulco, der vi var i 2 veker, mesteparten av tida fanga på grunn av tragiske naturkatastrofer. Sjølve naturkatastrofa såg vi lite til, men vi fekk likevel oppleve litt action. Straumen på hotellet kom og gjekk som det passa han. Ein vakker kveld då eg og Åshild såg film på hotellrommet og straumen gjekk observerte eg blålys utanfor hotellvindauget.

…Og blålysa forsvann aldri. Nysgjerrige som vi var tok vi turen ut på terassen for å observere «Bomberos» (brannvesen), «Ambulancia» og «Policia» utanfor. Utolmodige som vi var (les: svoltne på litt spenning) tok vi turen ut for å verte vitne til politi og brannvesen i skjønn foreining i eit røykfylt rom, medan ambulansen stod utanfor og venta. Historia fekk heldigvis ein lukkeleg slutt: Den brennande madrassen vart boren ut og slukka og ingen vart køyrd til sjukehus med røykskadar.

Oversatt til norske forhold, for dei som ikkje har peiling på korleis ting eigentleg fungerar (i Noreg): Om ein madrass hadde teke fyr på eit hotell er det særs sannsynleg at brannalarmen hadde gått på eit eller anna tidspunkt (det gjorde han ikkje i dette høvet). Og om brannalarmen hadde gått hadde det vore særs sannsynleg at hotellet hadde vorte evakuert (det skjedde heller aldri). Etter ei lita stund hadde brannfolk, ambulanse og politi kome fram til staden. Brannfolka hadde hatt på seg naudsynt verneutstyr og gått inn og slukka brannen, ambulansefolk hadde tatt seg av eventuelle skadde og politiet hadde tatt seg av organiseringa av skadestaden. Om nokon mot formodning hadde gjort det på den meksikanske måten og sprunge inn i det brennande hotellet utan verneutstyr så hadde nok den norske legen / ambulansen innsistert på at alle måtte på sjukehus til observasjon. Men sidan det ikkje var nokon norsk ambulanse der, reise alle frå staden med tung pust og svarte lunger…

Siste kveld i vakre, men farlege Acapulco.

Etter to veker i «Mexicos drapshovudstad» Acapulco kunne vi skryte på oss å ha overlevd både ein hotellbrann, ei naturkatastrofe og det faktum at vi tilbrakte to veker i ein av verdas farlegaste byar. Etter to veker fanga i ferieparadis kunne to forventingsfulle jenter sette seg på bussen til Mexico City med eit lite håp om at nå ordnar alt seg.

Som ein del kanskje har fått med seg så ordna det seg ikkje. Ikkje i det heile tatt faktisk! Etter mykje mailer fram og attende fekk vi i ordna eit møte med kontakten vår i Røde Kors. Etter nokre dagar med venting kom omsider dagen der vi fekk møte han og ein kollega over ein kopp kaffe på Starbucks. Vi fekk høyre korleis det meksikanske systemet fungerte (eller ikkje fungerte, for å vere heilt presis) og vi prøvde å gje dei meksikanske ambulansearbeidarane eit lite bilete av korleis ting fungerer i Noreg. Vi fekk også atter ein gong beskjed om at det framleis mangla ei siste stadfesting på at alt var ok, og at det kunne ta nokre dagar fordi denne sjefen som måtte fikse dette framleis var i Acapulco (hersens Acapulco!). Om ting mot formodning ikkje skulle ordne seg kunne han kanskje hjelpe oss inn i ein annan ambulansetjeneste…

Dagane går og mailar blir sendt. På eit tidspunkt sluttar vi å få svar på mailane, og to frustrerte jenter sit på eit hostellrom i Mexico City og er lei av å vente. Avreisedato nærmar seg med stormskritt, og ingen ambulansehospitering er i sikte. I desperasjonen spurde vi vår gode venn google om han hadde adresser til nokre ambulansestasjonar i nærleiken. Han hadde heldigvis adressa til fleire. To frustrerte jenter tek saka i eigne hender og byrjar jobben med å banke på dørene på relativt tilfeldige ambulansestasjonar. Vi skal heldigvis ikkje lengre enn til stasjon nummer to før vi får napp…

Å gjere seg forstått på spansk er ikkje veldig enkelt når ein i utgangspunktet ikkje snakkar spansk (Åshild sin portugisisk ble tolka som «fransk») og når ein i tillegg fortel at ein vil jobbe og faktisk gjer det gratis då må ting inn med teskei. Men det er ikkje kvar dag norske, blonde jenter går frå dør til dør i ein meksikansk storby og tigg om å få jobbe gratis. Det ordna seg til slutt, sånn det alltid gjer for snille jenter…
Selskapet vi får lov å hospitere hos er eit privat selskap med fleire forskjellige ambulansar frå kategorien båretaxi (utan utstyr) til intensivambulanse (med relativt avansert utstyr, men likevel utan viktig utstyr som til dømes hjartestartar).

Fansy pustemaskin

Vi møter opp klokka 8 første dag. Vi kjem til nyvaska bil og får beskjed om at vi skal køyre ut og stå i beredskap. For meg som er van med fjell og fjordar på alle kantar er dette eit velkjend fenomen. Etter nokre timar i bilen, kalde og trøytte får vi omsider tur. Ei dame har hatt ein litt for hard takling på fotballbana og ramla og slått hofta si.
Når vi kjem fram har ein annan ambulanse på staden frakta pasienten ut av bana. Ho blir lagt på backboard (ei båre som ein brukar på pasientar der ein ønskjer å stabilisere kroppen etter ulukker der ein mistenkjer skade i nakke / rygg.) Dette er i utgangspunktet ein både tungvint og ukomfortabel måte å frakte folk på, så dette er ikkje noko ein gjer berre for gøy. Ho blir stroppa fast og køyrd inn i bilen. Når vi kjem i bilen legg ambulansepersonellet inn ein veneflon (eit plastrør i armen der ein kan gje medisinar rett i blodet). Dei koplar opp ei flaske med ein desiliter ringer (Ringer=saltvatn med elektrolytter). I ekte «load and go»-stil blir pasienten køyrd til sjukehus med smerter i hofta. Blålys og sirener er sjølvsagt på plass…

I Noreg hadde dette vore ein såkaldt hastetur der vi hadde køyrd pasienten til legevakt og røntgen i roleg og behageleg tempo.

Det er den einaste turen vi får den første dagen. Dag nummer to får vi først ein overflytting frå eit sjukehus til eit anna. Selvfølgeleg skjer også dette med blålys og sirener trass i at pasienten er ferdig behandla.

På tur nummer to denne dagen får vi beskjed om at ei dame har hjarteproblemar. Vi kjem fram til ein heim der ei dame med fleire born rundt seg sit og græt. Når vi kjem spring borna inn på rommet sitt, tydeleg uroa for mora. Dama ser ikkje ut til å ha noko smerter. Når vi får transportert henne ut i bilen sluttar ho å svare på tiltale. Mykje tyder på at det er ein psykiatrisk pasient. Vi leverer pasienten på ein lokal klinikk der dei er minst like opptatt av dei norska «paramedicane» som pasienten. (Legen hadde jo trass alt vore i Bergen ein gong og var storfan av norsk black metal!)

To trøytte norsk jenter er akuratt ferdige med dag nr. 2 med hospitering.

Tilbake frå oppdraget venter «stasjonshundane» (eller «perro» som dei og blir kalla) tolmodig på kos.

---

Forsetjing følgjer…

Cruz Roja Mexicana

Siste hospiteringsvakt er over, og vi har hatt ei fantastisk vakt hos Cruz Roja Mexicana. Statistikk en i forrige innlegg ble «bare» utvida med en mindre trafikkulykke, men det har likevel vært eit spennende, lærerikt og ikkje minst anderledes døgn.

Nå skal siste dag i Mexico City nytes før det er avreise til LA i natt. Litt fint men likevel veldig trist…

 

«Skru på sirenen og gje meg varige mèn»

(Ein av grunnane til at det er umulig å sove ei heil natt i Mexico City utan øyreproppar! Funfact for folk som ikkje har peiling på sirener: I Noreg har dei fleste utrykkningskøyretøy to sirener som dei veksler mellom! I Mexico er talet uendeleg og dei har ein radio/megafon i tilegg!)

6 dagar med hospitering er gjennomført og statistikken sålangt ser sånn ut:

5 trafikkulykker (dei fleste mindre alvorlige)
2 tømminger av absess (!)
2 Idrettskader
1 mulig beinbrudd
1 overflytting frå sjukehus til sjukehus
1 psykiatri
1 skrubbsår
1 urinvegsinfeksjon
1 transport av sengeliggende pasient frå heim til bedrift for å skrive under på (ikke helserelaterte) papirer for så å køyre heim igjen.

Eg skal innrømme at eg forventa sjangsen for å treffe på pasienter med litt meir «spennende» tilstander var litt større i ein millionby enn i lille bygde-Noreg, men realiteten er vist ein heilt annan. Meksikanere har i det minste ein tendens til å få den minste lille ting til å virke spennende.

Til nå har vi hatt 3 dager i ein privat ambulanse og 2 dager i ein offentlig ambulanse. Ein relativt stor andel av pasientene ville aldri vært i nærleiken av ein ambulanse om dei befant seg i Noreg, men fordi det er penger i bildet får dei hjelp av ambulansen likevel (ofte i form av ibux, voltarolkrem og enorme mengder bandasje, også på ubetydlige skrubbsår).

Vi har og vært vitne til at pasienter som (etter vår meining) burde få hjelp/legetilsyn etter ulykke ikkje får det på grunn av kostnadene.

I morgon er 2.siste dag i Mexico City og siste dag med hospitering (for min del) og atter ein gang prøver vi oss på ein ny teneste. Kanskje i morgon er dagen vi får sjå dei tinga som preger avisforsidene og gjør Mexico City til verdas 2.farligste by?

 

Deres hus/hotell brenner (og hei Emanuel!)

Nei, vi sitter ikkje i Mexico og spiller monopol (sjølv om det ikkje hadde vært å forakte i drittværet), men hotellet vårt brenner likevel og vi har fått vårt første møte med redningstjenesten i Mexico. HMS er vist eit relativt ukjent begrep her, så utan verneutstyr sprang brannmann Sam inn i det brennende rommet og røska med seg en brennende madrass før han kom hostende ut. Politiet stod sjølvsagt fullt bevæpnet og passa på. Og merkelig nok kom ambulansen ifrå det utan å måtte jobbe…

Det siste planlagte døgnet i Acapulco har strømmen kommet og gått, og internetten har bare gått. Vi har fått med oss akuratt nok nyheter til at vi skjønner at uværet vi befinner oss i har fått eit navn. Det synes vi er velfortjent når det har regna i over 4 døgn utan stopp (og da snakker vi SUPERregn med elver i gatene, og ikkje sånn pingleregn som finnes i Bergen).

Utan internett, på eit hotell der vi måtte rasjonere dopapiret begynnte vi å føle oss veldig klare for å starte livet i storbyen, sånn som vi egentlig hadde planlagt. Acapulco er ein nydelig by, men heilt klart mykje lettere å oppholde seg i utan konstant nedbør. To litt slitne jenter sjekker ut av hotellet og aner fred og ingen fare når de får beskjed om at vegen mellom Acapulco og Mexico City kanskje er stengt. Fulle av håp møter de likevel opp på busstasjonen og sitter i 12 timer med kryssa fingre før dei til slutt gir opp og tar inn på eit nytt hotell (der dei ikkje må rasjonere dopapiret.)

Utan mat og drikke, duger helten ikkje.

I dag har det omsider slutta å regne. Om det tar ein dag eller en uke før veien er åpen igjen aner vi ikkje, men vi krysser fingra for at vi kjem oss av gårde så snart som overhodet mulig! Vi krysser og fingrene for at timene på busstasjonen går fortere i dag: I går var vi vitne til forelska kjærestepar (med aldersforskjell som gjorde at vi først trodde det var mor og sønn) som ikkje hadde nok med 12 timer klining i full offentlighet: de klemte også kvisene til hverandre! Vi trøster oss med at det av og til er praktisk at matlysten ikkje er på topp…

(Og til alle som har tenkt å komme med «Det regner jo på vestlandet og»-kommentarer: Nyhetene melder om alt ifrå 13-21 døde dei siste dagene, så dette er eit par hakk verre enn det ein opplever heime).

Tingene man burde vært redd for på lastebiltur til Ukraina:

Fordi er har eit liv og ein til tider travel jobb (og jul og alt det tullet der): Her er atter eit forsinka Ukraina-innlegg…
Advarsel: Eg virker kanskje ein smule negativ, men det er egentlig sarkasme (og sarkasme er ein bra ting! Om du ikkje liker det kan du trykke på krysset øverst til høyre). Turen har vært kjempeflott til tross for folk som ikkje snakker engelsk (og norsk), skittne hotellrom, offentlige toaletter og sylteagurk!

Etter ca 12 dager på reiseføtter er vi omsider hjemme med dobbeltseng, dobbeldyne, hus uten eit eineste vegg til veggteppe. Borte er vel og bra men heime er heilt fantastisk.
En kort oppsummering: Vi traff ikke «The human barbie» i ei mørk bakgate, vi har ikkje fått hverken AIDS eller MRSA (eller forstoppelse som mamma beskymra seg for… «siden vi skal sitte så lenge»). Juletrærne var stort sett av plast, og siden de ikkje glittra går eg ut ifrå at dei ikkje var radioaktive, og då har vi sikkert ikkje kreft heller. Det var også usedvanlig lite ukrainsk polka.
Vi har rett og slett vært naive! Så her er innlegget og lista «Tingene man burde være redd for når man skal på lastebiltur til Ukraina»

Alkohol – Du er standa! Einsam og aleina i eit land der ingen ser nytteverdien i å lære seg engelsk. Du setter deg ned på hotellresturanten og bestiller «water». Servitøren tenker seg lenge om og ser spørrende på deg. «Vodka?». «No, no, no… Water! A Q U A?». Enden på visa er at Olav Emil reiser seg, går bort til kjøleskapet og peker på flaska (som forøvrig er av merket «Good Water»). Men hvorfor drikke vann? Sprit er jo mykje billigere, og blir man full nok smaker nok det meste (bede spriten og vannet) kanskje mykje bedre.

I Polen har dei 1,5 liter Absolutt Vodka til 150 kr. Sidan det er jul og greier kan man slå til og ta 3 og betale for 2. Heldigvis har man kondomer og ibux i nærleiken av alkoholen, for de som innser at dei kan trenge det. Om man ikkje er så kresen på kvaliteten finnes det mykje billigere sprit… 

Ambulanser – Etter en uke med billig fyll er man kanskje en smule dårlig. Kanske man tryner og knekker nakken. Kanskje man til og med slutter å puste. Vi stopper der, for ambulansene har ikkje meir utstyr i bilen enn ein nakkekrage og ventilasjonsbag (så du må for all del ikkje finne på å spy mens du ligger der og ikkje puster, for da døyr du nok). Trenger du medisiner derimot er du nok ganske trygg. Ein Ukrainsk ambulanse har medikamentkoffert på størresle med Haukeland Universitetssykehus (og det var bare en mild overdrivelse) og de har og en fin pinne som holder bakluka åpen, mens de laster det inn i en for lengst pensjonert (etter norsk standard) ambulanse.
Etter å ha hilst på denne ambulansen får eg (nesten) bokstaveleg talt lyst til å kysse alle reservebilene i alle dei fattigste helseforetaka i Noreg…

Coca Cola Company – Etter 10 år med Coca Cola boikott sa det stopp! Øst-europeere liker vist ikkje pepsi max, så om man vil drikke noko anna enn klorvann, blodvann (forklaring lengre nede), alkohol og sukkerbrus må man faktisk ty til CCC. Shame on me! Neste gang skal vi importere en palle med Pepsi Max (evt. kanskje en 10-liters dunk med norsk springvann). Eg trøster meg med at det ikkje frister til gjentagelse: Eg tipper tiss smaker bedre enn cola light! (Bare vill gjetting… Om nokon av leserene mine har prøvd begge deler: legg gjerne igjen en kommentar.)

Dill – Er du redd for dill? Isåfall burde du holde deg laaaaaangt unna Ukraina. De putter dill på ALT! Jeg hadde faktisk ikkje blitt overaska om de putta dill på iskremen jeg bestillte til desert!
Matlei og dårleg fantasi? Kvifor ikkje prøve «pizza a la Ukraina»: Rømme istedenfor tomatsaus, pølsebiter, sylteagurok og *trømmevirvel* dill! Omnomnom! (Bare for å presisere at eg ikkje er supernegativ: Den smakte ikkje så ille etter at man hadde plukka av all sylteagurken).

Grenseoverganger – Tollere er barske og nazi og så springer de rundt overalt og stempler for hardet livet. Og nokon ganger skriker dei skikkelig høyt! Og nokon av dei ser til og med på tegneserier. En kjapp oppsummering: Grenseoverganger suger! 5.5 timer på vei inn i landet og 7 timer på vei ut (og det med snikerett). På grenseovergangene har de og serdeles kjipe toaletter (som eg og kommer tilbake til).

Kalorier – En del mennesker (deriblandt meg) har litt angst for kalorier, og av god grunn. Kalorier er disse skumle greiene som finnes i maten vi spiser som gjør at vi gruer oss til bikinisesongen hver vår. I løpet av 10 dager på reis har jeg bl.a spist: eit tonn sjokolade, eit dusin pakker kjeks, ørten hamburgere og eit ukjent antall rare fettkarbohydratkaker duppa i frytyrolje og drukna i to tonn med rømme. Kanskje ikkje så ille, men når man reiser til eit land med russiske bokstaver, ukrainsk språk og ikkje kan nokon av delene er man ganske…»føkkt øpp». Det blir ganske mye rar kaloririk mat når man peker på tilfeldige ting på en meny.
(Og for Guds skyld: Er du veggis, har du tre valg: Lær deg språket, slutt å være veggis eller la være å reise til land med Russiske bokstaver).
Karbohydratfettkake i rømmebad!

Kulde – I likhet med Norge er Ukraina (og Polen, Tyskland, Danmark og Sverige) relativt kaldt om vinteren. Men i motsetning til Norge er Ukrainere over gjennomsnittet glad i å spare strøm. Ok, de er kanskje ikkje glade i det, men poenget er: Brrrrrrr…!

Løshunder – Løshunder er egentlig ganske trivlige dyr. De laffer rundt, tigger etter mat og er antagligvis fulle av grusomme sykdommer som dreper deg innen 5 minutter dersom du blir bitt! Andre løshunder er bare teite (f.eks de som glefser etter deg og de som ligner på chihuahuaer)

Løskatter – Ifølge «Legenden om de grusomme løskattene» er Ukraina full av grusomme løskatter! Vi så ikkje en eneste en, og bra er det for da hadde vi kanskje ikkje vært i live nå!

Offentlige toaletter – Offentlige toaletter er så grusommt at det egentlig fortjener eit eget innlegg, men for å oppsummere alt i ein kort settning:» Hygiene er oppskrytt!» Det virker hvertfall som det er det som er leveregelen ein del plasser. Hvorfor ikkje vaske doen med sølevann og bruke dokosten som dorullholder? Da vi skulle på 10-dagers lastebiltur hadde eg ein mistanke om at det kom til å bli mangel på fysisk aktivitet, men den gang ei: I løpet av turen har eg persa i kvartbøy (den hygieniske versjonen av knebøy i toalettsammenheng).«Mmmm, så det frister å tørke seg med dette»… Kanskje det er derfor folk får AIDS?

Polsk kaffe – Eg nevnte det i innlegget om kva eg trodde eg burde være redd for, og polsk kaffe levde virkelig opp til forventningene!
Dårleg kaffegrut + glassbiter + pølsevann = Polsk kaffe (eg trooor hvertfall det er den hemmelige oppskriften)

Polsk skog – Hvorfor en bør være redd for polsk skog veit eg ikkje, men i og med at store deler av den har gjerde rundt seg kan en begynne å tenke «Beskytter de skogen mot menneskene eller beskytter de menneskene mot det som bor i skogen?». Olav Emil sa hvertfall at det var ulv i skogen, og de må man passe seg for for de spiser spedbarn til frokost! Garantert! (Det må jo være en grunn til at folk på død og liv vil avlive all ulv i Norge!)

Rydding – Ikkje rydd! Rydding er farlig og kan føre til alvorlige skader og masse blodsøl! Og blodsøl kan igjen føre til besvimelser, som heller ikkje er spesiellt behagelig (men det slapp vi heldigvis unna).
«Ikkje gjør som morra di sier!» for da kan du begynne å blø. Og det er bedre at det er rotete enn at det er rotete med masse blod oppå (dessutan har eg fått eit krater i hovudet, så om eg nokon gang får kreft og må barbere meg har eg plutselig eit lite ekstra spenningsmoment og evt ein ekstra god grunn til å bruke lue).

Rømme – I utgangspungtet er eg ikkje så veldig redd for rømme, men hvis du har en veldig god grunn til å være redd for rømme: Ikkje reis til Polen eller Ukraina! Hadde de innfødte kunne valgt ville de nok heller hatt rømme (og sylteagurk) i springen, istedenfor vann!

Skjeve lyktestolper – Om man er redd for «småpengene» sine må man for all del ikkje finne på å rygge ned lyktestolper i Polen. (Okey, 800 kr er kanskje ikkje småpenger, men eg tipper det koster litt mer å fikse en lyktestolpe i Noreg).
Olav Emil rygga på ein lyktestolpe slik at vi ble tatt som gissler av ein korrupt bensinstasjonfyr! 

Springvann – Springvann utanfor vakre vestlandet er skumle saker. I Ukraina smaker og lukter det så kraftig jern at man like gjerne kunne tatt seg eit blodbad istedenfor ein dusj, og dessutan spyr man (Olav Emil) nesten når man skal pusse tennene. Er man heldig kan man få reint klor i springen istedenfor blodvann. (Og i Oslo smakte ikkje vannet så ille når man hadde vært i Øst Europa først.

Sylteagurk – Sylteagurk er djevelens verk, og i Polen og Ukraina kan man ikkje lage mat utan å toppe det med sylteagurk! Blægh! (Så topper vi det hele med å glemme å «avbestille» sylteagurk på burgeren vi bestillte i Valdres. Når eg blir statsminister skal eg få gjennom en lov som sier at det ikkje er lov å uoppfordra putte sylteagurk på maten til andre).
Omnomnom! (Not)

Trafikk – Trafikk er skumle saker. Folk kjører som om de er… Øst-Europeere (les: Suicidale). Hver gang nokon døyr i trafikken i Polen setter dei opp eit monument (enten eit kors eller ei statue av ein helgen) som dei kaster blomster og plastikposer på. Resultatet er rare, forsøppla monumenter ved ca hvert eneste gatehjørne. At vi ikke så flere lik på turen overasker meg nesten… (Til gjengjeld så vi X-antall utforkøyringer, og det er da noko…). Kanskje folk hadde kjørt meir forsiktig om dei viste at dei blei henta av ein utrangert ambulanse med pinnedøråpner.

Ukrainsk teknosyretrance – Tenk deg den styggeste teknosangen du kommer på! Jeg vedder en 50øring på at det finnes en teknotranssyreremix av den eit eller anna sted i Øst-Europa! Og bare for å være helt sikker på at alle får det med seg spiller de denne innforjævlige «musikken» på hvert eneste offentlige sted (bortsett frå grenseovergangene, for der ser de heller på tegnefilm) med volumet ca dobbelt så høyt som eit gjennomsnittlig norsk utested!

Ukrainske tollere – Man kødder ikkje med ukrainske tollere! Og man må for all del ikkje ta bilde av dem, for da smeller det!
Siden eg er ein ekte rebell tar eg bilder av tollerene. Siden eg og er litt pingle sensurerer eg dei, før eg postar dei på bloggen min (for tenk om dei ukrainske tollerane leser bloggen min på fritida si)

Valdres – I Valdres snakker de så rart at de høres ut som teite parodier på seg sjøl. Dessutan har dei sylteagurk på maten sin der og.

Vegg til vegg-teppe – Vegg til vegg-tepper er virkelig djevelens verk! De finnes på alle hoteller og standarden på hotellet avgjøres av hvor rent hotellet er. Desverre er det ikke alle plasser det er flere hoteller å velge mellom. I korosten var vi så heldige at vi fikk fuglefrø inkludert i prisen. For det finnes jo nesten inngenting bedre enn eit nesten gratis hotell med vegg til vegg-teppe med fuglefrø (og diverse andre ulumskheter). Mulig dei som bodde der før oss hadde fugl, for TV-bordet hadde flekker som minna skumelt mye om fuglebæsj! Omnomnom!
Her er den reine delen av vegg til vegg-teppet på hotellet i Korosten (Ukraina).

Er du redd for dill, rømme eller sylteagurk? Viste du at det er noko som heiter «Coca Cola urin»? Har du nokon gang kyssa ein ambulanse? Synes du eg kledde ginger-looken eg hadde da eg slo hovudet?